Laatste voorbereidingen voor mijn borstreconstructie-operatie morgen

Even een laatste blog voordat ik misschien wel eventjes niet zelf kan bloggen. Morgen is het zover: de eerste operatie voor mijn borstreconstructie gaat plaatsvinden. Tevens wordt mijn andere borst preventief geamputeerd (aangezien ik een dubbele Chek2 genmutatie heb). Ik krijg dan aan beide kanten tissue expanders. Ik zal een of meerdere nachten in het ziekenhuis blijven, dat is nog niet te zeggen.

Vanmorgen voelde ik ineens van die zenuwkriebels in mijn buik. Ik dacht nog even: waarom ben ik nu zenuwachtig… maar toen besefte ik me dat ik morgen al geopereerd word! Lekker op mijn fiets door het zonnetje naar werk gegaan, want dat kan ook een week of 6 niet. Gelukkig had ik nog een drukke laatste dag op mijn werk dus dat hielp goed om de zenuwen onder bedwang te houden. Ik was megaopgelucht dat ik mijn uitdagende revisie  heb afgekregen, een berichtje dat mijn paper geaccepteerd is zou fijn zijn als ik aan het herstellen ben (zou de editor meelezen??). Ik dacht er nog over in de cover letter iets te zetten als “I battled cancer but this revision was tougher”, maar toch maar niet gedaan 😉

Mijn huis is gisteren helemaal gepoetst door mijn tante, mijn nieuwe pyjama’s liggen klaar (inclusief een duffe met knoopjes: waarom heb je daar geen hippe van??). Mijn out-of-office reply staat aan, ik heb me weer 100% ziekgemeld. Nog even de nagellak van mijn teennagels halen, want dat mag niet van de anesthesie. Nog even lekker douchen en dan een poging doen om te slapen.

Vandaag merkte ik hoeveel mensen met mij meeleven door alle lieve appjes, kaartjes, cadeautjes, mailtjes, smsjes, Facebook- en Twitterberichtjes die ik kreeg. Zelfs Zilveren Kruis Achmea verraste mij met een bloemetje (een goedmakertje voor gedoe om taxi, kom ik nog op terug), en ik kreeg een lekkere douchegel van een vriendin! Mijn oncoloog appte me om me succes te wensen en noemde me een dappere dame, hoe lief en betrokken is dat!

De kaartjes hangen alweer op! Vooral die met ‘tough cookie’ is erg leuk!

Morgenvroeg staat om 8 uur de filmploeg van Je Zal Het Maar Hebben voor de deur. Het zal een welkome afleiding zijn! Alhoewel het vooruitzicht om make-uploos (mag niet voor een operatie), en met een lege maag (mag ook niet voor een operatie) op tv te komen me misschien nog wel zenuwachtiger maakt dan de operatie haha!

En ook al is het spannend, en zal ik weer pijn en ongemak gaan ervaren, moe zijn, misselijk van de narcose, ongeduldig zijn omdat ik weer niks kan, balen van het afhankelijk zijn, ik houd mezelf voor dat het voor een goed doel is. Dit is voor mij echt een stap op weg naar herstel, een positief iets. Een stap op weg naar het normale leven – met twee borsten. Zoveel vrouwen ondergaan deze operaties en zoveel mensen ondergaan nog veel zwaardere operaties: I can do this! Ik ga proberen te genieten van Netflix binge watching (nog tips??), lezen, gezellig ziekenbezoek. Mijn conditie zal weer flink achteruit gaan, maar Dennis en ik gaan elke dag proberen te wandelen en ik heb met mijn fysio een lijst met oefeningen doorgenomen die ik wél kan. Ik ga me laten verwennen en er het beste van maken.

Kortom: ik ben er wel klaar voor! Ontzettend bedankt voor al jullie medeleven, met elk gebaar ben ik megablij ook al lukt het me niet om altijd te reageren (alvast sorry,  maar weet dat ik het onwijs waardeer!). Dennis zal jullie morgen laten weten hoe het gegaan is en totdat ik het zelf weer kan zal hij jullie op de hoogte houden!

Kon het niet laten toch wat leesvoer voor mijn PhD mee naar huis te nemen 😉