Veerkracht

Flexibiliteit, veerkracht, aanpassingsvermogen. Allemaal eigenschappen die je goed kunt gebruiken als je (borst-)kanker krijgt. Slechte uitslagen volgen elkaar in rap tempo op en tijd om bij te komen heb je vaak niet.

Zo’n 3 weken na mijn diagnose kreeg ik de uitslag van het pathologische onderzoek van de schildwachtklierprocedure. Eerder leken er vanuit de echo, MRI en punctie geen aanwijzingen voor kankercellen in mijn lymfeklieren. Toen ik dan ook optimistisch bij de chirurg zat, kwam het nieuws dat er toch ook kankercellen in mijn lymfeklieren waren gevonden als een klap. Ik, en mijn vriendin die mee was, waren hier totaal niet op voorbereid. Tijd om te verwerken was er niet. Want meteen ging het over wat dit betekende voor mijn behandelplan: okselkliertoilet, bestralingen, geen directe reconstructie. Ik nam mij toen voor: ik ga voortaan altijd uit van slecht nieuws!

Woensdagavond dacht ik aan dit moment. Ik stond onder de douche, moe en verdrietig. Die ochtend vertelde de klinisch geneticus mij dat ik drager ben van homozygote Chek2-mutatie. Een zeldzame mutatie die zorgt voor sterk verhoogd risico op borstkanker – vergelijkbaar met BRCA. Mijn andere borst houden is meteen geen verstandig idee meer. Doordat ik de homozygote variant van Chek2 heb – dus de mutatie zowel van mijn moeder als vader heb geërfd – heeft mijn moeder ineens ook Chek2 en mijn zussen misschien ook. Ik had ze zo graag mijn wereld van bezoeken aan een klinisch geneticus, MRI’s, echo’s en uitslagen willen besparen.

Ik was alweer vergeten dat ik me altijd op slecht nieuws wilde instellen. In plaats van verdriet voelde ik verbazing, en de drang om meteen hier alles over te weten. Lastig, als je onvoorbereid bent op dit nieuws, en er nog veel onduidelijkheid is over Chek2. Dus ik parkeerde mijn emoties, wilde alles goed en duidelijk uitleggen aan mijn familie. Maakte grapjes. Toen ’s avonds de bel het niet deed – terwijl wij voor het eerst eens boodschappen hadden besteld – werd ik boos. Op de bel, maar misschien meer op de situatie. Ineens is mijn borstkankerwereld weer een stuk groter geworden, terwijl ik zo mijn best deed deze te verkleinen. Nieuwe informatie, nieuwe beslissingen, nieuwe overwegingen. Mijn familie die hierin wordt meegesleept. Ik ben boos en verdrietig. Bang en onzeker. Wat betekent dit nu voor mij? En wat ga ik doen met deze informatie? Ik ben moe, van het telkens opkrabbelen en dan net zo hard weer worden neergesmeten. Wanneer houdt het eens op? Deze keer gebruik ik wat ik geleerd heb, en probeer ik de angst en verdriet toe te laten. Natuurlijk krabbel ik weer op. Dat doe ik altijd dus ik vertrouw op mijn veerkracht. Maar nu baal ik er even van.