De twee meisjes met kanker

Ik ken een meisje. Klein, kort haar. Staat haar goed, lekker pittig. Ze ziet er altijd leuk uit. Ondernemend type. Ze heeft het druk, zegt ze. Ze is pas naar Stromae geweest. Op Facebook zie ik ook dat ze regelmatig leuke reisjes maakt. Pas nog naar Cambridge. Ze zal dus ook wel weer aan het werk zijn. Ik zag ook laatst dat ze weer een publicatie had. Ze sport ook regelmatig, loopt hard, ze zal wel een goede conditie hebben. Ze heeft ook zo’n lief vriendje. Ik zie regelmatig leuke foto’s van ze samen. Ze zegt ook zelf dat het goed gaat. En als ik vraag of ze hulp nodig heeft, zegt ze dat ze alles wel weer zelf kan. Dus dat vraag ik niet meer, dat zal wel goed gaan. Misschien moet ik haar eens een kaartje sturen. Ach, waarom eigenlijk? Ze is toch niet ziek meer? Vijftien maanden geleden kreeg ze te horen dat ze borstkanker had, ja dat klopt. Maar ze was altijd heel sterk en positief. Ze heeft het ergste achter de rug. Ze slikt toch alleen nog maar wat pilletjes? Soms denk ik wel dat ze nog veel met de kanker bezig is. Het is toch al wel lang geleden. Ik weet ook niet goed hoe ik er nu nog over moet beginnen. Ze wil volgens mij ook graag weer dat alles gewoon is, dus ik vraag er maar niet telkens naar.

Ik ken dat meisje ook. Ze vindt kort haar maar niks. Ze heeft een la vol pyjama’s en huispakken verzameld. Ze genoot van Stromae, vanaf de zitplaatsen die haar lieve stiefvader voor hen gereserveerd had. Vanaf daar kon ze niet alles goed zien, maar een avond staan houdt ze niet vol. Drukte, daar kan ze sowieso niet goed tegen. De reisjes heeft ze nodig om sterk en positief te blijven. Laatst in Cambridge werd ze wel ziek, ze voelde zich zo beroerd dat ze eigenlijk niet meer naar huis wilde vliegen. Maar ja, ze wil niet zeuren, dus plaatste ze alleen leuke foto’s op Facebook. Ze weet niet waar ze moet beginnen als iemand vraagt hoe het gaat. Dus zegt ze maar dat het goed gaat. Ze wil niet ondankbaar overkomen, alle lieve mensen om haar heen hebben al zo veel voor haar gedaan. Wat ze sporten noemt, heet eigenlijk oncologische revalidatie. Dat heeft ze afgelopen donderdag alweer af moeten zeggen, omdat ze zich niet lekker voelde. Ze heeft het druk, met ziekenhuisbezoeken, acupunctuur, fysiotherapie. Promoveren lijkt een onhaalbaar doel, want haar hersens werken niet meer zoals eerst. Haar weerstand is laag en ze is heel regelmatig ziek. Daarom moet ze veel van haar geplande afspraken afzeggen. Zoals vanavond een verjaardag, waar ze heel verdrietig om is. Vorig jaar moest ze die ook al missen en ze had nooit gedacht dat ze zich een jaar later nog steeds zo zou voelen. Om de drie weken gaat ze naar het ziekenhuis, dat ooit onbekend terrein was voor haar, maar waar ze nu al meer dan honderd keer is geweest. Nu is ze er voor een kuur immunotherapie. Die krijgt ze op de dagbehandeling oncologie, tussen de andere kankerpatiënten. Medicijnen houden haar kunstmatig in de overgang, decennia voordat de gemiddelde vrouw ermee geconfronteerd wordt. Op een dag doet ze wel vijftien keer haar vest uit en weer aan. Opvliegers. Ze houdt heel veel van haar vriendje. Hij weet als enige hoe bang, verdrietig en onzeker ze zich soms voelt, en toch reageert ze zich vooral op hem af. Ze maken ruzie over het huishouden, omdat dat voor allebei nog te veel is. Ze kijkt nog steeds elke dag in de brievenbus, omdat kaartjes haar zo oppeppen. Ze maakt zich druk. Omdat ze weer aan het hoesten is, er een uitslag van een genetisch onderzoek aankomt, ze opziet tegen operaties voor een borstreconstructie.

Ik ken allebei die meisjes. Ik bén allebei die meisjes. Soms gaat het goed. Heb ik energie, ben ik druk en actief. Maak ik afspraken. Beloof ik iets te doen op mijn werk. En dan is er ineens die vermoeidheid. Als een loden schort. Moet ik voor de zoveelste keer iets afzeggen. Voel ik me niet lekker. Kan ik het allemaal niet overzien. Ben ik bang en verdrietig. Vraag ik me niet af wanneer ik me weer fit en energiek zal voelen, maar of dat ooit nog wel gaat gebeuren. Baal ik ervan dat ik altijd pijn, ongemak of vermoeidheid voel.

Herstellen van kanker is een lang en moeilijk proces, vol pieken en dalen. Juist in deze fase voelen kankerpatiënten zich gefrustreerd, onzeker, verdrietig. De adrenaline van het OVERleven is uitgewerkt. Maar niemand had ze verteld dat DOORleven nog moeilijker is. Dus vraag hoe het gaat. Neem boodschappen mee. Stuur een kaartje. Zorg voor rust, ook al zegt hij/zij dat het wel kan. Kijk door het stoere gedrag heen. Heb begrip voor de angst en verdriet. Je hoeft geen oplossingen te bieden. Wees er gewoon. Ook een jaar later. Want de kanker is nog heel dichtbij.

 

Herstellen van kanker

Veerkracht
Gesprek tussen lucifer en kaars
Facebooktwitterpinterestmail
44 reacties op “De twee meisjes met kanker”
  1. Marjo says:
  2. Gryt says:
  3. @tips_bij_kanker says:
  4. Astrid Geurtsen says:
  5. Thea de Leeuw says:
  6. René says:
  7. Hester says:
  8. Vivian says:
  9. John says:
  10. Paola says:
  11. Mincaka says:
  12. marijke klapwijk says:
  13. Je moedertje says:
    • G.van Acker says:
  14. Francy van Pelt says:
  15. Mirjam says:
  16. Hellen says:
  17. Claire says:
  18. Chantal says:
  19. Cormaël Lia says:
  20. Marijke says:
  21. Marleen says:
  22. Siska says:
  23. Gabrielle says:
  24. Nathalie says:
  25. Ties says:
  26. Daniële says:
  27. Beppie says:
  28. Monique says:
  29. Hester says:
  30. Robert Nijhuis says:
  31. Ingeborg says:
  32. Anita says:
  33. Tanja says:
  34. annemiek onwijn says:
  35. Vedhasha says:
    • Marike says:
  36. Dorothé says:
  37. Marinka Vermeer says:
  38. Peggy says:
  39. Esther says:
    • Marike says:
  40. Sanne says:

Plaats een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Lees vorig bericht:
Goodreads 2017 reading challenge

Een van mijn favoriete websites op dit moment is Goodreads, een soort IMDB voor boekenliefhebbers, waar je allerlei informatie en reviews...

Sluiten