Vakantie & dankbaarheid
De dagen telde ik af. Net als een jaar geleden (toen tussen mijn chemo’s) dacht ik: ik heb nog nooit zoveel zin gehad om op vakantie naar mijn familie in Amerika te gaan. Na het nieuws dat ik Chek2-draagster ben, veel visite, en mijn re-integratieproces dat niet liep zoals ik wilde, was ik er zo aan toe. En niet alleen ik voelde me zo. Ook Dennis had ontzettend veel behoefte aan deze vakantie.
En wat was het fijn. De reis was lang en zwaar, maar toen we eenmaal aankwamen was dat gauw vergeten. We hebben zo genoten van het samenzijn met mijn familie en van elkaar. Van de rust en ontspanning, leuke dingen doen en lekker buiten zijn. Even geen huishouden, geen dagelijkse beslommeringen, geen ziekenhuis, geen dokters.
Gevonden op www.davidsbeenhere.com
Ik durfde weer voorzichtig vooruit te kijken naar de toekomst. De mogelijkheid om misschien voor langere tijd naar Amerika te gaan tijdens mijn PhD maakte me ontzettend enthousiast. Nadat ik tot nu toe alleen maar had opgezien tegen het proces van mijn borstreconstructie, kreeg ik nu heel voorzichtig een fijn gevoel bij de gedachte straks weer twee borsten te hebben.
We hebben het verrassend weinig gehad over kanker en ziek zijn. Dat was raar, maar vooral bijzonder verfrissend. Ik was weer gewoon Marike. Door deze vakantie kwam er weer meer ruimte voor wie ik ben náást de kanker. Ik voelde me goed en fit en vol energie. Natuurlijk was de kanker niet ver weg. Alleen al door de opvliegers werd ik daar dagelijks aan herinnerd. Maar als ik die er gewoon liet zijn, waren ze ook veel minder erg. Alweer kwam ik erachter dat vechten en de dingen anders willen dan ze zijn alleen maar energie kost.
Uiteindelijk kreeg ik geleidelijk aan ook weer zin om naar huis te gaan. En wat was het fijn om thuis te komen in een schoon en opgeruimd huis (bedankt H, H, R, & J!).
5 uur na thuiskomst moest ik alweer in het ziekenhuis zijn voor mijn Herceptin-injectie. De volgende ochtend meteen naar de huisarts voor mijn Zoladex-injectie. Ik voelde me een beetje een auto die na een lange reis weer bijgetankt moet worden. Maar zelfs nadat we ons (ruim) versliepen voor mijn ziekenhuisafspraken en het nog even spannend was of ik de Herceptin nog kon krijgen, bleven we toch redelijk relaxed. Ik kan het aantal Herceptin-injecties dat ik nog moet inmiddels op één hand tellen. Wat fijn!
Ik voel me dankbaar voor deze fijne vakantie die me veel heeft gegeven. Dankbaar voor mijn lieve familie – zowel in Nederland als aan de andere kant van de oceaan. Dankbaar dat ik gezond genoeg ben om te kunnen reizen. Samen met mijn lief. Dankbaar voor de fijne artsen en verpleegkundigen bij wie ik altijd oprechte belangstelling voel.
Ik hoop deze nieuwe energie vast te houden de komende tijd. Als ik toch weer even baal van alles ga ik proberen te bedenken waar ik dankbaar voor ben. Want dankbaarheid maakt gelukkig!
Herkenbaar weer, je blog. Dat zinnetje over een re-integratie die niet loopt zoals je wilde herken ik ook, maar daar gaat je blog niet over. Het gaat om die momenten waarop dingen weer gewoon zijn die je tien keer dieper in je opzuigt dan vroeger, gewoon, omdat het zo weer kan. Driedubbel blij. Blij omdat ik blij was, blij omdat dat weer mogelijk was, en blij omdat ik dat moment zo heerlijk bewust in me op kon zuigen. Ik herinner mij zo allerlei eerste keren. En daarna nog veel herhalingen waarin het mooie van het positieve me gelukkig nog steeds blijft raken.
Al blijf ik ook wel gewoon een tobber en een mopperkont.
Wat ontzettend fijn dat die vakantie precies na die rotuitslag kwam. En je medicijnen af kunnen tellen, ook dat blijft altijd een lekker gevoel.
(Mbt die re-integratie: als je daarover wilt mopperen, kun je bij me terecht. Of misschien werkt de dankbaarheidblik daar ook)
IK WAS WEER GEWOON MARIKE. Heerlijk hė? Wat fijn dat jullie samen zo genoten hebben. ❤️
Lieve Marike, jullie hebben intens genoten van jullie vakantie in Amerika en jullie hadden het zo verdiend! Je bent nu bij ons en wij vinden het allebei zo gezellig en fijn dat je er bent. We kunnen met eigen ogen zien dat je je goed voelt. Je straalt! Je hebt op deze blog als spreuk “to travel is to live”. Klopt, je haalt zoveel energie uit reizen en daar nieuwe indrukken opdoen. Je zoekt nu samen met John naar een mooi appartement in Bergen (Noorwegen). Die reis had John jullie beloofd toen je net had gehoord dat je ziek was. Fantastisch dat jullie nu alles aan het regelen zijn. Jij, Dennis en John gaan héél veel genieten. Ik geniet thuis met jullie mee. Dikke kus!