De wachtkamer

Ik kom de kleine ruimte binnen en geef een half knikje naar de vele paren ogen die me vol medelijden aanstaren. Een vrouw met een mondkapje, een grijsbehaarde man onderuitgezakt in zijn stoel. Een blanke vrouw met een hoofddoek in dezelfde kleur als mijn mutsje. Ze zijn hetzelfde lot beschoren maar toch wisselen we geen woord. Ik bezet de laatste stoel en kijk naar de grote klok. Hij zou niet misstaan op een station, alleen hier is ieders bestemming onbekend.

De stoelen staan met hun rug tegen de muur. Ze vormen een kring als op een verjaardag maar er valt weinig te vieren. Klapstoeltjes bieden plek aan meegebrachte versterking. Prullenbakjes staan op tafel om overhaast leeggedronken bekertjes automaatkoffie in weg te gooien. Een Libelle over zomermode en een Flair met bikinitips liggen brutaal tussen magazines met koppen als “Na 10 jaar vind ik mezelf weer mooi” en “Papa je gaat toch niet dood?”.

Aan een prikbord hangen flyers voor activiteiten die veelal al geweest zijn. Ik behoor tot de gelukkige club die workshops stembevrijding mag afwisselen met holistische massage en intuïtief schilderen. Er staat een rek met tientallen folders om kwartet mee te spelen. “Mag ik van jou ‘anti-hormonale therapie’ uit de categorie ‘behandelingen’?”. “Ja, heb jij dan voor mij ‘invriezen eicellen’ uit de categorie ‘vruchtbaarheid’?”.

Naar buiten kijken kan ik niet. Maar ach, het leven trekt ook zo wel aan me voorbij. Ik kijk dan maar naar de schilderijen, maar ze leiden me niet af van het nare gevoel in mijn buik. De benauwde lucht ruikt naar schoonmaakmiddel en plastic handschoenen. In de benarde stilte probeer ik mijn gedachten tot zwijgen te manen door dan maar thee te gaan halen. Terwijl het plastic bekertje zich vult met heet water pak ik een theezakje uit een selectie zonder keuze. Het theezakje had liters water in thee kunnen veranderen maar wordt door mij al na één haal in de prullenbak gegooid.

Ik ga weer zitten en kijk weer naar de klok om de minuten voorbij te zien kruipen. Waar herkenning het lijden doorgaans verzacht schrik ik hier van de bleke gezichten die me ongewild een spiegel voorhouden. Bij elke witte jas die binnenkomt schrik ik op. Wanneer ik voor de vierde maal dezelfde regels lees in het tijdschrift dat ik toch maar gepakt heb, klinken dan eindelijk de verlossende woorden: “mevrouw Deutz?”.

* Zeven weken lang zal ik elke maandag een blog plaatsen die ik heb geschreven voor een cursus blog- en columnschrijven. In deze blogs beschrijf ik thema’s uit mijn leven alleen met meer dichterlijke vrijheid dan ik doorgaans doe.