Brief aan mijn moeder – Flair 19

In de Flair van deze week (nr. 19), de week van moederdag, staat een brief van mij aan mijn moeder. Hieronder kun je de brief lezen. Ik ben heel blij met de steun van mijn moedertje! 

Lief moedertje,

Huilend stond ik op de parkeerplaats van het ziekenhuis. Het was drie dagen voor mijn 26e verjaardag en ik had net de diagnose gekregen. Ik was te bang voor jouw verdriet om het je te vertellen, je wist niet eens dat ik een knobbeltje had. Mijn zus vertelde het. Toen je mij daarna belde, was je zo rustig en zei precies de goede dingen.

In de periode die volgde, had ik jou heel hard nodig. Het was jouw hand waarin ik kneep terwijl ik huilde van de pijn tijdens de eicelpunctie. Jij hielp me met het uitzoeken van een haarwerk, ging mee naar het ziekenhuis. Elke chemokuur kwam je vanuit Maastricht met de trein naar Utrecht. Heel wat nachten bracht je op onze bank door. Je sneed mijn boterhammen in stukjes. Kookte voor me: aardappelen, kipfilet en worteltjes, alleen daarvan kon ik de deur verdragen tijdens mijn donkerste chemodagen. Je poetste ons huis, deed de was, haalde boodschappen. In de spiegel zag ik een opgeblazen, dik en kaal lichaam, maar jij ging met met winkelen en zorgde dat ik mooie kleren kocht.

Je was er toen ik in het ziekenhuis lag na mijn borstamputatie. Toch liet je Dennis eerst bij me. Zo typerend voor jou, je voelt je gauw te veel, wilt niet aan me trekken. Jij zat ook naast me toen ik de uitslag kreeg van het genetisch onderzoek. Geheel onverwacht hoorden we dat ik drager ben van een dubbele Chek2-mutatie – en jij dus in elk geval van de enkele. Ik voelde me schuldig, had jou totaal niet voorbereid op deze mogelijke uitslag. Ineens heb je niet alleen mij, maar ook twee andere dochters die deze mallemolen in moeten. Dezelfde dag kreeg jij de uitslag van je mammografie, waarvoor je toevallig al was opgeroepen. Wat was ik opgelucht dat alles goed was.

Je raakte me vaak met lieve woorden in mailtjes, sms’jes en kaartjes. Al vanaf het moment dat ik met Jongenborstkanker.nl begon, ben jij mijn trouwste lezer. Je leest soms mijn blogs voor ze online gaan en reageert, als ‘je moedertje’, altijd op wat ik schrijf. Zelfs andere lezers halen steun hieruit. In een gesprek ben je misschien niet altijd even goed in het verwoorden van je gevoel, maar op papier ben je de beste.

Ook zorgde je voor Dennis. Je smeerde zijn boterhammen als hij naar zijn werk moest, stelde hem gerust, was er voor hem als het hem even te veel werd. En ik, ik reageerde me vaak juist op jou af. Snauwde naar je als je nieuwe, complexe informatie over behandelingen niet meteen begreep. Je durfde op een gegeven moment niks meer te vragen in het ziekenhuis, omdat ik iets gauw een stomme vraag vond en zelf controle wilde hebben over de gesprekken. Ik was boos als je in mijn ogen te veel praatte als ik misselijk was. Als jij me een compliment gaf, kon ik cynisch of sarcastisch zijn. Als je me wilde helpen, zei ik dat ik het allemaal zelf kon. Ik was bang, onzeker en gefrustreerd, maar wilde stoer en sterk zijn. Uit onmacht reageerde ik me op jou af.

En jij zei dat je me nog steeds een lieve dochter vond. Dat je van me hield en trots op me was. Ik voelde je onvoorwaardelijke steun. Dat maakt je echt mijn moeder.

Het gaat steeds beter met me. Maar ik ben er nog lang niet. Jij snapt dat, biedt aan om te helpen. Ik weet dat als ik een borstreconstructie krijg, en weer een tijd afhankelijk ben, jij er weer voor me bent.

Ik heb ontzettend veel gehad aan jouw steun, moedertje, bedankt.

Je dochter