Soms is sterk zijn toegeven dat je bang bent

April 2015

“Ik voel me zo gestrest”, zeg ik.

Al heel de dag voel ik me gespannen en zitten de tranen me hoog, en nu eindelijk kan ik even alleen met de psycholoog praten.

“Ik zit hier al tweeënhalve week en ik ben nog zo moe.” Mijn stem slaat over als ik zeg: “Ik zie iedereen vooruit gaan en dan ga ik denken dat de vermoeidheid bij mij een andere oorzaak heeft.”

Bij de gedachte dat ik misschien uitzaaiingen zou kunnen hebben, breekt het zweet me uit.

“Hoe moet dat nu straks als ik weer ga werken? Kan ik ooit wel mijn promotie afronden? Hoe…”

Met een ‘ga even zitten’ stopt Bram mijn woordenstroom. “Even diep inademen.” De tranen rollen over mijn wangen, terwijl ik probeer mijn adem onder controle te krijgen.

“Wanneer voelde je voor het eerst die angst? Ga eens terug naar dat moment.”

Mijn lichaam verkrampt. Alles in mij roept dat ik op wil staan, weg wil uit deze kamer, weg wil van alles.

“Waar was je toen? Wat gebeurde er?”

“Ik stond op de parkeerplaats van het ziekenhuis. Ik had mijn telefoon in mijn handen en probeerde mijn vader te pakken te krijgen, maar dat lukte niet. Ik wilde zo graag dat hij zou zeggen dat het wel goed kwam, maar hij nam niet op.”

“Wie was er bij je?”

“Dennis”, zeg ik. “Hij stond naast me, huilend, en bleef maar herhalen dat dit niet waar kon zijn.”

“Wat voelde je?”, vraagt Bram.

Het voelt alsof mijn hart zich samen knijpt en ik sluit even mijn ogen. Ik probeer te slikken maar mijn keel is droog. “Paniek” zeg ik. “En angst. Ik was heel erg bang. Ik wist niet wat er ging gebeuren, ik was bang dat mijn leven voorbij zou zijn.”

“Blijf daar eens”, zegt hij. “Adem er naartoe. Leg maar een hand op je buik.” Mijn adem wordt schokkerig en ik voel mijn buik samentrekken. Ik tuit mijn lippen in een poging rustig uit te blazen maar ik kan de tranenstroom niet stoppen.

“Wat zou er gebeuren als je die angst zou toelaten?”

“Ik weet het niet”, zeg ik. “Ik ben bang dat het me overspoelt. Dat ik dan helemaal niks meer kan. Ik kon ook niet bang zijn. Ik zag hoe bang Dennis was en ik had het gevoel dat ik sterk moest zijn, niet bang mocht zijn.”

Ik denk aan hoe ik een dag nadat mijn leven compleet was veranderd al zei dat borstkanker maar mijn project ging worden. Hoe iedereen zei dat ik zo sterk was, zo positief. Dat ik minder vaak huilde dan dat mijn bloed werd geprikt.

Bram pakt een marker en loopt naar het whiteboard. “Kijk”, zegt hij terwijl hij een stijgende lijn tekent. “Als je je angst niet toelaat, het wegdrukt, dan neemt het toe en komt het er op een andere manier uit.” Hij tekent een dalende lijn. “Deze lijn staat voor vermoeidheid en lichamelijke klachten. Dat ervaar je als je de angst wegdrukt. Het is het opgejaagde gevoel dat je ervaart. Wat als je nu de angst eens toelaat, het er laat zijn? De twee lijnen naar elkaar laat komen. Als je bang bent er naar toe gaat ademen, in plaats van vluchten in afleiding?”

Twintig minuten later loop ik de kamer weer uit. Het voelt alsof er een enorme last van mijn schouders is gevallen. Ik voel me zoveel lichter. Ik kan eindelijk weer ademen. Het is de start van een nieuw begin.

* Zeven weken lang zal ik elke maandag een blog plaatsen die ik heb geschreven voor een cursus blog- en columnschrijven. In deze blogs beschrijf ik thema’s uit mijn leven alleen met meer dichterlijke vrijheid dan ik doorgaans doe.