Stress – deel 2

Misselijk van de zenuwen ging ik vanmorgen op weg naar het ziekenhuis. Nadat ik dinsdag een gaatje in mijn borst ontdekte, vreesde ik voor het ergste.

De chirurg was eerlijk: ik moet er op rekenen dat de prothese eruit moet. De (bestraalde) huid is zo ontzettend dun en kwetsbaar dat dit gaatje hoogstwaarschijnlijk niet hersteld kan worden. Waar je normaal bijvoorbeeld het litteken open kunt halen en opnieuw kunt hechten, is dat bij mij niet mogelijk. Het “we balanceren op het randje” is de verkeerde kant opgeslagen.

De prothese eruit… dat betekent: 3 operaties, ontzettend veel keren vullen, herstelperiodes, veel pijn/ongemak, niet kunnen sporten, veel vermoeidheid: VOOR NIETS! Een jaar van mijn leven, waarin ik zoveel had kunnen doen.

Weer een operatie betekent: voor de zoveelste keer al mijn plannen omgooien, weer onder narcose (ik ben eigenlijk nog niet eens echt hersteld van de vorige operatie!), weer elke dag met een platte borst geconfronteerd worden, en als ik ooit dan met lichaamseigen weefsel een nieuwe borst laat maken een boel extra littekens en weer maanden bezig zijn met herstel.

Ik heb welgeteld één week van mijn nieuwe bikini kunnen genieten.

Naarmate je een elastiekje vaker oprekt komt ie steeds moeilijker terug in vorm. Ik voel me nu zo’n elastiekje.

Ik wil gewoon zo graag verder. Drie jaar is echt te lang.

Ik wil niet zeuren. Het had ook erger kunnen zijn…

Wat nu als…?

Ik heb hier geen tijd voor!

Ik laat me mijn Amerikaplannen niet ook nog afpakken!

Kan het ook eens meezitten??

Ik wil niet weer horen: “dit komt eigenlijk nooit voor…”

Waar doe ik dit allemaal voor??

Ik geef mezelf maar de tijd. Om even flink verdrietig te zijn. Te wachten tot mijn eigen chirurg me belt. Wachten op wat er gaat gebeuren. Het maar even per dag bekijken. Mezelf aan alle goede dingen te herinneren.

Ik vind mijn veerkracht wel weer terug. Ook vandaag heb ik nog kunnen lachen tussen de tranen door! Ik heb onderstaande spreuk er maar even bijgepakt. “Everything will be okay in the end. If it’s not okay, it’s not the end.”

Zo is het!

(PS: dank voor jullie steun en sorry voor mijn late update…)