Wereldkankerdag – 3.5 jaar na diagnose
Afgelopen zaterdag was het Wereldkankerdag. Ik postte de link naar de blog die ik vorig jaar voor Wereldkankerdag schreef (die meteen 100x gedeeld werd, wow!). Maar verder was het eigenlijk een heel gewone dag voor mij. En precies dat was zo bijzonder.
Ik had een drukke werkweek achter de rug waarin ik tussen de 6-8 uur per dag had gewerkt. Dinsdagavond had ik een ontzettend gezellige avond bij een borrel. Vrijdag en zaterdag was ik naar een conferentie geweest over de verkiezingen in Amerika. Van 9 tot 6 luisteren naar presentaties en daarna dineren waarbij ik leuke gesprekken had met mensen die ik nog nooit had ontmoet.
Op zondag was ik moe, natuurlijk. Maar gewoon moe, niet die allesoverheersende moeheid die ik helaas ook maar al te goed ken. Ik had zelfs genoeg energie om met een vriendin te bellen, boodschappen te doen, mijn was te doen, op te ruimen. Ik liep 30 minuten aan een stuk hard en dat was zwaar (want warm!), maar ik hield het vol. Ik keek tijdens het rennen naar de blauwe lucht en voelde me zo intens dankbaar en gelukkig.
Zo’n week was een jaar geleden nog ondenkbaar voor me. Er waren echt tijden dat ik dacht dat mijn leven nooit meer normaal zou voelen. Dat ik mijn promotieonderzoek met mijn chemobrein en gebrek aan energie echt niet af kon maken. Dat ik me niet kon voorstellen dat er een tijd zou komen dat de angst voor terugkeer van kanker geen hoofdrol in mijn leven zou spelen. Dat ik me weer druk zou maken om kleine dingen en dat ik plannen zou maken voor jaren vooruit.
Ik heb hier (in Amerika, waar ik 9 maanden woon) maar weinig mensen verteld dat ik kanker heb gehad. Ik wilde weer eens ontdekken wie ik nu was, zonder kanker. En het is voor het eerst ook helemaal niet zo gek. Ik kan gesprekken voeren van uren zonder dat het aan de orde komt, omdat ik ook weer een leven heb naast kanker. Ik voel me niet langer vervreemd van anderen, heb niet langer moeite connecties te maken met leeftijdsgenoten, ik kan weer meepraten over gewone dingen. Ik kan juist binnenpretjes hebben als ik iemand hoor klagen over kleine dingetjes (soms ben ik dat zelf!). Het is vaak niet onnatuurlijk om het niet over mijn geschiedenis met borstkanker te hebben. Ik ben weer verder aan het kijken: wat wil ik met mijn leven, welke richting wil ik op met mijn werk? Ik lees weer kranten, kijk het nieuws, ben geïnteresseerd in de wereld. Mijn blik is weer verruimd en ik denk weer groter.
Soms voelt het bijna surreëel dat ik kanker heb gehad. Als ik er echt bij stilsta en herinneringen naar boven haal, dan maakt dat me verdrietig. Wat was het toch ontzettend heftig en hoe ben ik die tijd in hemelsnaam doorgekomen? Hoeveel pijn heb ik gehad, hoeveel verdriet, hoeveel tegenslag, hoeveel eenzaamheid en hoeveel frustratie. Ik moest laatst hier mijn Zoladex-injectie laten zetten. In het lokale Cancer Center. Echt alles in mij schreeuwde dat ik daar niet wilde zijn. Het was voor het eerst in maanden dat ik een dokter zag. Best normaal voor een twintiger, maar zeldzaam voor mij sinds de honderden bezoeken aan het ziekenhuis en huisarts die ik sinds september 2013 heb gemaakt. Ik was zo opgelucht dat ik weer weg kon daar dat ik er gewoon van moest huilen.
Ik ben nu bijna 3.5 jaar na diagnose. Ik word elke dag nog met borstkanker geconfronteerd, alleen al door mijn littekens en borstamputatie. Als een vriendin een kindje krijgt. Als ik mijn medicijndoosjes vul. Maar mijn gewone leven heeft de overhand. Ik vermijd het niet, maar probeer mijn aandacht te richten op positieve dingen en de toekomst (ook al is dat eng). Ik leef mijn leven en probeer in plaats van ‘maar wat als?’ te denken: ‘maar wat als niet?’. Wat zou ik dan willen doen? Het was zo eng voor me om deze 9 maanden Amerika te plannen. Wat als ik weer ziek word, hoe red ik het, kan ik het wel alleen, hoe moet dat zonder ziekenhuis/huisarts/fysiotherapie? Maar voor alles bleek een oplossing en ik ben zo blij dat ik het gedaan heb.
Ik ben zo ontzettend dankbaar. Ik ben nog nooit zo dankbaar geweest, gewoon alleen omdat ik LEEF.
Fijn dat het zo goed met je gaat!
Mooi dat je de positieve dingen in het leven kunt zien en toelaat. Geniet ervan. Dat doen wij van jou!
Heel mooi 🙂
Daar ben ik ook heel blij om, dikke kus!
Wauw, wat prachtig!!
Lieve Marike, de foto van december 2013 is wel weer even slikken, maar ook daar kijk je met een open blik in de camera. Kaal, maar nog steeds helemaal Marike.
De foto van 2016 is genieten. Je kijkt nog steeds met een open blik naar de camera, nu mét haar, mooie hoed en een grote beker thee of warme chocolademelk. Je bent verder gegaan, bent niet uit het bootje gesprongen en verkeert nu in rustig vaarwater.
Geniet nog maar heel veel van wat Amerika je te bieden heeft, van je nieuwe leven, je vrijheid en het ‘gewoon’ jezelf zijn. Straks dubbel genieten als Dennis bij je is. Ik geniet hier met je mee. Dikke kus😘
Hey Marike!
Wat fijn om te lezen dat het zo goed met je gaat! En wat moet ’t fijn zijn dat de kanker niet meer zo allesoverheersend aanwezig is 🙂 Herken dat wel, bij mij raakt het ook steeds wat meer op de achtergrond, maar helemaal weg zal het nooit zijn. Wat fijn te lezen dat het bij jou zo goed gaat 🙂 Geeft mij ook weer moed 🙂
Houden zo! Je bent heel goed op weg! Top 🙂
Liefs Wendy
Mooi zeg!
Gek is dat hé terugkijken op die drie jaar.
Als ik globaal terug ga weet ik zeker dat een halfjaar terug alles nog ok was……… ruim 3 jaar dus…..
Je mag echt trots op jezelf zijn, je moeder schreef t ook al: je blijft ondanks alles zo stralend!
fijne tijd nog in de VS.
Hee lief, mooi meissie,
Onze spreuk is: Gewoon bijzonder, bijzonder gewoon.
Deze spreuk past ook zo bij jou.
Zo heerlijk om weer bijzonder gewoon te zijn.
Gewoon Marie, DE Marie.
Al houden wij van allebei.
❤❤❤
Fijn marike dat het goed met je gaat.Je hebt een heftige periode gehad respect voor je hoor. Genieten en blijf positief topper.
Klagen over kleine dingetjes, wat heerlijk!
En mooi hoe je stilstaat, terugkijkt en dat deelt.
Geniet van je successen en alledag 🙂
Mooi om te horen….
Zag een link bij de nos naar deze blog. Mijn vrouw is in 2012 overleden door de uitzaaiingen van bordkanker ze is 29 geworden. Dus als ik iets zie over jonge vrouwen met borstkanker dan triggert mij dat.
Wens je alle geluk toe.
Dankjewel David. Verdrietig te horen dat je vrouw is overleden op zo’n jonge leeftijd. Ik wens jou ook alle geluk!