Het ergste is achter de rug?!

“Het eerste half jaar wordt het zwaarst”, zegt mijn oncoloog. 24 weken chemotherapie en daarna een borstamputatie met okselkliertoilet. Het lijkt eindeloos lang. Een half jaar, ik kan het me bijna niet voorstellen. “De behandelingen die daarna komen, die bespreken we later wel. Stap voor stap.” Dus begin ik met mijn eerste chemokuur en leef ik van kuur tot kuur. Het is inderdaad zwaar, en misschien is overleven dan ook een betere omschrijving. Ik maak van mijn laatste chemokuur een feestje en zit 2 dagen later al in Amerika. Ik voel me heel gauw beter. Er trekt letterlijk een waas op, ik heb ineens veel meer energie, voel me vrolijk. Zo snel kan het gaan, denk ik. De operatie, daar zie ik wel tegenop. Maar dan ineens is het zover, ik word de operatiezaal ingereden en zeg nog grappend: “Wel de goede eraf halen, hè!” Als ik wakker word, kijk ik meteen, en het valt me reuze mee. Ik ben zelfs trots op hoe mooi het gehecht is. Mijn herstel verloopt voorspoedig en ik mag een dag later al zonder drains naar huis. Eenmaal thuis, op heftige buikpijn van de pijnstillers na, gaat het goed. Ik wandel elke dag en voel me vooral in mijn hoofd zo licht en vrij, vrolijk zelfs. YES! Het is allemaal achter de rug!

Ik net na de chemo in Amerika - heel trots op het beetje haar dat al is gegroeid!

Ik net na de chemo in Amerika – heel trots op het beetje haar dat al is gegroeid!


Inmiddels ben ik voorgelicht over de hormoontherapie en begin ik al iets zenuwachtiger te worden. Mijn eerste Zoladex-implantaat wordt gezet, en dat is ontzettend pijnlijk (en bloederig, maar dat kan aan mijn huisarts liggen). Ik strompel naar huis en daar brengt mijn zus me naar Maastricht, waar ik fijn een weekendje zou herstellen van mijn operatie. Daar neem ik mijn eerste tablet Tamoxifen. Al vrijwel direct gaat het mis. Ik krijg ontzettende buikpijn en een paar dagen later zeg ik huilend tegen mijn moeder: “Dit gaat echt niet zo, ik bel het ziekenhuis.” Mijn moeder vertelt me later dat dat de tweede keer is dat ze me heeft zien huilen sinds ik borstkanker heb. Net na de diagnose en nu. De dienstdoende arts (het is dan zondag) scheept me eerst af met het befaamde advies: “Neem maar paracetamol.” Dat doe ik, de maximale dagdosis en zelfs toch ook nog Ibuprofen genomen, al kan ik daar met mijn spastische darm niet tegen. Het helpt niet, en ik ga me flink zorgen maken. Doordat ik een spastische darm heb, weet ik als geen ander wat buikpijn is. Maar dit is anders, deze buikpijn zit zo laag, het lijkt wel alsof ik pijn heb bij mijn eierstokken. Ik ben bang voor uitzaaiingen en eis een echo en afspraak bij gynaecologie. Dat regelt mijn oncoloog voor me en een paar dagen later lig ik met mijn benen in de beugels voor een echo. Dan blijkt dat ik een stuk of 10 cystes van 3-4 centimeter heb. Overstimulatie. “U moet tegen het plafond hebben gezeten van de pijn”, zegt de arts. Ze hebben dit nog nooit gezien in het ziekenhuis en ik krijg de diagnose overstimulatie dan ook pas als alle knappe knoppen bij elkaar zijn gekomen. Moeten de Zoladex en Tamoxifen mijn vrouwelijke hormonen juist tot nul reduceren, nu heb ik ineens overstimulatie en dus een overdosis aan hormonen. Mijn lichaam heeft blijkbaar een flinke tegenreactie gegeven door zelf veel hormonen aan te maken. Het moet vanzelf overgaan. Later word ik ontzettend heftig ongesteld en weet ik niet wat ik met mezelf aanmoet, zo verdrietig en somber voel ik me. Van een overdosis hormonen tot volledig in de overgang in twee weken, blijkt later uit bloedonderzoek.

Ondertussen ben ik al bijna 4 weken na mijn operatie verder en is van rustig herstellen al lang geen sprake meer. Mijn ziekenhuisvrije weken hebben volgezeten met echo’s en controles bij gynaecologie. Ik meld me bij radiotherapie waar ik, naast de voorbereiding en controles, elke dag naartoe moet voor 3 weken. Inmiddels begin ik goed te merken dat ik in de overgang ben. Ik slaap ontzettend slecht, heb veel opvliegers. Ik heb stramme spieren. Ik ben moe en chagrijnig.  Mijn seksleven verandert. Ik voel me geen 26 meer. Door mijn okselkliertoilet last van vocht in mijn arm, waarvoor ik regelmatig naar de fysiotherapeut ga en zelfs een steunkous krijg aangemeten. Ik had het zwaarste toch achter de rug? En dan heb ik het nog niet eens over de kuren immunotherapie die begonnen zijn, 14 keer om de drie weken. Hoofdpijn, buikpijn, spierpijn, algehele malaise. Een negatief effect op mijn hartpompfunctie, wat weer mijn conditie beïnvloedt. Mijn nagels gaan eraan. Tja, Herceptin blijkt toch ook geen suikerwater te zijn.

Heb ik in dit alles net een nieuw ritme gevonden, beland ik op de Eerste Hulp vanwege een longontsteking. En zit ik dus thuis. Alweer. Mijn mooie hoekbank waar ik ooit zo blij mee was staat nu symbool voor ziek-zijn en altijd maar op de bank hangen. Als ik ooit ga verhuizen, gaat ie niet mee. Dag conditie en energie die ik net weer een beetje heb opgebouwd. Ik krijg deja-vu’s naar mijn chemoperiode als ik met moeite een kwartiertje buiten ben, in mijn joggingbroek en zonder make-up (nu wel met haar, dat dan weer wel). Ik keek al weken uit naar 1 september, als ik zou gaan beginnen met re-integreren. Dat gaat hem nu ook niet meer worden. Voorlopig ben ik moe en lamlendig. Kon ik bij de chemo van kuur naar kuur leven, nu wacht me nog bijna 1 jaar immunotherapie en minstens 5 jaar hormoontherapie. Er valt niks af te tellen zo. Dit is niet herstellen, dit is revalideren en leren leven met beperkingen in energie en weerstand. 1 stap vooruit en 3 stappen terug. Accepteren is de kernkwaliteit van deze week bij mijn mindfulnesstherapie. Het kon niet passender zijn. “Het eerste half jaar wordt het zwaarst.” Ik hoor het mijn oncoloog nog zeggen.

Yes! Één jaar – en nu verder
Een 5-uur durend avontuur op de Eerste Hulp
Facebooktwitterpinterestmail
32 reacties op “Het ergste is achter de rug?!”
  1. Angéla says:
    • Marike says:
  2. Mirjam says:
    • Gabrielle Bosman says:
    • Marike says:
  3. marijke klapwijk says:
    • Marike says:
  4. Sanne says:
    • Marike says:
  5. Ties says:
    • Marike says:
  6. Gabrielle Bosman says:
    • Marike says:
  7. Rick van den B says:
    • Marike says:
  8. John says:
    • Hester says:
      • Marike says:
    • Marike says:
  9. Rieky says:
    • Marike says:
  10. Hellen says:
    • Marike says:
  11. Arjan says:
    • Marike says:
  12. Kerstin says:
  13. Kerstin says:
    • Marike says:
  14. Hilde says:
    • Marike says:
  15. Je moeder says:
  16. Marike says:

Plaats een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Lees vorig bericht:
Goodreads 2017 reading challenge

Een van mijn favoriete websites op dit moment is Goodreads, een soort IMDB voor boekenliefhebbers, waar je allerlei informatie en reviews...

Sluiten