Kankerspoken

Kankerspoken zijn als een ongenode gast op mijn feestje. Het feestje is het leven, want dat wil ik vieren. Maar telkens komen die kankerspoken als party pooper langs. Deze ongenode gast trekt mijn aandacht. Leidt me af van al het leuks op mijn feestje. Zit me in de weg. Maar bovenal maakt hij me moe. Heel erg moe.

Ik wil dat kankerspook helemaal niet op mijn feestje. Ik heb hem niet uitgenodigd en ik vind dat ik hem buiten de deur moet kunnen houden. Dus zodra hij aan komt lopen, doe ik gauw de deur dicht. Ga ik druk bezig met hapjes maken en drankjes serveren. Klets ik met mijn gasten en luister naar hun verhalen. Alles om dat kankerspook niet achter de deur te zien staan.

Maar het kankerspook laat zich niet wegsturen. Hoe harder ik roep dat hij niet op mijn feestje mag komen, hoe harder hij op de deur gaat kloppen. Hij lijkt zelfs groter te worden naarmate hij langer voor de deur staat. Hij maakt lawaai. Trekt aan me. Geeft me hoofdpijn, maakt me duizelig. Maar maakt me vooral moe. Zo moe.

Ik schaam me voor deze ongenode gast. Waarom ben ik niet sterk genoeg om hem buiten de deur te houden? Wat zullen mijn gasten van me denken als ze me met dat kankerspook zien?

Mijn gasten wil ik niet belasten met het kankerspook. Ik wil niet dat ze bang zijn, verdriet hebben. Om mij. Om mijn kankerspook.

Ik vecht heel de avond door. Ik geniet eigenlijk helemaal niet zoveel van mijn feestje. Ik ben zo druk bezig met het vermaken van alle gasten, het rennen en het dóórgaan. Ik bedenk van alles om het kankerspook buiten de deur te houden. Probeer 101 strategieën. Ik leid mijn gasten af met grapjes zodat ze niet zien waar ik mee bezig ben.

Aan het eind van de avond kan ik niet meer. Ik ben zo moe van het dóórgaan. Van het niet volledig mezelf zijn bij mijn gasten. Van het barricaderen van de deur. Telkens wanneer ik een kiertje dicht, vindt het kankerspook wel een andere ingang. En dan toont het kankerspook zich niet in zijn ware gedaante. In plaats van me angst aan te jagen, laat hij zich zien als stress, vermoeidheid, spanning en een constant opgejaagd gevoel.

Ik geef het op. Misschien ben ik niet sterk genoeg om het kankerspook tegen te houden. Of ben ik nu eindelijk sterk genoeg om het kankerspook binnen te laten? Hem welkom te heten op mijn feestje. Omdat hij alleen maar groeit wanneer hij buiten de deur moet staan. Ik vind het eng, want ik ken het kankerspook niet zo goed. Maar waarschijnlijk gaat hij gewoon in een hoekje zitten. Stil, op de achtergrond aanwezig, zonder al te veel aandacht te trekken. En doet hij dat wel? Dan heb ik al die gasten op mijn feestje. Die me vast willen helpen met de slingers ophangen. En die me aan hem voorstellen. Me laten zien dat het kankerspook niet zo eng is. Dat hij ooit mijn vriend kan worden. Op het feestje van mijn leven.

images

Re-integreren bij Winnock: dag 12 & dag 13
Re-integreren bij Winnock: dag 11
Facebooktwitterpinterestmail
15 reacties op “Kankerspoken”
  1. Hester says:
    • Marike says:
      • Jelle says:
  2. Dennis says:
    • Marike says:
  3. Je moedertje says:
    • Marike says:
  4. petra says:
    • Marike says:
  5. Mirjam says:
  6. René says:
    • Marike says:
  7. Karin says:
    • Marike says:

Plaats een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Lees vorig bericht:
Goodreads 2017 reading challenge

Een van mijn favoriete websites op dit moment is Goodreads, een soort IMDB voor boekenliefhebbers, waar je allerlei informatie en reviews...

Sluiten