Vertellen dat je borstkanker hebt gehad

Vanmorgen had ik voor het eerst sinds mijn operatie (bijna) 6 weken geleden een afspraak op mijn werk. Gisteren was ik al twee uurtjes geweest, voornamelijk om mijn computer alle updates te laten draaien en een beetje overzicht voor mezelf te creëren.  Terugkomen na een vakantie is altijd al best wennen, laat staan terugkomen na 6 weken herstellen van een operatie, en als je 2 jaar al niet fulltime hebt kunnen werken. De lichte paniek van “waar in hemelsnaam moet ik beginnen” wegdrukkend, ging ik dus aan de slag met mails lezen, co-auteurs vragen voor updates van artikelen, afspraken plannen en mijn project plannen in Trello.

Maar het is niet alleen het werk zelf dat wennen is. Zo is er de antwoord op de vraag “hoe gaat het?”. Misschien ligt het aan mij, maar ik vind het altijd zo lastig daar antwoord op te geven. Ik wil graag precies uitleggen hoe ik me voel en hoe het gaat, ik wil positief zijn maar ook eerlijk, ik wil dat de ander ziet hoe relatief ‘goed’ is, en.. ik wil het kort houden. Een onmogelijke combi.

Want ja, het gaat best goed. Op zich. Operatie is goed gegaan. Maar het vullen van de tissue expanders is telkens erg pijnlijk geweest. Daarnaast heb ik last van de pijnmedicatie. Dus ging het op en neer. Ik ben vermoeid, van de pijn en het herstel maar ook van het verlies van conditie en het niet mogen fietsen of sporten. Ik ben onzeker of het gaat lukken met de tissue expanders: de bestraalde borst blijft achter qua grootte. Ik ga voortaan om de week vullen, en niet meer elke week, zodat ik ook een beetje kan bijkomen. Het was minder zwaar dan verwacht, omdat ik de chemoperiode in mijn hoofd had en nu in ieder geval energie had om ook wat te doen. Het was zwaarder dan verwacht, de pijn en ongemak vallen tegen, ik mag alleen op mijn rug slapen en ik mag niks tillen, dus wat ik kan doen zelf is beperkt. Ik heb zin om weer te werken en mijn zomer was saai, maar ik heb me toch wel vermaakt. Ik ben met de bus en ja dat is een uitdaging met honderden studenten die ook in die bus willen en natuurlijk niet zien dat ik moet zitten.

En wat zeg je tegen iemand die helemaal je geschiedenis niet kent? Na een gesprek met een student vanmorgen vraagt mijn begeleidster of ik meega naar de opening van het academisch jaar. Dat ging ik niet, want met een voorlichtingsbijeenkomst vanmiddag en een barbecue om het nieuwe academisch jaar te starten, is het voor mij nodig om tussendoor naar huis te gaan en uit te rusten. Dat van 10 tot 20u op werk zijn mijn 2e dag op werk na mijn operatie geen goed idee is, snap ik zelfs. Maar als de student dan zegt: “oh ja, je was geopereerd” en doorvraagt, sta ik toch even met mijn mond vol tanden. Als ze vraagt wat voor operatie ik gehad heb, twijfel ik. Als ik zeg dat ik aan mijn borsten geopereerd ben, is dat ook onduidelijk. Dat ik geen borstvergroting heb gehad is wel te zien, en uitleggen dat het (gedeeltelijk) om een preventieve amputatie gaat is ook maar een klein deel van het verhaal. Maar om nu, terwijl iedereen zijn spullen pakt en er haast is om naar de opening te gaan, het bommetje te droppen “ik heb borstkanker gehad” is ook te veel aanleiding voor een lange serie vervolgvragen. Ik hoor mezelf zeggen: “ik ben al lang ziek, of nou ja ik ben ziek geweest, ik ben weer beter, althans dat denk ik” om vervolgens dit warrige verhaal af te sluiten met “het is al lang verhaal, niet voor nu”.

Tsja, al mijn collega’s kennen natuurlijk mijn verhaal. En toen ik rondliep met een pruik, een opgeblazen gezicht voelde het ook niet meer dan logisch tekst en uitleg te geven. Bij de twee nieuwe collega’s die ik in de tussentijd heb gekregen, ben ik binnengelopen om mijn verhaal te vertellen omdat ik nog geopereerd zou gaan worden. Maar ga ik dat met een nieuwe ronde nieuwe collega’s weer doen? Is het mijn verantwoordelijkheid hen op de hoogte te brengen zodat ze niet verbaasd zijn als het er tijdens de lunchpauze eens over gaat? Of mogen zij gewoon mij leren kennen, en er dan misschien vanzelf achter komen en is dat ook oké? En hoeveel moet een student weten? Ik ben misschien niet altijd aanwezig, maar ik ben prima bereikbaar en ze zullen in deze fase aan mij niet hoeven te merken wat er in mijn leven speelt. Dus ben ik het wel verplicht altijd een volledig antwoord te geven?

Wanneer komt het moment dat het niet meer nodig is uit te leggen dat je ziek bent geweest?

En nu weer even chillen voordat ik zo weer naar mijn werk ga!