Vermoeidheid na kanker Archive

Vanmorgen verzuchtte ik dat ik alweer naar Winnock moest, ik was zo ontzettend moe. Ik wilde niets liever dan me daar helemaal aan overgeven door onder een dekentje op de bank te gaan liggen. Ik besefte me meteen dat dit ontzettend kenmerkend is voor het patroon waarin ik vastzit: namelijk één dag

Dag 1 van het re-integreren bij Winnock was confronterend, vermoeiend en emotioneel. Ik, die echt nooit hoef te huilen als ik over mijn ziekte praat, kon vandaag twee keer de waterlanders niet tegenhouden. Het begon bij de eerste sessie waarin we onze doelen gingen vaststellen. De mevrouw die voor mij aan het

“Hoe kan ik omgaan met vermoeidheid en beperkingen in energie?”. Het is mijn hulpvraag voor als ik morgen een intakegesprek heb voor coaching bij mijn re-integratie. Het is tevens mijn grootste struikelblok op dit moment. De talloze opvliegers elke dag, mijn oedeemarm, het slechte slapen, daar heb ik redelijk een weg in gevonden.