De dag dat mijn operatie niet doorging

Juli 2015

De bel gaat. De Dom heeft net acht keer geslagen en ik loop drie trappen af naar de voordeur. Mijn gezicht voelt bloot zonder make-up en een beetje onzeker doe ik dan ook de deur open. Ik begeleid de vijfkoppige tv-crew van Je Zal Het Maar Hebben naar boven en terwijl zij zich installeren kauw ik minstens tien keer op elk hapje van mijn beschuit.

Voor de camera’s praten Tim en ik over hoe het is om één, bijna twee, borsten te missen. Ik pak mijn koffer in. En dan nog een keer, want het staat niet helemaal goed op camera.

Het was een fijne afleiding om te filmen voor JZHMH!

Rond elf uur lopen we naar de parkeergarage. De camera’s zorgen voor vele blikken en ik schaam me dan ook een beetje als ik driemaal het ziekenhuis in moet lopen.

Op de afdeling krijg ik een wit en rood polsbandje om luister naar de fysiotherapeut die me op het hart drukt de komende 6 weken niet te tillen, fietsen en op mijn zij te slapen. Na het opnamegesprek lopen we naar de winkeltjes beneden. Mijn moeder trakteert me op tijdschriften. Ik pas een postoperatieve beha en kijk de verkoopster glazig aan als ze me vraagt of ik een borstvergroting krijg.

Weer terug op de eenpersoonskamer open ik mijn koffertje op het ziekenhuisbed en leg mijn pyjama, toilettas en andere spulletjes in de kast. Ik wissel mijn spijkerbroek en zwart-wit gestreepte hemdje in voor een blauw ziekenhuishemd. Mijn lege maag maakt me futloos en dus kruip ik onder de stijve lakens. Het plastic bekertje met een bodempje water drink ik gretig op om pijnstillers mee door te slikken. Een verpleegster zet een injectie in mijn bovenbeen, en terwijl ik de vloeistof in mijn been voel prikken denk ik terug aan de vele keren dat er een injectienaald mijn been in ging.

Het is drie uur, mijn geplande operatietijd. Dennis leest moppen voor vanaf zijn telefoon. De zenuwen zorgen voor een brok in mijn keel en als Dennis me wil knuffelen duw ik hem weg.

Ik doe mijn oortjes in en zet een vrolijk nummer op repeat. Ik probeer te luisteren naar de vrouwenstem die zingt over haar crush. Ik kan inmiddels alleen maar aan eten denken. De klok wijst half 4. Ik heb zo’n honger dat ik voor mijn gevoel ook zonder narcose wel buiten bewustzijn ga raken.

Als het vier uur is, komt er eindelijk een witte jas binnen. Mijn verwachtingsvolle blik verandert in een van ongeloof als hij me zegt dat mijn operatie vandaag niet meer door zal gaan. Hij kijkt me meelevend aan terwijl de warme tranen over mijn wangen lopen. Ze zijn net gedroogd als de twee chirurgen die me zouden opereren naast mijn bed staan. Ik kom weer onderaan de wachtlijst te staan zeggen ze me, en terwijl mijn moeder de discussie aangaat kan ik alleen maar huilen. Na twee jaar van behandelingen wordt me straks weer een normale start van mijn werkjaar door de neus geboord.

De tv-crew staat inmiddels bedremmeld in de kamer en de rijstwafel die ik toegestopt krijg door de productieassistente kan de misselijkheid niet verdrijven.

Als ik weer thuis op de bank zit voel ik me moe en misselijk. Ik heb overal spierpijn en mijn lijf voelt alsof het van lood is gemaakt. Ik voel me alsof ik door een bus ben overreden en dan ben ik nog niet eens geopereerd.

Ook deze bandjes moesten onverrichter zake naar huis op 10 juli

* Zeven weken lang zal ik elke maandag een blog plaatsen die ik heb geschreven voor een cursus blog- en columnschrijven. In deze blogs beschrijf ik thema’s uit mijn leven alleen met meer dichterlijke vrijheid dan ik doorgaans doe.

Lees ook deze en deze blogs die ik eerder schreef over de dag en de dag nadat mijn operatie niet doorging.