Wereldkankerdag – 3.5 jaar na diagnose

Afgelopen zaterdag was het Wereldkankerdag. Ik postte de link naar de blog die ik vorig jaar voor Wereldkankerdag schreef (die meteen 100x gedeeld werd, wow!). Maar verder was het eigenlijk een heel gewone dag voor mij. En precies dat was zo bijzonder.

Ik had een drukke werkweek achter de rug waarin ik tussen de 6-8 uur per dag had gewerkt. Dinsdagavond had ik een ontzettend gezellige avond bij een borrel. Vrijdag en zaterdag was ik naar een conferentie geweest over de verkiezingen in Amerika. Van 9 tot 6 luisteren naar presentaties en daarna dineren waarbij ik leuke gesprekken had met mensen die ik nog nooit had ontmoet.

Op zondag was ik moe, natuurlijk. Maar gewoon moe, niet die allesoverheersende moeheid die ik helaas ook maar al te goed ken. Ik had zelfs genoeg energie om met een vriendin te bellen, boodschappen te doen, mijn was te doen, op te ruimen. Ik liep 30 minuten aan een stuk hard en dat was zwaar (want warm!), maar ik hield het vol. Ik keek tijdens het rennen naar de blauwe lucht en voelde me zo intens dankbaar en gelukkig.

Zo’n week was een jaar geleden nog ondenkbaar voor me. Er waren echt tijden dat ik dacht dat mijn leven nooit meer normaal zou voelen. Dat ik mijn promotieonderzoek met mijn chemobrein en gebrek aan energie echt niet af kon maken. Dat ik me niet kon voorstellen dat er een tijd zou komen dat de angst voor terugkeer van kanker geen hoofdrol in mijn leven zou spelen. Dat ik me weer druk zou maken om kleine dingen en dat ik plannen zou maken voor jaren vooruit.

Ik heb hier (in Amerika, waar ik 9 maanden woon) maar weinig mensen verteld dat ik kanker heb gehad. Ik wilde weer eens ontdekken wie ik nu was, zonder kanker. En het is voor het eerst ook helemaal niet zo gek. Ik kan gesprekken voeren van uren zonder dat het aan de orde komt, omdat ik ook weer een leven heb naast kanker. Ik voel me niet langer vervreemd van anderen, heb niet langer moeite connecties te maken met leeftijdsgenoten, ik kan weer meepraten over gewone dingen. Ik kan juist binnenpretjes hebben als ik iemand hoor klagen over kleine dingetjes (soms ben ik dat zelf!). Het is vaak niet onnatuurlijk om het niet over mijn geschiedenis met borstkanker te hebben. Ik ben weer verder aan het kijken: wat wil ik met mijn leven, welke richting wil ik op met mijn werk? Ik lees weer kranten, kijk het nieuws, ben geïnteresseerd in de wereld. Mijn blik is weer verruimd en ik denk weer groter.

Soms voelt het bijna surreëel dat ik kanker heb gehad. Als ik er echt bij stilsta en herinneringen naar boven haal, dan maakt dat me verdrietig. Wat was het toch ontzettend heftig en hoe ben ik die tijd in hemelsnaam doorgekomen? Hoeveel pijn heb ik gehad, hoeveel verdriet, hoeveel tegenslag, hoeveel eenzaamheid en hoeveel frustratie. Ik moest laatst hier mijn Zoladex-injectie laten zetten. In het lokale Cancer Center. Echt alles in mij schreeuwde dat ik daar niet wilde zijn. Het was voor het eerst in maanden dat ik een dokter zag. Best normaal voor een twintiger, maar zeldzaam voor mij sinds de honderden bezoeken aan het ziekenhuis en huisarts die ik sinds september 2013 heb gemaakt. Ik was zo opgelucht dat ik weer weg kon daar dat ik er gewoon van moest huilen.

Ik ben nu bijna 3.5 jaar na diagnose. Ik word elke dag nog met borstkanker geconfronteerd, alleen al door mijn littekens en borstamputatie. Als een vriendin een kindje krijgt. Als ik mijn medicijndoosjes vul. Maar mijn gewone leven heeft de overhand. Ik vermijd het niet, maar probeer mijn aandacht te richten op positieve dingen en de toekomst (ook al is dat eng). Ik leef mijn leven en probeer in plaats van ‘maar wat als?’ te denken: ‘maar wat als niet?’. Wat zou ik dan willen doen? Het was zo eng voor me om deze 9 maanden Amerika te plannen. Wat als ik weer ziek word, hoe red ik het, kan ik het wel alleen, hoe moet dat zonder ziekenhuis/huisarts/fysiotherapie? Maar voor alles bleek een oplossing en ik ben zo blij dat ik het gedaan heb.

Ik ben zo ontzettend dankbaar. Ik ben nog nooit zo dankbaar geweest, gewoon alleen omdat ik LEEF.

Happy Valentine's Day!
Goodreads 2017 reading challenge
Facebooktwitterpinterestmail
14 reacties op “Wereldkankerdag – 3.5 jaar na diagnose”
  1. Carry says:
  2. René says:
  3. Hilde says:
  4. Karlijn says:
  5. Irene says:
  6. je moedertje says:
  7. Wendy says:
  8. Kerensa says:
  9. Mincka says:
  10. Hester says:
  11. LDreijer Kok says:
  12. Anna-Eva says:
  13. David says:
    • Marike says:

Plaats een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Lees vorig bericht:
Goodreads 2017 reading challenge

Een van mijn favoriete websites op dit moment is Goodreads, een soort IMDB voor boekenliefhebbers, waar je allerlei informatie en reviews...

Sluiten