Gesprek tussen lucifer en kaars

Onderstaande vertelling vind ik prachtig en deze helpt mij om te leven, in het nu, en niet bang te zijn voor de dood.

De dag kwam dat de lucifer tot de kaars zei: ‘Ik heb opdracht je aan te steken’.
‘O nee, doe dat alstublieft niet’, schrok de kaars. ‘Als ik brand zijn mijn dagen geteld en niemand kan mijn schoonheid meer bewonderen.’
De lucifer vroeg: ‘Maar wil je dan je hele leven koud en hard blijven, zonder echt geleefd te hebben?’
‘Maar branden doet pijn en verteert mijn krachten’, fluisterde de kaars onzeker en vol angst.
‘Dat is waar’, antwoordde de lucifer, ‘maar dit is toch het geheim van onze roeping? Jij en ik, we zijn geroepen licht te zijn. Wat ik als lucifer heb, is kort en weinig. Steek ik je niet aan dan mis ik de zin van mijn leven. Ik ben er om het vuur te ontsteken. Jij bent een kaars, jij bent er om licht en warmte te verspreiden. Alles wat je aan smart, leed en kracht geeft, wordt veranderd in licht. Je gaat niet verloren als je je geeft, als je je laat verteren. Anderen zullen je licht verder dragen. Alleen als je weigert zal je sterven…’
Toen boog de kaars het hoofd en sprak:…’Ik bid u, steek mij aan.’

(auteur onbekend, voor zover ik kon achterhalen is de oorspronkelijke bron: Der Sigrist (het Zwitserse kosterblad)