Daar ging ik weer gistermorgen, met de tram naar Nieuwegein. Een zenuwachtig gevoel in mijn buik, pijnstillers achter de kiezen en Dennis voor de mentale support. Voor de zoveelste keer naar de plastisch chirurg. De pijnstillers waren voor niks, want gisteren besloot de chirurg dat het echt niet meer verstandig was om nog te vullen.
Nog maar 8 nachtjes slapen en dan lig ik weer op de operatietafel. Mits er geen spoedgeval tussenkomt dus nog even fingers crossed! 10 april vorig jaar werd mijn borst geamputeerd, en al meer dan een jaar loop ik dus rond met een borstprothese. Elke dag weer word ik geconfronteerd met het feit