“Van mijn dochter leerde ik dat het goed is om emoties te tonen” (Margriet 48)

In de Margriet (nr 48) van deze week staan mijn moeder en ik! Hieronder het artikel 🙂

Hedie (59) is lerares Nederlands. Ze is getrouwd en heeft drie dochters. Marike (27) is de middelste.

Hedie: “Drie dagen voor haar 26ste verjaardag kreeg Marike de diagnose borstkanker. Haar oudste zus bracht ons die avond op de hoogte. We wisten zelfs niet eens van het knobbeltje in haar borst. Dat had Marike bewust verzwegen in de hoop ons niet onnodig ongerust te maken. Ik bleef rustig toen ik het hoorde. Daarna belde ik een vriendin. Tijdens dat gesprek was er paniek en verdriet. Later, aan de telefoon met Marike, was ik weer rustig. Ik merkte toen al dat ik dat dus kon: rustig zijn in de nabijheid van mijn dochter(s). Ik houd zielsveel van hen, maar laat ze hun eigen leven leiden. Ik werd ook niet emotioneel toen ze uitvlogen. Mijn mailtjes aan hen sluit ik af met mijn naam, niet met ‘mama’. Ik zag mijzelf vooral als ‘zorgmoeder’. Zegt dat iets over je kwaliteit als moeder? Dat vroeg ik me soms af. Ik ben blijkbaar ook een moeder die in crisissituaties blijft staan. Sterker dan ik dacht, dat maakt me trots. Ik was er voor Marike als het nodig was, ging vaak mee naar het ziekenhuis. Net als vele anderen. Nachten sliep ik op haar bank. Ik sneed haar boterhammen, deed de was en haalde boodschappen. Ik was nog steeds een ‘zorgmoeder’, maar ik was nu meer dan dat. Zonder Marike in de buurt, had ik het zwaar. In haar nabijheid, wist ik hoe het met haar ging. Op de school waar ik werk, maakte de directeur tijdens een vergadering bekend dat mijn dochter ziek was. Ik wilde daar niet bij zijn en verzocht dringend iedereen te vragen er niet met mij over te praten. Ik wist dat dan de tranen zouden komen. Dat contrast verbaasde mij. Blijkbaar kun je dat als moeder automatisch. Marike zat immers niet te wachten op mijn verdriet. Ze had genoeg aan zichzelf. Sommige collega’s verbaasden zich erover dat ik kon blijven functioneren, maar zo liet ik Marike zien dat het leven doorging. Wat ik van haar leerde? Meer dan ik hier kan laten weten. Het belangrijkste? Van mijn dochter leerde ik dat het goed is om emoties te tonen.”

Marike: “De band met mijn moeder is door mijn ziekte ten goede veranderd: we hebben meer contact en delen veel meer. Haar praktische en ook emotionele steun is voor mij onmisbaar! Eindelijk gelooft ze dat ik blij ben met haar als moeder.”

Deze supermooie foto is gemaakt door: http://www.rachel-photography.nl/