De twee meisjes met kanker
Ik ken een meisje. Klein, kort haar. Staat haar goed, lekker pittig. Ze ziet er altijd leuk uit. Ondernemend type. Ze heeft het druk, zegt ze. Ze is pas naar Stromae geweest. Op Facebook zie ik ook dat ze regelmatig leuke reisjes maakt. Pas nog naar Cambridge. Ze zal dus ook wel weer aan het werk zijn. Ik zag ook laatst dat ze weer een publicatie had. Ze sport ook regelmatig, loopt hard, ze zal wel een goede conditie hebben. Ze heeft ook zo’n lief vriendje. Ik zie regelmatig leuke foto’s van ze samen. Ze zegt ook zelf dat het goed gaat. En als ik vraag of ze hulp nodig heeft, zegt ze dat ze alles wel weer zelf kan. Dus dat vraag ik niet meer, dat zal wel goed gaan. Misschien moet ik haar eens een kaartje sturen. Ach, waarom eigenlijk? Ze is toch niet ziek meer? Vijftien maanden geleden kreeg ze te horen dat ze borstkanker had, ja dat klopt. Maar ze was altijd heel sterk en positief. Ze heeft het ergste achter de rug. Ze slikt toch alleen nog maar wat pilletjes? Soms denk ik wel dat ze nog veel met de kanker bezig is. Het is toch al wel lang geleden. Ik weet ook niet goed hoe ik er nu nog over moet beginnen. Ze wil volgens mij ook graag weer dat alles gewoon is, dus ik vraag er maar niet telkens naar.
Ik ken dat meisje ook. Ze vindt kort haar maar niks. Ze heeft een la vol pyjama’s en huispakken verzameld. Ze genoot van Stromae, vanaf de zitplaatsen die haar lieve stiefvader voor hen gereserveerd had. Vanaf daar kon ze niet alles goed zien, maar een avond staan houdt ze niet vol. Drukte, daar kan ze sowieso niet goed tegen. De reisjes heeft ze nodig om sterk en positief te blijven. Laatst in Cambridge werd ze wel ziek, ze voelde zich zo beroerd dat ze eigenlijk niet meer naar huis wilde vliegen. Maar ja, ze wil niet zeuren, dus plaatste ze alleen leuke foto’s op Facebook. Ze weet niet waar ze moet beginnen als iemand vraagt hoe het gaat. Dus zegt ze maar dat het goed gaat. Ze wil niet ondankbaar overkomen, alle lieve mensen om haar heen hebben al zo veel voor haar gedaan. Wat ze sporten noemt, heet eigenlijk oncologische revalidatie. Dat heeft ze afgelopen donderdag alweer af moeten zeggen, omdat ze zich niet lekker voelde. Ze heeft het druk, met ziekenhuisbezoeken, acupunctuur, fysiotherapie. Promoveren lijkt een onhaalbaar doel, want haar hersens werken niet meer zoals eerst. Haar weerstand is laag en ze is heel regelmatig ziek. Daarom moet ze veel van haar geplande afspraken afzeggen. Zoals vanavond een verjaardag, waar ze heel verdrietig om is. Vorig jaar moest ze die ook al missen en ze had nooit gedacht dat ze zich een jaar later nog steeds zo zou voelen. Om de drie weken gaat ze naar het ziekenhuis, dat ooit onbekend terrein was voor haar, maar waar ze nu al meer dan honderd keer is geweest. Nu is ze er voor een kuur immunotherapie. Die krijgt ze op de dagbehandeling oncologie, tussen de andere kankerpatiënten. Medicijnen houden haar kunstmatig in de overgang, decennia voordat de gemiddelde vrouw ermee geconfronteerd wordt. Op een dag doet ze wel vijftien keer haar vest uit en weer aan. Opvliegers. Ze houdt heel veel van haar vriendje. Hij weet als enige hoe bang, verdrietig en onzeker ze zich soms voelt, en toch reageert ze zich vooral op hem af. Ze maken ruzie over het huishouden, omdat dat voor allebei nog te veel is. Ze kijkt nog steeds elke dag in de brievenbus, omdat kaartjes haar zo oppeppen. Ze maakt zich druk. Omdat ze weer aan het hoesten is, er een uitslag van een genetisch onderzoek aankomt, ze opziet tegen operaties voor een borstreconstructie.
Ik ken allebei die meisjes. Ik bén allebei die meisjes. Soms gaat het goed. Heb ik energie, ben ik druk en actief. Maak ik afspraken. Beloof ik iets te doen op mijn werk. En dan is er ineens die vermoeidheid. Als een loden schort. Moet ik voor de zoveelste keer iets afzeggen. Voel ik me niet lekker. Kan ik het allemaal niet overzien. Ben ik bang en verdrietig. Vraag ik me niet af wanneer ik me weer fit en energiek zal voelen, maar of dat ooit nog wel gaat gebeuren. Baal ik ervan dat ik altijd pijn, ongemak of vermoeidheid voel.
Herstellen van kanker is een lang en moeilijk proces, vol pieken en dalen. Juist in deze fase voelen kankerpatiënten zich gefrustreerd, onzeker, verdrietig. De adrenaline van het OVERleven is uitgewerkt. Maar niemand had ze verteld dat DOORleven nog moeilijker is. Dus vraag hoe het gaat. Neem boodschappen mee. Stuur een kaartje. Zorg voor rust, ook al zegt hij/zij dat het wel kan. Kijk door het stoere gedrag heen. Heb begrip voor de angst en verdriet. Je hoeft geen oplossingen te bieden. Wees er gewoon. Ook een jaar later. Want de kanker is nog heel dichtbij.
lieve marike,
Kippenvel .zo mooi geschreven en zo herkenbaar.
Denk dat in een ieder van ons die 2 meisjes zitten maar die meisjes van jou zijn veeeeel te jong om dit te moeten meemaken.
Dikke knuffel van mij.
Prachtig beschreven en zo waar!!!
Heel herkenbaar voor ale lotjes en chronisch zieken.
Eigenlijk hebben we een tweesporig leven: een leven zoals we graag zouden willen en voor een ander laten zien en een werkelijk leven met alle ups en downs, alleen toegankelijk voor de intimi.
Auw Marike, wat een pijnlijk herkenbaar en mooi blog!! Het snijdt dwars door me heen. Knuffel voor de verjaardag. Rot he, dat moeten laten schieten van dingen?!
Dat wegvallen van de adrenaline… DOORleven, ik ben dwars door de bodem van mezelf heen gezakt toen ik die stap moest maken. Maar het zat ook wel een beetje tegen toen (belandde bv. in het ziekenhuis). Ik weet nog hoe mooi het was op de momenten dat dat doorleven lukte. Hoe intens ik alles beleefde. En eerlijk gezegd is dat nog steeds zo als ik iets opnieuw voor het eerst doe of me realiseer dat wat ik doe niet vanzelfsprekend is.
Weet je, dat hoofd, die concentratie, die vermoeidheid, ik ben er weer wat dat betreft. Het kwam steeds verder terug. In volle scherpte. Jij komt daar ook weer. Promoveren gaat je lukken. En twijfelen aan of dat gaat lukken, dat volhouden dat ervoor nodig is, dat is er ook zonder kanker, he. Dat hebben gezonde phd’s ook. Dat vond ik ook lastig in die fase naar doorleven, onderscheid maken tussen dingen die komen door kanker, dingen die eigenlijk niet met kanker samen hangen en dingen waarbij allebei speelt. Heel verwarrend was dat.
Zo mooi om dit over jou, naast jou te schrijven. Sterkte meis.
Liefs van ons uit Dtc.
Lieverd,
Op deze manier een hele dikke virtuele knuffel voor je.
Het is niet makkelijk en de weg blijft hobbelig. Ik hoop zo voor je dat er nog meer verbetering komt.
En als je het wilt, wil ik je de knuffel ook persoonlijk komen brengen !
Lieve Marike,
Je hebt een mooie invalshoek gekozen om dit veel voorkomende gevoel te verwoorden. Het is goed dat mensen (en ook ik dus) zich bewust zijn hiervan. Er zijn veel situaties die vergelijkbaar zijn, waarin de aandacht na een tijdje verslapt of mensen het zelf gaan invullen. Ook daarom is het goed dat je dit zo opschrijft.
Ik wens jou en Dennis veel sterkte maar ook voortdurend veel liefde, warmte en genegenheid.
Lieve groet,
René
Hee meissie. Vanmiddag, na de lunch met jou en Dennis zei ik tegen Rene dat ik me zorgen maakte. Je deed wel flink, maar tussen de regels door, merkte ik zorg en frustratie op bij jou. Zorg om je concentratie, weer ziek of moe, je haar wat een drama is etc. Ik vroeg of je wilde dat ik een keer kwam poetsen, maar nee hoor, alles zag er prima uit. Ik ken jou natuurlijk al veel langer dan vandaag en met deze blog blijkt dat mijn gevoel juist was. Wat ik moeilijk vind is of ik er op iets door moet gaan, als jij zegt dat het gaat. Want misschien wil je juist dan even ” gewoon” Marike zijn.
Marie…je bent een kanjer….dus WA gewoon weer: even bellen….of ik wil een verwenweekend…of en schoon huis. Al was mijn behandeling veeeel minder veelomvattend, ik herken toch heel veel. Weer op debank,weer iets afzeggen,weer ziek…..Maar je gaat echt merken dat je steeds wat meer kunt. Echt. ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️
Ik had daar ook mijn naam onder kunnen zetten….zoooo herkenbaar!!!
Kom mezelf nu meer tegen dan tijdens en net na de behandeling!!!
Pffff sterkte meid
Ik ken die meisjes ook allebei.
Kom ze regelmatig tegen.
Misschien vinden ze het fijn te horen dat ze me allebei even lief zijn!
yep zo zit het in elkaar he Marieke… ontroerend blog en behalve herkenbaar vind ik het ook heel dapper dat je dit soort dingen deelt… dat is moeilijk, kwetsbaar zijn… kanjer
Zo mooi verwoord en zo absoluut hoe het is. Het is zoeken naar een balans, steeds weer. Kan dit of dat wel? Zeg ik toe te komen…. Kortom het leven wordt er nog steeds niet makkelijker op. Gelukkig is er wel dat groeiende sprankje licht.
Lieve Marike
Met een traan je blog gelezen, natuurlijk wil niemand dit meemaken en vooral niet als je zo jong bent als jij.
Wat een herkenning helaas het wordt niet makkelijker maar moeilijker.
Heb je een paar keer ontmoet en vaak je berichten gelezen op ons lotjes forum.
Ik vind je een kanjer.
Jij komt er wel.
Lieve dochter,
Voor 2 september 2013 was je mijn dochter die alles zelf regelde, druk was met 1001 dingen en als je eens een keer hulp nodig had, was het omdat je ging verhuizen. Verder regelde je alles zelf. Toen werd je ziek en was het ineens volkomen vanzelfsprekend om voor je te zorgen. Het was zelfs fijn om dat te kunnen doen. Dat klinkt raar, maar ik denk dat je het begrijpt. Moeders zorgen nu eenmaal graag voor hun dochters. Nu ben je met kleine stappen vooruit en dan weer kleine stappen achteruit je leven weer aan het oppakken. Een leven dat zo anders is dan dat van voor die 2e september. Jij moet een nieuw evenwicht vinden, maar er staat nergens beschreven hoe dat moet en hoe dat zal gaan. Heel veel onzekerheid en daar houd jij niet van. Je hebt nu eenmaal graag de regie. En ik? Ook ik moet weer een nieuw evenwicht vinden in het zorgen voor jou en jou weer voor jezelf laten zorgen. Daar moet je me dan maar een beetje bij helpen. Ik vind je een fantastische dochter!
lieve moeder,ieder woord had van mij kunnen zijn. Precies wat ik voel en beleefde
Lieve Marike,
Wat een goeie blog weer, ik ben jaloers op je hoe goed dat je dat onder woorden kunt brengen. Ook voor mij is dit heel herkenbaar……..maar ik vindt je zo’n enorme dappere vrouw, en ik weet ook zeker dat jij er weer gaat komen, echt wel….maar ik denk ook dat je te snel wilt…..dit is een proces waar je doorheen moet, en ik wil je zeggen geen makkelijke, want dat ondervindt je nu zelf ook! Ik vindt je een ontzettende kanjer dikke knuffel
Wauw, dat je weer ontzettend mooi verwoord Marike! En zo is het, niemand heeft je verteld hoe je moet DOORleven, en dat dat misschien nog wel moeilijker is dan het OVERleven. Goed dat jij het vertelt!
Liefs, Mirjam
Wat een gevecht lieve Marike. Wat ben je toch mooi en eerlijk. En bovenal dapper! Maar wat zul je moe zijn van het vechten… Ik stuur je alle zonnestralen die ik kan vinden een een hele stevige warme knuffel! Ook op afstand wordt er hard aan je gedacht. Liefs!
Je blog raakt me enorm! zo herkenbaar ook al ben ik 30 jaar ouder! Dank je wel.
Lieve Marike,
Ik zit hier met tranen in mijn ogen je blog te lezen. Tranen vanwege de herkenning maar ook tranen omdat zo’n jonge vrouw als jij dit mee moet maken. Laatst was ik op een thema avond in het ziekenhuis ‘leven na de borstkanker’ en luisterde naar het verhaal van een psychologe. Zij vertelde dat het allemaal met acceptatie te maken heeft. Accepteren dat je leven veranderd is, dat jij veranderd bent. Tot hier kon ik met haar meegaan maar ze vertelde ook dat je moet accepteren dat het nooit meer wordt zoals het was! Ik voelde me een beetje opstandig worden, want….als ik dat zou accepteren, betekend dit dan dat ik het opgeef? Dat ik een slappeling ben? Dat ik niet hard genoeg mijn best doe? NEE !!!
Dit wil niet zeggen dat het ‘slechter’ wordt, maar het wordt ‘anders’…..Maar zover zijn we nog niet. Ik niet tenminste. Het hoofd wil sneller dan het lichaam. Maar steeds gaan we een stapje vooruit, hoe klein ook. En ik merk als ik het een beetje tijd geef en als ik de tijd krijg van mijn omgeving, het steeds beter met me gaat. Dat wens ik jou ook Marike. Je bent op de goede weg en je hoeft het niet alleen te doen, maar geef het de tijd. En wat een lieve reacties op je blog van je vriendinnen, je moeder en lotjes! Liefs Chantal X
Sprakeloos, wat een emotie, wat een intens verdrietige ervaringen … en met wat een innerlijke kracht beschreven/geschreven … ♥
Hallo Marike
Wat heb je dat allemaal mooi verwoord, we hebben je gemist gisteren, ik had je graag leren kennen.
Ik wens je heel veel sterkte met alles wat nog komen gaat en heel veel mooie momenten tussen al het verdriet door.
groetjes uit Wehl.
Wat een prachtig stuk en eyeopener voor mij. Op Facebook zie ik inderdaad leuke foto’s van jou op reis of bij Stromae en denk ik inderdaad wat fijn dat het zo goed met haar gaat. Maar dan lees ik jouw blogs en dit stukje en zie ik ook de andere kanten.. je zult waarschijnlijk veel moeilijke dingen niet eens beschreven hebben. Het is dan lastig om daar wat op te zeggen of te schrijven op een kaartje.. vanuit mijn positie heb ik zo makkelijk praten en kan ik mij niet indenken hoe jij je voelt. Het is dan ook goed dat je ook dat andere meisje beschrijft zodat ik een beetje een idee krijg hoe het voor jou is om te herstellen van kanker.. een beetje.. want helemaal valt voor mij niet te bevatten.
Ik wens je heel veel kracht toe en veel mooie fijne geluksmomenten om ook door die dalen heen te komen.. (al heb ik makkelijk praten..)
Marike. Hoe herkenbaar is dit voor ons allen die hier mee te maken hebben. Je hebt dit weer geweldig omschreven. Mooi met tranen in mijn ogen dit gelezen. Maar jij ,jij had dit helemaal niet mee mogen maken, jij had zorgeloos in het leven moeten staan en niet dit alles al mee moeten nemen. Maar je bent een kanjer dikke knuf.
lieverd, wat heb je jezelf weer mooi weten te omschrijven! En wat herken ik veel van mezelf in jou verhaal! Het is en blijft een strijd! Maar die kun jij aan!
Dikke knuffel!
Marike, Ik ken je niet maar stuitte via fb op je blog. Wat mooi en eerlijk geschreven. Heel veel sterkte en succes in deze achtbaan. En durf om hulp te vragen als he die nodig hebt. Aan de reacties te lezen heb je veel lieve mensen om je heen die graag wat voor je willen doen. Liefs Nathalie
Lieve marike,
Op deze manier ben jij de stem voor ons allemaal. Kan alleen maar je blog laten lezen aan anderen. Zegt genoeg. Dank! Maar ook een dikke knuffel !
Xxxx ties
Slik, alsof iemand mijn verhaal heeft opgeschreven. Prachtig.
Wat een verhaal heb kippenvel en tranen in mijn ogen Wat een mooi verhaal .
Omg….wat herkenbaar. Ik als moeder herken het van mijn dochter die nu 16 is. Het is idd niet vragen om medelijden, maar het verschil merk je heel goed tussen de ziekte periode en nu de herstel periode van alle mensen om je heen. “De tumor is toch weg!! Het gaat toch goed!!” dat zijn de reacties. Nee, alles eromheen zoals jij beschrijft klopt precies. Ook voor jou heel veel sterkte en voor iedereen die hetzelfde meemaakt.
Marie….je gaat naar de 10.000. WAUW. TOPPER. ❤️❤️❤️
Hoi Marike,
Ik wens je alle kracht die je nodig hebt! Het is heel moeilijk
* om hier door heen te komen en te strijden om dingen te bereiken
maar het is ook moeilijk
* voor anderen om je te steunen.
Ik heb zelf mee gemaakt dat ik de steun die ik kreeg heel logisch vond en daardoor niet meer zag. Maar dit was wel de belangrijkste steun van de belangrijkste en meest waardevolle mensen in mijn leven.
Het allerbeste, groet Robert.
Dank je wel voor deze mooie uitleg… Het helpt mij, ondanks dat ik wéét dat dit de enige juiste reactie is, te herinneren hoe als ‘buitenstaander’ iemand te benaderen. De gedachte dat je er maar niet over moet beginnen omdat de persoon in kwestie er misschien zijn of haar hoofd niet naar heeft staan is niet juist. Als dat zo is kan dat ook gezegd worden maar dan heb je je gevoel wel geuit…. Je hebt het heel mooi beschreven, nogmaals dank!
Lieve Marike, ik ken jou niet, jij kent mij niet, toch kan ik me bij de vele voorgangsters aansluiten: wat heb je het herkenbaar verwoord! Voor mij begon het allemaal in 2011 en toen de behandelingen achter de rug waren zeiden verschillende mensen dat het ‘nu allemaal weer goed was’ en ‘dat ik nu weer verder kon met mijn leven’. Dat was ook wat ik zelf het liefst wilde…maar zo simpel was en is het niet. Ik ben nog steeds erg moe en dat chemobrein wil ook nog niet erg vertrekken. Elk pijntje of verdacht dingetje in het lijf jaagt me toch weer de stuipen aan, tot nog toe gelukkig zonder aanwijsbare reden. Toch is het niet allemaal negatief, ik waardeer de goede dingen veel meer dan daarvoor en hoewel ik nog steeds klachten heb leer ik er langzaamaan beter mee omgaan waardoor ik er minder last van heb. Maar gun jezelf de tijd, er staat geen vaste periode voor deze hersteltijd, voor iedereen duurt het zolang als het duurt, afdwingen helpt niet(werkt hooguit tegen), maar ik hoop dat je het vertrouwen mag vinden dat het wel weer komt en het geduld om daar op te wachten. En vooral leuke dingen blijven doen! Sterkte meid!
WAUW!!!!
🙂
Hoi Marike,
Wat fijn om dit te lezen! Ik ben weliswaar wat ouder dan jij, 39 jaar, maar het is zo goed om te lezen dat wat ik nu voel en denk, bij mij is begin april borstkanker geconstateerd, zo normaal is. Ik hoor mezelf soms ook zeggen dat er een leven voor 7 april en een leven na 7 april 2015 is.
Fijn dat je zo openhartig bent!
Lieve Marieke,
Toen Dennis hier gisteren was, sprak hij met niets anders dan liefde over jou. Hij zei me je blog te lezen, want mijn onwetendheid over leven met kanker is groot. Ik ben blij dat ik ben gaan lezen, want je schrijft eerlijk, helder en mooi. Daarvoor dank. Ik wens jullie heel veel liefde en de nodige sterkte.
Je bent een mooi mens.
x
Liefs Vedhash
Hoi Vedhasha, wat een lief bericht! Dankjewel! Tot gauw eens? Liefs
Hoe herkenbaar….. ik heb maar een pietepeuterig kankertje in mijn gezicht dat niet uitzaait en ‘goed behandelbaar’ is maar die rechter curve ga volg ik ook. Ik mag niet klagen want ik kan geopereerd worden maar niet opereren is geen optie. Mijn gezicht ziet er weer goed uit, maar wordt nooit meer zoals het was en voelt en functioneert ook niet meer zo.
Dank je wel voor je mooie beschrijving van de harde werkelijkheid.
Warme groet,
Dorothé
Wat een herkenbaar verhaal. Je ziet het niet aan de buitenkant. Mooi geschreven.
Oh wat heb je dit mooi beschreven.
Alsof ik mijn eigen verhaal lees, 11 maanden na mijn diagnose.
Ik wens je sterkte, liefde, kracht in het beetje bij beetje weer oppakken van ‘je leven’. Ik hoop dat je ups vanaf nu altijd langer en groter zullen zijn dan je downs. En volg je eigen pad…
Liefs.
Peggy
Ik heb ook 2 van zulke meisjes in me, de ene vind ik niet leuk toch is ze er altijd….
Helaas voor velen heel herkenbaar!
Wat ongelooflijk goed geschreven. Dit gebruik ik voortaan om uit te leggen hoe het gaat.