Ziekenhuispolsbandjes zijn de nieuwe festivalpolsbandjes
Ik kijk naar mijn polsen en meteen komen de herinneringen boven. Ik heb alweer een nacht in mijn eigen bed doorgebracht, en toch is een schaar nog niet bij mijn polsbandjes in de buurt geweest. Ze zitten irritant, maar afscheid ervan nemen kan ik toch ook nog niet.
De polsbandjes herinneren me aan nachten van weinig slaap, een brak gevoel, dagenlang op één plek zijn. Het gevoel dat je in een bubbel leeft, een mini-wereld waarin thuis heel ver weg lijkt. Dagenlang met dezelfde mensen intensief samenzijn, die je in slaap zien vallen, zien overgeven, samen met je eten. ’s Nachts hele gesprekken voelen. De meest intieme en persoonlijke dingen delen. Nooit stilte.
Iedereen met hetzelfde polsbandje zit in hetzelfde schuitje. Je ziet hun polsbandje en direct schept dat een band. Iedereen zijn eigen verhaal, maar toch ook hetzelfde: je bent daar, op die plek. Wat heeft hen daar gebracht? Je bent allemaal niet helemaal jezelf. Je voelt je allemaal brak.
Kijk ik naar mijn polsbandjes dan denk ik ook aan dagen niet douchen, aan haarbandjes dragen om je vette haar te verbergen, aan makkelijke oplossingen zoals kant-en-klare washandjes om snel een beetje fris te worden. Aan te veel pillen. Op slippers naar de douche.
Ik denk aan entertainment. Dingen zien je normaal niet zou zien. Ander vermaak. Entertainment voor een andere doelgroep waar je toch naar blijft kijken.
Eten dat anders is. Veel van hetzelfde. Weinig gezond. Veel te dure ijsjes die toch veel lekkerder smaken dan anders.
En ook het gevoel van verwondering als je de bubbel weer verlaat. Ineens weer thuis bent. Het gevoel hebben niet 5, maar 50 dagen weg te zijn geweest. Gewone dingen thuis weer heel bijzonder vinden.
Die warme eerste douche. Je kleding weer schoon aan het wasrek en weer uit heel je garderobe kleding kunnen uitzoeken. Gewone bruine boterhammen met kaas. Thee drinken uit een glas. Uitslapen. Op je eigen wc zitten. Voor een spiegel jezelf opmaken.
Ziekenhuispolsbandjes zijn de nieuwe festivalpolsbandjes. Let op mijn woorden!
Een blog schrijven rondom polsbandjes. Daar komt niemand op, alleen jij. Wat bijzonder dat je via die polsbandjes je gevoelens van je ziekenhuisopname kunt omschrijven. En dan ook nog zo, dat ik alles meevoelde. Een KANJER….dat ben je. 👍🏻❤️👍🏻❤️👍🏻❤️
Zo herkenbaar marike, maar dan vanaf de andere kant (voor mij dan). Hoe fijn om weer lekker thuis te zijn in je eigen fijne grote bubbel hihi.
Vind het mooi om te lezen hoe je het zo treffend op kan schrijven!
Beterschap en lekker thuis herstellen 🙂 no please better like home!
Groetjes marjolein (en van arjan natuurlijk ook hihi)
Thanks Marjolein! Er is geen plek zo fijn als thuis inderdaad! Groetjes terug, ook van Dennis!
Lieve Marike, wat een bijzondere manier om naar deze polsbandjes te kijken. Ik was erg blij met het rode bandje. Dan wisten ze tenminste dat ze niet in die arm mochten prikken. En inderdaad, het waren maar 5 dagen dat ik bij je was, maar het lijken er meer. Het was intensief, maar ook heel vertrouwd. Nu geniet je dubbel van jullie fijne huis. Houd dat gevoel vast! Dikke kus.
Oh grappig: bij mij belanden die dingen altijd zo snel mogelijk in de prullenbak, het liefst nog in de ziekenhuis kamer zelf. En dat voelt dan als een bevrijding!
Oost west, thuis best!! Knap snel op, zorg goed voor jezelf en geniet van thuis 🙂 xxx hilde
Ik kwam mijn polsbandje laatst weer tegen. Ik weet niet of ik het heb weggegooid. Ik wilde dat toen in ieder geval niet. De intensiteit van die periode. Die gooi ik heel moeilijk weg. Herkenbaar weer.