Positief zijn betekent niet het negeren van het negatieve

Ik kreeg een ontzettend lief kaartje van een mede-vrijwilliger bij Stichting Heppie. Sowieso vind ik het al bijzonder dat iemand met wie ik één keer een kamp heb gedraaid mij een kaartje stuurt, maar al helemaal als ze de moeite neemt er een persoonlijke tekst op te zetten.

Positiviteit en borstkanker

Ze schreef dat ze mijn blog las en de volgende quote bij mij vond passen: “Positief zijn betekent niet het negeren van het negatieve. Het betekent het accepteren van en omgaan met het negatieve”.

Ik heb lang gedacht dat positief zijn betekent dat ik altijd overal de positieve kant van moest belichten en dat ik ook altijd moet zeggen dat het goed gaat. Dat ik me alleen moest richten op wat leerde doordat ik borstkanker had gekregen, en wat ik daardoor nu uit het leven kon halen. Ik ging zo op in het ontkennen van het negatieve dat toen een vriendin mij oprecht vroeg “ben je wel eens boos?” ik “nee” antwoordde. Deze houding ging gepaard met veel grapjes. Met vluchten in maar doorgaan. En veel vermoeidheid, frustratie en verdriet.

Het duurde dus even voordat ik leerde dat het juist soms heel sterk kan zijn om te erkennen dat ik wél negatieve gevoelens ervaar en dat het uiten daarvan geen teken van zwakte is. Dat het juist sterk is jezelf op te rapen na slecht nieuws, ook al heb je wel eerst een potje gejankt.

Ik probeer niet meer zo gauw te denken dat ik zeur of dat ik me aanstel als ik eigenlijk juist heel eerlijk vertel over hoe ik me voel. Ook al betekent dat dat ik wéér over kwaaltjes of vermoeidheid begin. Borstkanker is geen roze feestje, borstkanker is geen griepje. Niemand fietst erdoorheen, voor niemand is het makkelijk.

Het is ontzettend zwaar om te horen dat je een mogelijk dodelijke ziekte hebt. Het is ontzettend zwaar om je keer op keer op te moeten laden voor wéér een chemo, operatie, bestraling of immunotherapie. Als je voor de zoveelste keer slecht nieuws krijgt weet je soms niet waar je de kracht vandaan moet halen om weer door te gaan.

Bovendien: als je telkens zegt dat het goed gaat, dan kun je ook niet van mensen verwachten dat ze er voor je zijn. Je kunt het ze niet kwalijk nemen dat ze denken dat je er wel weer bovenop bent als jij ook telkens zegt dat het goed gaat.

Gezeur?

Ik snap het wel, ik was ook bang vriendinnen kwijt te raken als ik eerlijk was. Ik dacht dat ze niet zaten te wachten op mijn ‘gezeur’. Dat ze het wel gauw gezien zouden hebben als ik ze te veel zou betrekken in mijn borstkankerwereld. Het tegenovergestelde bleek waar. Toen ik eerlijker werd, gaf ik ze een ingang om met me te praten. Bleek dat praten over angst voor uitzaaiingen best kon na kletsen over een nieuwe tas. Want dat is het leven: moeilijke momenten en luchtige momenten volgen elkaar moeiteloos op. Ze bleven en we konden allemaal onszelf zijn. Op het moment dat ik me eerlijk opstelde kreeg ik meer steun dan ooit tevoren.

Misschien wel het belangrijkste: je kunt pas accepteren wat je is overkomen als je aan jezelf toegeeft wat het met je doet. Als je telkens maar zegt dat het goed met je gaat, dan ga je daar bijna in geloven en dan mag je van jezelf dus ook niet balen, of verdrietig zijn. Het gevolg is dat je constant aan het vechten bent, en veel frustratie en onmacht voelt.

Zodra je leert het negatieve te accepteren, komt er ruimte voor de echte positiviteit, voor het echte geluk. Als je kunt accepteren dat het is zoals het is, en vanuit die blik naar de wereld kijkt, krijgen de positieve dingen veel meer glans. Mooie momenten moeten dan niet mooi zijn, ze zijn het gewoon. En dan ineens kun je er veel meer van genieten. Dat geeft veel lucht.

Eerlijk

Laten we met zijn alleen eerlijk zijn over wat (borst-)kanker met ons doet. Met ons lichaam maar juist ook met onze geest. Tijdens de behandelingen, maar juist ook erna. Eerlijk naar anderen, maar vooral eerlijk naar onszelf.