Update: 10 dagen na mijn operatie

Aan de vragen die ik krijg, merk ik dat jullie benieuwd zijn hoe het met me gaat, dus hier een update over hoe ik me voel 10 dagen na het plaatsen van tissue expanders.

Hoe gaat het met de pijn?

Best goed, ik gebruik nog paracetamol en ibuprofen maar vanmorgen heb ik al niks genomen en ik mis het tot nu toe ook niet. Wat wel pijn doet zijn onverwachte bewegingen waarbij ik mijn borstspieren aanspan, zoals niesen (of opschrikken als je een muis onder de bank vandaan ziet lopen…). Vanmorgen rekte ik me, nog half-slapend, lekker uit en toen dacht ik halverwege ook even: auw, dit gaat niet! Ik mag niks zwaarder dan 0.5 kilo tillen en mijn armen niet hoger dan schouderhoogte bewegen (dan kunnen de expanders verschuiven), en houd ik bijvoorbeeld per ongeluk toch iets te zwaars vast, dan doet dat ook pijn.

Hoe voelen de tissue expanders?

Vreemd. Ik kijk geregeld even omlaag om te checken of ze nog op hun plek zitten, omdat het soms voelt alsof ze richting mijn nek bewegen. Het is toch lichaamsvreemd materiaal die tissue expanders, en het voelt dus ook hard en onnatuurlijk. Verder is de huid gevoelig en blauw/geel, dus een dikke knuffel krijgen zit er ook nog niet in.

Hoe gaat het met de vermoeidheid?

Een narcose, pijn en lichamelijk herstel kunnen vermoeidheid tot gevolg hebben. Mijn vermoeidheid valt tot nu toe heel erg mee. Ik slaap best redelijk, hoewel ik niet op mijn zij of buik kan liggen en niet plat kan liggen (want dan kom ik niet meer overeind…). Ik ben natuurlijk wel moe, maar niet zo allesoverheersend, dus daar ben ik heel blij mee.

Lukt het me om dingen te doen?

In het ziekenhuis had ik eigenlijk nauwelijks behoefte aan bezoek (op mijn moeder en Dennis na), maar hier thuis vind ik het wel gezellig als er mensen langskomen. Dat is dan wel vermoeiend, maar zeker goed te doen en het geeft me ook energie. Verder heb ik vanaf de dag nadat ik thuiskwam uit het ziekenhuis geprobeerd elke dag een stukje te lopen. Begonnen met 12 minuten en dan langzaam opbouwen. En me elke dag gewoon douchen, aankleden en opmaken helpt er ook voor dat ik me gewoon mezelf voel!

Ik zag erg op tegen de herstelperiode van thuis zitten en voor me laten zorgen omdat ik mijn chemoperiode voor ogen zag. Maar dit voelt heel anders. Ik heb wel pijn en ongemak, maar ik voel me verder natuurlijk niet ziek of extreem moe. Dus ik kan eindelijk ook eens genieten van thuiszijn, door lekker te lezen, series op Netflix te kijken, aan mijn blog te werken en een beetje te kleuren (mijn nieuwe hobby).

Lukt het me ook om dingen niet te doen?

Dennis heeft al een paar keer iets uit mijn handen gepakt om het vervolgens op de weegschaal te leggen en dan triomfantelijk te concluderen dat wat ik vast had meer weegt dan een halve kilo (echt, verbazingwekkend veel spullen in huis wegen meer dan 0,5 kilo, zelfs een gevuld theekopje!). Ik vraag Dennis zoveel op een dag, van thee zetten tot mijn haar föhnen en me helpen aankleden, dat als hij bezig is ik soms denk dat ik wel even gauw iets zelf kan… Maar ik heb al het gevoel dat mijn linker tissue expander hoger zit dan de rechter dus ik moet maar goed voorzichtig aandoen zodat ze niet verschuiven! Maar ergens ben ik wel blij dat Dennis net nu werkloos thuis zit, want dat is voor nu wel even erg praktisch…

Gelukkig heb ik ook aanzienlijk beter geleerd om te ontspannen en te accepteren dan 1.5 jaar geleden, toen ik midden in de chemo’s zat. Scheelt natuurlijk ook dat ik weet dat in dit proces elke dag beter wordt (in tegenstelling tot chemo waarbij ik mezelf elke keer voor een nieuwe kuur weer moest opladen) en dat het voor een goed doel is!

Ik zie net pas dat de vinger van Dennis ook graag op de foto wilde… Dit was gisteren op het terras!

Wanneer gaat het vullen van de tissue expanders beginnen?

Geen idee, ik heb donderdag mijn eerste controle bij de plastisch chirurg en dan zal ik horen wanneer de eerste keer vullen zal plaatsvinden. Hij zal dan (denk ik) ook de tape van de littekens afhalen. Verder krijg ik vrijdag ook de uitslag van het weefsel dat de oncologisch chirurg heeft weggehaald, en dat (volgens standaardprocedure) is onderzocht op kankercellen door de patholoog. Ik verwacht absoluut niet dat er kanker gevonden wordt, aangezien ik ook in april nog een goede MRI-scan gehad heb, maar het zal me wel geruststellen als ik dat zeker weet.

Hoe voelt het om geen eigen borsten meer te hebben?

Eigenlijk helemaal niet raar. Gelukkig zijn de tissue expanders tijdens de operatie al een klein beetje gevuld waardoor ik nu rechts in plaats van helemaal plat een klein hobbeltje heb, en links een klein hobbeltje in plaats van een kleine borst. Daardoor heb ik per saldo ongeveer evenveel borst gok ik 😉 Maar ik kijk uit naar het moment dat ze genoeg gevuld zijn om geen protheses meer te dragen (want die zitten nu helemaal niet lekker). Maar ik ben plat genoeg om zonder toch ook niet de deur uit te durven. Dus ik moet nog even geduld hebben.

Direct na de diagnose borstkanker veranderde de relatie met mijn borsten en zijn ze gaandeweg al steeds minder als ‘van mij’ gaan voelen. Daarnaast associeer ik borsten nu met ziekzijn en angst, en is het dus ook een opluchting dat ik de kans om nogmaals borstkanker te krijgen nu vrijwel tot 0 gereduceerd heb.

Zo, jullie zijn weer op de hoogte! Jullie leuke en lieve kaartjes hangen weer gezellig op de in de woonkamer! Heel erg bedankt allemaal!