De dag nadat mijn operatie niet doorging

Er was me verteld dat ik me zou voelen alsof er een bus over me heen was gereden. Nou dat klopt wel: ik ben moe, misselijk, heb overal spierpijn en mijn lijf voelt alsof het van lood is gemaakt. En dat terwijl ik niet eens geopereerd ben. En dat voelt best kut, om het zacht uit te drukken.

Mijn dag begon gisteren met de tv-crew van Je Zal Het Maar Hebben die om acht uur voor de deur stond. Ik schreef er gisteren al over: het was een bijzondere ochtend die goed afleidde. Voor het oog van de camera pakte ik mijn koffer in, en Tim en ik praatten over hoe het is om een, en bijna twee, borsten te missen.

We meldden ons om half twaalf in het Antonius-ziekenhuis en het wachten kon beginnen. Ik zou om drie uur geopereerd worden, dus we zijn eerst nog wat tijdschriften en een post-operatieve bh gaan scoren (waar de dame van de winkel nog zei: “Oh, je krijgt een borstvergroting?” – Uh nee…). Omdat ik op een beschuitje na niks had mogen eten, en het inmiddels ver na lunchtijd was, had ik weinig energie meer over en ben ik maar in bed gaan liggen.

Met mijn operatiejasje al aan, kreeg ik alvast pijnstilling en een injectie in mijn been tegen trombose. De fysiotherapeut kwam langs om me uit te leggen wat de leefregels voor mijn herstel waren: zes weken mijn armen niet boven schouderhoogte, zes weken niet tillen, zes weken niet fietsen, drie maanden niet sporten. De verpleegster die me begeleidde was lief en de tv-crew trok zich wat terug, we hadden gefilmd wat ze wilden filmden en ik had weinig energie meer over voor small-talk. Bovendien werd ik steeds zenuwachtiger en moesten mensen vooral niet al te lief tegen me doen – want daar kan ik op zo’n moment niet tegen. Ik wilde liever grapjes maken en slechte moppen horen die Dennis op internet vond.

Het werd al tegen half vier, maar nog steeds zou ik gewoon geopereerd worden. Geduld… dus we probeerden maar rustig af te wachten. Ik was inmiddels aardig hangry en had echt 0.0 energie daardoor, dus ik wilde niets liever dan zo snel mogelijk onder narcose en dat het maar zou gebeuren.

En dan komt om 4 uur een assistent chirurgie binnen en zegt hij: “Ik heb slecht nieuws, de operatie kan niet doorgaan.” Wat er toen door me heenging, was een mengeling van verdriet, teleurstelling, maar ook woede: want hoe kan dat nou? Waarom kan het niet vanavond, of desnoods morgenochtend, vroeg ik nog? De jongen, die zijn best deed maar ook niet veel meer kon vertellen, vond het zeker vervelend.

Inmiddels wilde ik geen grapjes meer horen, maar gewoon een potje keihard janken. Ook de tv-crew vond het een surrealistische situatie. Ze waren zichtbaar geschrokken, want ze leefden al de hele dag onwijs met me mee. Beide chirurgen stonden bedremmeld naast mijn bed en dat waardeerde ik, maar veel helderheid verschaften zij ook niet. Er was blijkbaar van alles gebeurd die dag, waardoor er veel operaties uitliepen. En nee, ik ben dan niet gewoon de eerstvolgende, want dan schuift alles op en moeten ze nog meer mensen teleurstellen. Dus ik moet gewoon opnieuw ingepland worden, wat weer weken, maar ook maanden kan duren. De tranen springen in mijn ogen terwijl ik dit typ.

Geen charmante foto, maar wel een realistische: zo zat ik erbij: verdrietig en teleurgesteld.

Ik heb namelijk ontzettend gepusht om in juli geopereerd te kunnen worden, zodat ik heel de zomer kon herstellen (in plaats van een zomervakantie op strand of terras) en in september, als het nieuwe collegejaar weer begint, na twee jaar eindelijk weer écht mee kon doen op mijn werk. Mijn aio-traject is al zo anders gelopen dan ik voor me zag, en ik wil niet wéér niet inzetbaar zijn voor het onderwijs aan studenten. Ik ben pas 27 en dan is twee jaar van je leven alles opzij moeten zetten voor behandelingen en herstel al veel te lang. Ook heb ik de afgelopen weken sporten en mijn sociale leven op een laag pitje gezet zodat ik nog kon knallen op mijn werk om een revisie af te maken. Mijn huis was gepoetst, mijn moeder miste haar schoolkamp om bij mij te kunnen zijn, mijn woonkamer hing vol met kaartjes en de eerste bos bloemen stond er al. Ik heb afscheid genomen van mijn borst.

En toen ineens zat ik ’s avonds thuis op de bank: moe, verdrietig en teleurgesteld. Ik had onwijs honger, maar doordat ik zolang niks had gegeten maakte nu alles me misselijk en kreeg ik niks naar binnen.  En ondanks mijn slaappil die me vannacht wat rust gunde, is de kater er vandaag niet minder om. De berichtjes met “ik hoop dat het goed is gegaan” stromen binnen en na elke keer reageren komt de teleurstelling weer helemaal naar boven.

Prachtige bloemen van mijn collega’s die met me meebalen!

Tegenslagen incasseren, weer opkrabbelen, veerkrachtig zijn. Het zijn de thema’s van mijn leven de afgelopen twee jaar. Een lichtpuntje van gisteren was dat ik te horen kreeg dat mijn eerste artikel voor mijn proefschrift is geaccepteerd voor publicatie in European Child & Adolescent Psychiatry. Dit was een lang en pittig proces, zeker omdat dit artikel pas een conceptversie was, toen ik de diagnose borstkanker kreeg, pas een jaar nadat ik begon met mijn PhD. En waar revisies elke wetenschapper al veel energie kosten, is een gelijktijdige zware behandeling voor borstkanker al helemaal een uitdaging.

Treffend is dan ook de (anonieme) reviewer die zegt: “the authors’ stamina is admirable”, en de (Duitse) editor die het volgende gezegde noemt “Was lange währt, wird endlich gut”, wat zoiets betekent als: het duurt even, maar dan heb je ook echt wat.

Ik hoop maar dat dit ook geldt voor mijn borstreconstructie. Het is nu niet gelopen zoals het moest, en zeker niet zoals ik wilde, maar uiteindelijk komt het vast wel weer goed. Komt alles uiteindelijk wel weer goed. Vallen en weer opstaan, slikken en weer doorgaan. Duimen jullie met me mee dat ik gauw écht aan de beurt ben?

Ook deze bandjes gingen onverrichter zake mee naar huis