3e keer vullen van de tissue expanders: niet mijn dag vandaag!

Vanmorgen gingen we op weg naar het Antonius voor de derde keer vullen van de tissue expanders, en in de taxi voelde ik de zenuwen al. De vorige keer had ik namelijk erg veel pijn gehad, en aangezien ik vanmiddag voor het laatst ging filmen voor Je Zal Het Maar Hebben was ik bang dat ik weer zoveel last zou hebben. Omdat ik het allemaal niet anders kon plannen helaas, had ik dus bedacht deze keer nog minder te vullen (25 cc) en om sterkere pijnstillers te vragen. Gisteravond was ik al begonnen met paracetamol en ibuprofen om een spiegel op te bouwen, dus het moest goedkomen!

Mijn eigen plastisch chirurg was op vakantie, maar zijn collega was ook erg kundig en vriendelijk. Tijdens het vullen van de bestraalde kant moest ik weer aangeven wanneer ik de druk begon te voelen, en dat was snel, dus we hielden het inderdaad bij 25 cc. Met een recept voor Tramadol in mijn hand was ik de wachtkamer nog niet uit, of ik had al ontzettende pijn. Terwijl ik in Dennis’ hand kneep zijn we naar de apotheek gelopen en daar ook meteen maar de Tramadol genomen (ik leek wel een junkie zo blij met een pil). De apothekersassistente zei nog dat misselijkheid en sufheid mogelijke bijwerkingen konden zijn. Ik voelde de bui al hangen…

Gelukkig heb ik een lieve tante die taxivervoer voor me sponsort, want volgens Zilveren Kruis kan ik best met het openbaar vervoer terug (inclusief dus 20 minuten lopen vanaf de tramhalte). Ik voelde me inmiddels echt beroerd en kon niet meer normaal lopen of zitten van de pijn. Hoewel de Tramadol op een gegeven moment wel wat ging werken voor de pijn, werd ik ook steeds misselijker.

Toch maar gaan douchen en mezelf opgemaakt, met veel hulp van Dennis want alles deed pijn. Ik zei al tegen Dennis dat ik het filmen echt niet zag zitten, maar had de hoop dat het beter zou gaan en durfde het ook niet af te zeggen.

En zo was het ineens al drie uur, en strompelde ik toch maar misselijk naar de afgesproken plek. De filmcrew van vijf man sterk begroette me en toen ze vroegen hoe het ging, kon ik niet anders zeggen dan “eerlijk?” en vertellen dat ik me niet goed voelde.

Ze vroegen me of ik het wel zag zitten, en praatten op me in dat als het niet ging, we niet gingen filmen. En toen zagen ze me al voor de tweede keer huilen, want ik voelde me zo ontzettend schuldig toen ik toegaf dat het filmen niet ging lukken vandaag. Het is vast niet makkelijk om met zoveel mensen draaidagen in te plannen, en ik wist dat de opnames voor JZHMH deze maand moesten worden afgerond.

Maar wat was het team van Zodiak en BNN ontzettend lief, doordat ze me op het hart drukten dat ik me echt niet schuldig hoefde te voelen en dat mijn gezondheid en hoe ik me voelde het allerbelangrijkst was. De laatste draaidag zou juist leuk moeten zijn (ik had er voor het vullen ook echt zin in!), dus dan gingen ze gewoon zorgen dat ze een andere keer opnieuw kwamen. De zorgzame productieassistente stopte me een flesje water toe en na wat knuffels van de crew en een kus van Tim Hofman (jaja zo was er toch nog iets leuks vandaag 😉 ), ben ik naar huis gestrompeld terwijl ik mijn tranen gelukkig achter mijn zonnebril kon verbergen.

Eenmaal thuis had ik niet meer dan een rijstwafeltje  gegeten voordat de misselijkheid zich doorzette in overgeven en dus ben ik huilend en bibberend maar weer op de bank gekropen. De Tramadol laat ik maar zitten en ik hoop maar dat ik op paracetamol en ibuprofen een beetje kan slapen vannacht.

Tramadol: niet mijn vriend!

Aangezien mijn bestraalde borst inmiddels echt een stuk kleiner dan de andere is, en ik nu zelfs met maar 25 cc vullen zoveel last heb, ben ik echt bang dat het niet gaat lukken met de tissue expanders. En ik wil niet, niet, niet, weer onder het mes om met de rugspiermethode een nieuwe borst te maken en weer helemaal opnieuw te beginnen met het herstel.

Ik probeer positief te blijven maar ik wou dat ook eens iets gewoon voorspoedig verliep. Maar ja, zei ik zelf niet eerder dat positief zijn niet het negeren van het negatieve betekent, maar het accepteren en leren omgaan ervan? Dus dat doe ik maar: ik baal van de pijn en de misselijkheid en ik ben maar even extra lief voor mezelf vandaag. Gelukkig heb ik het allerliefste vriendje die zich door mij niet laat wegsturen als ik moet overgeven, maar me vasthoudt en als de beste voor me zorgt. Ergens ben ik ook wel trots dat ik voor mezelf heb gekozen uiteindelijk (al dan niet met veel aanmoediging), en dat ik nu kan uitkijken naar een leuke en gezellige laatste draaidag waarin ik mezelf kan laten zien zoals ik écht ben.

Duimen jullie met me mee dat het goedkomt met mijn expanders?