De zus van de buurvrouw
De jarige heeft net haar cadeaus uitgepakt als een meisje in een rode trui vertelt over haar fietsongeluk zes weken geleden. Ze staat moeilijk. Ze beschrijft de klap die ze maakte op haar racefiets. Hoe ze met een gekneusde rugwervel toch naar haar auto is gefietst. Dat fietsen er voorlopig niet inzit. Aan de statafel vele meelevende blikken. Prompt ontstaat er een levendig gesprek waarin het ene na het andere gruwelijke ongeluk wordt gedeeld. Een vrouw zag haar man en twee kinderen voor haar ogen in een ravijn donderen. Een jongen kreeg een dwarslaesie nadat hij viel tijdens het skaten. Rode trui valt stil. Haar verhaal stelt plots weinig voor.
Ook een verjaardag, zo’n twee jaar geleden. Mijn pruik kriebelt, mijn gezicht is opgeblazen. Ik neem net een hap van mijn stuk taart als een kennis me vraagt naar mijn prognose. Ik verslik me terwijl ik stamel dat het er op zich goed uitziet voor me, dat de chemo zijn werk doet, dat ik optimistisch probeer te zijn. Voordat ik mijn zin heb afgemaakt begint ze over de zus van haar buurvrouw. Die heeft ook borstkanker. Maar daar gaat het niet goed mee hoor. Nee, die heeft niet lang meer. Ik probeer begripvol te reageren, mijn eetlust is verdwenen.
Het is slechts een van vele soortgelijke gesprekken. Over de zus van de buurvrouw. De moeder van de vriendin. De dochter van de bakker. Altijd net iets erger. Altijd gaan ze dood of zijn ze dat al. Altijd veel te jong. En altijd borstkanker.
Stel je eens voor dat je bij de tandarts zit. Zenuwachtig omdat je een wortelkanaalbehandeling moet ondergaan. En dat de tandarts dan zegt: “Vorige week behandelde ik een patiënt. Ook een wortelkanaalbehandeling. Alleen die kreeg een allergische reactie op de verdoving. In de stoel overleden”. Zou jij je mond dan nog opendoen?
Vraag me gewoon hoe het met míj gaat. Luister onbevooroordeeld naar míjn verhaal. Vertel je man over de zus van de buurvrouw. En laat mij lekker mijn taart eten.
* Zeven weken lang zal ik elke maandag een blog plaatsen die ik heb geschreven voor een cursus blog- en columnschrijven. In deze blogs beschrijf ik thema’s uit mijn leven alleen met meer dichterlijke vrijheid dan ik doorgaans doe.
Zoooo herkenbaar !
Hoi Marike, ja herkenbaar. Empathie is niet alleen een moeilijk woord, maar voor veel mensen ook een eigenschap die ze missen. Tot snel.
Haha, zo herkenbaar. Toen ik de eerste dag de ouders op school zag, zei de een: Nou…de zus van de buurvrouw……de ander zei: Nou….van bestraling wordt je………en weer een ander zei: Nou….ik heb gekeken op Google en………René heeft s’avonds meteen een mail naar de ouders gestuurd dat ik dit soort verhalen noet wilde horen. ❤️❤️❤️
zo herkenbaar en zo waar! Mijn hubby-lief noemde het ramptoerisme en dat omschrijft t goed.
Ja erg herkenbaar….
Of de opmerking maar je ziet er wel goed uit…. Als ik voor iedere keer een euro zou krijgen dan zou ik nu kunnen stoppen met werken!
Of die keer dat iemand de discussie met mij aanging waarom het belachelijk was dat ik geen chemo hoefde…. De vriendin van een buurvrouw moest dat namelijk wel…
Tja op dat moment kan ik alleen maar denken gelukkig weet je niet beter.
Het mooie is, dat ik dit soort opmerkingen wel kon hebben van de kinderen. Toen ik langs de klassen ging zei ik: Maak maar mooie tekeningen. Maar je hoeft er niet op te zetten dat ik bk heb. Waarop een kind uit gr 3 zei: Dan schrijf ik wel; wat jammer dat jij een tumor hebt. 😜Een meisje uit gr 6 schreef bij n tekening: Wat jammer dat jij HET hebt. ❤️❤️❤️
Je blog is kort, maar krachtig en zegt precies waar het over gaat: mensen die over andere zieken iets vertellen of die het gesprek altijd weer over henzelf laten gaan. Je hebt aan de opdracht voldaan: ‘ Schrijf een blog over ergernissen’. Met lof geslaagd. Ik ben benieuwd naar de volgende opdracht. Dikke kus!
Zo herkenbaar! Echt vreselijk, die gesprekken. Ik heb er een blog over geschreven, flinke tijd terug, over het verschil tussen meeleven en inleven. Deden mensen maar wat vaker aan allebei tegelijk.
(Alleen meeleven= reactie zonder erbij stil te staan is hoe het voor de ander is dat verhaal te horen)
(Alleen inleven= gesprek overnemen over je eigen drama)
Herkenbaar! Ik weet inmiddels precies welke familieleden van vrienden en kennissen kanker hebben gehad en hoe ernstig.