Een dag vol zenuwen en een verlossend telefoontje!
Vandaag was een rare dag. Zei ik donderdag op mijn werk nog “tot over 6 weken!”, zat ik nu vanmorgen weer aan mijn bureau. Het leverde verbaasde blikken op en een keer of tien uitleggen hoe het nu toch kan dat een operatie zo last-minute wordt afgelast. Lees mijn vorige blog voor dit bizarre verhaal…
’s Middags belde de mevrouw van de communicatie van het Antonius al dat ze op Twitter had gezien dat ik zenuwachtig naast mijn telefoon zat. Want ja, als je weet dat je gebeld gaat worden met een nieuwe operatiedatum dan neem je je telefoon nog mee naar de wc natuurlijk! Ze vertelde me dat ik echt gebeld ging worden vandaag.
Om vier uur geloofde ik daar niks meer van en belde ik toch maar zelf. Maar nee, ik zou echt nog gebeld worden.
Vijf uur werd het, en toen ging eindelijk mijn telefoon. Het was de oncologisch chirurg met goed nieuws: hoogstwaarschijnlijk kan ik volgende week vrijdag (24 juli) geopereerd worden! Hij had naar mijn moeder geluisterd en me ditmaal ingepland om 8 uur ’s ochtends, zodat ik niet wéér een hele dag hoef te wachten. Ik moet nog even een slag om de arm houden, want de plastisch chirurg moest nog even terug appen ;-), maar hopelijk kan dit vriendelijke duo mij opereren volgende week!
Ze hadden erg met me te doen gehad, vertelde de oncologisch chirurg, die eveneens aangaf dat dit wel echt uitzonderlijk is. Het was de tweede keer in 15 jaar dat hij meemaakte dat een operatie op het laatste moment niet door ging. Ik heb dus echt ontzettende pech gehad, maar tsja, daar weet ik inmiddels alles van!
Blijkbaar heeft het Antonius-ziekenhuis al een ruime capaciteit voor spoedoperaties, maar was het zo’n uitzonderlijke dag dat het reguliere programma moest wijken voor spoedoperaties. Het troost dan wel een beetje dat dit de reden was, want deze mensen hadden een operatie nog harder nodig.
Ik vraag me nu wel of ik nu weer helemaal opnieuw zenuwachtig ga zijn. Voor mijn gevoel heb ik het voortraject van spanning en zenuwen nu al gehad, maar misschien werkt het helemaal niet zo.
In ieder geval kan ik nu waarschijnlijk ergens in september weer een goede start maken met mijn PhD en kan ik toch eindelijk scriptiestudenten gaan begeleiden. En heb ik de komende 2 weken om nog even wat voortgang met mijn volgende artikel te boeken!
Wat een opluchting! 🙂
Lief dat oncologisch chirurg empathie toont. En jij begripvol kan reageren en er ook nog eens een postieve draai aan geeft: werken aan een volgend artikel. Op zo’n manier opkrabbelen is bewonderenswaardig. Mocht je willen dat ik nog een keer kom poetsen; vanaf vrijdag heb ik 6 weken de tijd. Knuffel, ook voor Dennis. ❤️❤️❤️
Fijn dat het toch nog in de zomer kan Marike!
Fijn dat het toch nog snel weer kan, gaat goed komen.
gr. Marijke
Wat moet die dag en dat wachten lang geduurd hebben dreadful.
Maar mooi resultaat. En fijn dat dat communicatie je volgt op twitter 😉
Op naar het doel in september, studenten begeleiden! You will be inspiring and encouraging. Zoals je nu ook al bent, maar dan in de ‘gewone’ wereld.
Lieve Marike,
We kijken weer vooruit, want aan afgelopen vrijdag kunnen we niets meer veranderen. Op naar de 24e en hopen dat het doorgaat. Ik ben er in ieder geval weer bij om een oogje in het zeil te houden. Komt goed! Dikke kus.