En dan heeft je vriendin ineens kanker
Daar stonden we, op het parkeerdek voor het Universitair Medisch Centrum in Utrecht. Op een plek die op die late maandagmiddag in september 2013 nog volledig onbekend was, maar die vreselijk vertrouwd zou worden. ’s Ochtends waren we er voor het eerst, doorverwezen door de huisarts. Voor de zekerheid. Gauw een paar onderzoeken doen en dan weer naar huis. Maar na de nodige onderzoeken, een biopt en enkele zenuwslopende uren wachten stonden we daar en zei Marike: “Ik wil niet dood.” Een paar minuten daarvoor hadden we in een klein kamertje van twee mensen te horen gekregen dat het ‘toch niet goed’ was: borstkanker. En daar sta je dan, op een parkeerdek. Pleeg je telefoontjes die mensen hun leven lang niet meer zullen vergeten. Denk (en hoop) je stiekem dat de artsen een vergissing hebben gemaakt. Maar weet je ook wel beter. En vraag je je vertwijfeld af: wat gebeurt er allemaal met mijn meisje?
Die eerste weken staan me nog zo helder voor de geest. Marike, die een dag na de diagnose al zei dat dit de komende tijd gewoon ‘haar project’ zou worden. Haar vader, die de volgende dag naar Nederland vloog, en ons voorhield dat we toch vooral in dat bootje moesten blijven zitten op die wilde rivier. Elke dag naar het ziekenhuis, ook op Marikes verjaardag drie dagen na de diagnose. Lieve vrienden, familie en collega’s, die net als wij met stomheid geslagen waren, maar er tegelijkertijd ontzettend zijn geweest voor Marike en mij en voor elkaar. Marike, die me op de eerste vrijdag na de diagnose zo ongeveer het huis uit trapte, omdat ze vond dat ik iets leuks moest gaan doen. Ik wilde niet, maar ging toch. Keek naar het Nederlands elftal met vrienden. Moest lachen om Hans Kraaij jr. die bondscoach Louis van Gaal interviewde. Het was een welkome afwisseling van de paniek, de boosheid, het verdriet en de angst die ik voelde.
Inmiddels zijn we ruim anderhalf jaar verder. Een periode die gekenmerkt werd door veel moeilijke momenten, maar ook veel mooie momenten. Vanaf het begin heeft Marike iedereen op de hoogte gehouden via haar update-mails. Vorige zomer is daar deze website uit voortgekomen en een tijd terug al vroeg Marike me of ik op deze plek wilde bloggen. Ik wist meteen dat ik dat wilde, maar het heeft heel lang geduurd voordat ik de stap durfde nemen. Ik schrijf veel, maar ik heb nog nooit over iets zo persoonlijks geschreven op een plek waar iedereen dat kan lezen. Marike doet dat heel mooi en daar heb ik zeer veel waardering voor, maar zelf had ik mijn twijfels.
Toch ga ik het doen. Marike heeft me gevraagd om onder andere te schrijven hoe het is voor naasten als iemand van wie je heel veel houdt de diagnose kanker krijgt. Dat doe ik graag, omdat ik denk dat het belangrijk is. Ik wil ook andere dingen gaan schrijven over kanker in het algemeen.
Ik heb al veel ideeën, maar ik ben ook heel benieuwd wat jullie graag zouden lezen. Dus schroom vooral niet van je te laten horen.
Hoi Dennis, goed initiatief. Ik lees je graag en ben helaas een lotgenoot. Ik zal wel zaken herkennen, maar het is altijd toch net weer anders. Goed om die kant ook eens te belichten. Succes. Gr René
Hoi René, dankjewel voor je reactie! Het is inderdaad voor iedereen anders, maar er zijn ook heel veel raakvlakken. Ik haal er veel steun uit om te zien hoe anderen hiermee omgaan, hopelijk kan ik zo ook iets bijdragen. Blijf je meelezen? 🙂
Hee TOPPER. Wat goed dat jij de kant van de partner gaat belichten. Ik weet dat dat voor jou niet meevalt. Maar ook jij kunt dingen aan, die je voorheen niet voor mogelijk hield. ❤️❤️❤️
Dankjewel! 🙂 Het heeft even geduurd, maar de eerste blogs zijn een feit! <3
Dennis,
wat goed van je!
Ook jij schrijft lekker hoor. Het is mooi om de partner-kant te belichten. Ik denk zeker dat anderen daar steun in kunnen vinden.
Succes,
groet, tinus
Dankjewel Tinus! Mooi om te horen! Ik hoop het zeker! Groeten, Dennis
Goed dat je dit gaat doen! Zo wordt deze prachtige weblog helemaal compleet.
Dankjewel Leen! 🙂 Fijn dat je meeleest!
Dapper, lieve Dennis, en heel mooi dat je dat gaat doen!
Dankjewel Karin voor je lieve reactie! 🙂
woohooo prima idee Dennis, ik lees zo weinig over partners en waar zij allemaal tegen aan lopen of juist niet… hoe ze met dingen omgaan… tuurlijk is iedereen verschillend maar ik vind ook veel herkenning in lotgenotencontact
Dankjewel Paola! Ja, ik merk bij Marike hoe belangrijk lotgenotencontact is. Dat zijn toch de mensen die precies weten (al is natuurlijk iedereen verschillend) hoe je je voelt. Hopelijk kan ik zo iets bijdragen voor naasten.
Klasse geschreven Dennis. Heb hier veel bewondering voor.
Groet,
Hans Kasper
hoi lieve dennis
wat goed van jouw dat je nu schrijft over hoe t voor jou is,marike schrijft mooi en dat geldt ook voor jou,ik denk dat t heel erg goed voor jou is om je gevoelens te omschrijven!!.wij houden van jullie!!!! 2 dappere mensen xxx
Dankjewel lieve mams! 🙂 Dikke kus <3
Dankjewel Hans! Fijn dat je meeleest en goed om van je te horen! 🙂
Hee Dennis!
Wat tof dat je na je twijfels toch je blog hebt geschreven over zo’n persoonlijk en gevoelig onderwerp! Ik zal ook jouw schrijven, net als de blogs van Marike, met belangstelling lezen.
Groetjes!
Hee Karlijn, leuk dat je reageert! Ja, ik moest even wat twijfels opzij zetten, maar ik ben blij dat ik dat gedaan heb! Fijn dat je meeleest! Groetjes, Dennis
Superleuk! Heel veel succes met het schrijven van blogs:)
Dankjewel Jacintha!
Goede aktie Dennis!! Dit is een kant van bk wat zo onderschat wordt. Zoveel partners die net zo hard of misschien wel harder vallen na een diagnose, en die zichzelf wegcijferen omwille hun zieke partner, met alle gevolgen van dien. Ik volg je!
Dankjewel Patries! Dat denk ik ook. Ik heb net als Marike gelukkig ook heel veel lieve mensen om me heen. Maar ook ik loop regelmatig in zulke valkuilen! Hopelijk draagt deze blog iets bij aan minder onderschatting.
TOP Dennis
Dankjewel! 🙂
Lieve Dennis, goed plan! Jullie vullen elkaar zo goed aan. Jij kunt je schrijverstalent gebruiken en het geeft Marike misschien wat lucht te weten dat ze niet alleen deze blog hoeft te maken. Veel partners van degenen die steun vinden bij haar verhalen zullen steun vinden bij jouw verhalen. Jullie hebben ook zowat alles meegemaakt wat je kunt meemaken. Het was toch vaak en….en….en nog eens en…… Succes met jouw bijdragen. Deze eerste vind ik in ieder geval 100% geslaagd. Dikke kus.
Dankjewel lief schoonmoedertje! 🙂 Ik hoop het ook! Fijn dat je meeleest!
Wat zijn jullie toch een mooi stel! Dat vond ik toen ik jullie samen in de weer zag aan de Heppie pokertafel, waar jullie helemaal meegingen in de belevingswereld van de kids. En dat vind ik nu. Vaak. Ik ben op afstand dichtbij en heb megaveel bewondering. Voor Marike, voor jou en voor jullie! Wat zijn jullie dapper. Ik gun jullie de wereld!
Groetjes Hellen (van Heppie dus ;-))
Dankjewel Hellen! Jaa, dat was echt een topdag! 🙂 Zo leuk om die kids zo enthousiast te zien en mooi om een inkijkje in Heppie te krijgen, want jullie doen echt geweldig werk! Bedankt voor je lieve woorden! Dat doet me heel goed! En fijn dat je meeleest! Groetjes van Dennis
Hellen…ik ken jou niet, maarwateen ontzettend lieve reactie. ❤️❤️❤️
Mooi om te lezen. Je omschrijft de dingen net als Marike erg goed.
Dankjewel Christel! 🙂
Mooi verwoord..
Een bizarre tijd die ik helaas goed ken..
‘Kanker krijg je niet alleen’ zeggen ze wel eens en de ‘partner van’ krijgt ook heel veel voor de kiezen!
Ik ben zelf ook zo’n partner van en heb hierover een blog bijgehouden.
Misschien geeft t jullie steun om die eens te lezen, het schrijven heeft mij veel goed gedaan.
Ook prettig om iedereen mee op reis te kunnen nemen en op vlieghoogte te kunnen houden zonder steeds hetzelfde verhaal te moeten blijven vertellen.
Veel sterkte in deze heftige tijd!
Liefs,
Irene
Waterallemaalgebeurt.blogspot.nl
Bedankt voor je reactie Irene! Ik heb je blog bezocht, wat goed dat je dat gedaan hebt! Ik denk dat informatie vanuit het oogpunt van een naaste zeer zeker wat toevoegt! En dat zij er veel herkenning in zullen vinden. En ja, het schrijven is ook een soort manier om het een plekje te geven, dat herken ik wel. Ik hoop dat het goed gaat met jullie! Groetjes, Dennis
Alvast een erg mooi mooi begin!
Ben benieuwd naar de volgende blog.
Bedankt Anne! Fijn dat je meeleest!
Wat ontroerend mooi beschreven.