Operatie morgen!

Morgen is het weer zover. Mijn vierde operatie in ruim 2.5 jaar tijd. En waar ik de andere operaties best relaxt inging, zoals te zien in Je Zal Het Maar Hebben, ben ik nu hartstikke zenuwachtig. Want met wat ik morgen krijg zal ik het voorlopig moeten doen. Er staat nu voor mij veel meer op het spel. Ik kan niet meer op twee handen tellen hoe vaak ik naar het ziekenhuis ben geweest voor het vullen van mijn tissue expanders. Het was een periode van maanden veel pijn en ongemak. Wat als het morgen niet goed gaat en ik wakker word met weer maar een borst? Het allemaal voor niets was? Waar ik doorgaans optimistisch en positief bent, stelt mijn bestraalde borst, die keihard en donker is, me echt niet gerust.

Narcose en ik is ook geen goede combinatie. Ondanks maximale medicatie tegen misselijkheid en een speciale narcose heb ik de vorige operatie ontelbaar keer overgegeven. Voelde me daardoor zo zwak dat herstellen ook niet echt snel ging, en ik 5 nachten in het ziekenhuis heb gelegen. Geen fijn vooruitzicht.

Ik zie op tegen weer weken herstellen, afhankelijk zijn, pijn en ongemak ervaren. Heb helemaal geen zin om thuis te zitten wekenlang. Re-integreren op werk is zo lastig als je telkens weet dat er weer een periode gaat aankomen waarbij je weer 20 stappen terug moet zetten. Weer niet mag tillen, niet fietsen, niet voor mezelf zorgen. Ik ben heel blij voor Dennis dat hij een baan heeft, maar voor mij kwam het de vorige operatie wel heel goed uit dat hij werkloos thuis zat.

Ik ben dan ook al dagen niet te genieten. Ik kan niet meer slapen, niet meer goed relativeren, vat alles persoonlijk op en dat leidt tot veel discussies met de mensen om me heen en vooral veel slapeloze nachten en veel tranen. Over mijn grenzen heengaan + stress + onzekerheid = geen makkelijke Marike 😉

De operatie komt op een moment dat ik mijn leven verder best goed op orde heb. Ik werk weer zo’n 80%, heb mijn sociale leven weer meer opgepakt (inclusief stappen!), zit goed in mijn vel. Ik blog niet meer zoveel over wat borstkanker met me doet. En dus is het moeilijk voor mijn omgeving om te zien dat ik juist nu hun steun veel harder nodig heb dan bij de vorige operaties. Ik snap ook wel dat het moeilijk te begrijpen is. Dat ik opgelucht en blij was toen mijn borst eraf ging, maar nu zenuwachtig en gespannen ben omdat ik de definitieve protheses krijg.

Gelukkig ook wat lichtpuntjes vandaag. Mijn lieve kamergenootjes op werk hadden een pakketje voor me gemaakt met onder andere lekkere bodylotion en een klavertje-4-plantje. Ze hebben ook gezegd eten te komen brengen, wat echt een superfijn vooruitzicht is. Een lieve vriendin stuurt me een kaart en biedt aan me een middag te komen vermaken met spelletjes doen. Lotgenootjes op Facebook die goed mijn spanning begrijpen en me een hart onder de riem steken. Met Pasen komt mijn oom Dennis en mij halen voor wat fijne dagen in Etten-Leur. Mijn moeder is er komend weekend en mijn stiefvader komt daarna voor me zorgen (en me vast erg verwennen met zijn heerlijke kookkunsten). Ik zie woensdag mijn stiefmoeder en mijn lieve kleinste zusjes.

Dus: gewoon even diep inademen en het weer over me heen laten komen. De tranen er maar te laten zijn, want ik heb ook echt even de kracht niet om ze tegen te houden. Niet te streng zijn voor mezelf en zeggen dat er veel ergere dingen zijn. Ik mag best even balen hiervan. En nu lekker uit eten met Dennis om toch nog even een fijne avond afleiding te hebben!

Duimen jullie met me mee dat het goed gaat morgen?? Houd mijn blog in de gaten voor een update van Dennis zodra ik weer een beetje bij ben!