Een onverwacht cadeautje

Ja: ik baalde ontzettend toen mijn operatie op het allerlaatste moment niet doorging. Zeker toen ik hoorde dat ik opnieuw ingepland moest worden en dat dit misschien weer maanden zou duren.

Ik zag de bui al hangen: alweer niet samen met mijn collega’s het academisch jaar kunnen starten. Maar toen bleek ik ineens twee weken later al geopereerd te kunnen worden. Maar ik had natuurlijk wel ineens een volledig lege agenda. Waarin ik in plaats van met pijn afhankelijk thuis te zitten, ineens de wereld voor mijn voeten had liggen. Dus zo zijn we spontaan een weekendje naar Deventer geweest, zijn we maar liefst twee keer naar de film geweest, hebben we verschillende vrienden bezocht, zijn we uit eten geweest, hebben we op de fiets Utrecht verkend.

Heerlijk gegeten bij Da Mario in Deventer

Eigenlijk allemaal dingen die normaal ook best kunnen, en die we ook heus wel af en toe doen, maar waarover we ook vaak zeggen “het komt er niet van”. Dus deze weken waren een onverwacht cadeautje dat ons leert niet zoveel vooruit te plannen maar vaker spontaan te bedenken waar we zin in hebben.

Extra genieten zijn de momenten in zo’n weekend waarin Dennis en ik ons een normaal, jong, stel voelen. Puur geluk voel ik als ik merk dat ik ondanks de vermoeidheid toch best veel kan doen (een powernap tijdens Mr. Holmes helpt ook haha).

Nu nog vier dagen werken totdat ik me vrijdagochtend om 7.15u opnieuw mag melden in het Antonius.

Ditmaal ga ik me met een uitgeruster gevoel en met nieuwe fijne herinneringen om aan te denken als ik onder narcose ga.

Ook voor Dennis was het genieten!