Een leven vóór en een leven ná
2 september 2013 is voor mij een keerpunt in mijn leven. In tegenstelling tot wat mensen soms denken is kanker krijgen niet iets wat je overkomt en waarna je je oude leven weer oppakt. Nee, het voelt eerder alsof ik een leven vóór en een leven ná de borstkanker heb. Neem nu mijn lichaam. Dat is blijvend veranderd. Ook als ik te zijner tijd een borstreconstructie heb ondergaan, en dus weer twee borsten heb, zullen alle littekens me steeds aan de borstkanker herinneren. Niet alleen mijn lichaam is veranderd, ik ben ook veranderd.
Soms gebeuren er dingen waardoor ik weer even extra geconfronteerd word met het feit dat mijn lichaam en mijn leven zo blijvend veranderd zijn. Als ik een tampon in een tas vind bijvoorbeeld, want dat ik voor het laatst ongesteld was, is al maanden geleden en door de hormoontherapie zal dat de komende jaren ook niet gebeuren. Als ik weer eens sta te ruziën met mijn korte haar voor de spiegel omdat het niet doet wat ik wil. De kapper kan nog zo vaak zeggen dat ik echt een hoofd heb voor kort haar: ik heb niet gekozen voor kort haar. Als ik samen met mijn vriend in bed lig en hij grijpt mis omdat hij even is vergeten dat ik geen rechterborst meer heb (waar we vervolgens samen wel ontzettend om kunnen lachen). Als ik eindelijk genoeg energie heb om mijn kleding eens uit te zoeken en ik stapeltjes maak: ‘ nu even niet’, ‘straks weer wel’ en ‘nooit meer’.
Begrijp me niet verkeerd, ik voel me goed over mijn lichaam. Het korte haar staat me inderdaad goed en de kilo’s erbij kan ik hebben. Maar ik heb er niet voor gekozen en het kost tijd om de veranderingen te accepteren.
Het vreemdst is het om foto’s van mezelf terug te kijken. Tijdens mijn chemoperiode, toen ik nog veel meer moeite had met mijn uiterlijk, kon ik mezelf daar soms echt mee kwellen. Ik keek dan naar mijn foto’s en dacht alleen maar: wat was ik mooi.
juli 2013, twee maanden voor de diagnose borstkanker
Tegelijkertijd was ik dan boos op mezelf . Waarom was ik toen niet gelukkiger met mezelf? Waarom zag ik toen niet dat ik er echt wel goed uitzag? Ook is het heel vreemd om me te realiseren dat ik op die foto’s ook al ziek was, alleen wist ik het nog niet. Ik zag mezelf en dacht: jouw leven gaat heel snel compleet veranderen en daar heb je nu nog totaal geen weet van.
augustus 2013. Zelfs Dennis had hier veel langer haar!
Maar toch, als iemand me vraagt of ik weer die persoon wil zijn dan weet ik niet eens zeker of ik volmondig ja zou zeggen. Ik voel me rustiger, gelukkiger, ik weet veel beter wat ik wil en mijn leefstijl is tientallen malen gezonder en actiever geworden. Ik was toen een jaar jonger, maar nu tien jaar wijzer.
Zomaar een selfie op deze woensdagochtend
Marike, je bent nog altijd even mooi!
Lieve groetjes, Ger en Jeannie
Wat een mooi geschreven blog weer, lieverd! Je weet het goed te omschrijven! Wat is het leven veranderd he na 2 september 2013! Ik denk het ook heel vaak als ik oude foto’s van ons zie. Maar hoe veel veranderingen er ook zijn geweest, nog steeds ben jij ook de persoon die op die oude foto’s staat. Je moed, doorzettingsvermogen, humor en optimisme had je altijd al, ook voordat je ziek werd. Maar na de diagnose gebruik je die eigenschappen om om te gaan met je nieuwe leven en dat leven opnieuw op een waardevolle manier vorm te geven. En het maakt me zo trots als ik zie hoe je dat doet!
Je bent prachtig! Ik hou van je! 🙂
Dikke kus!
Ps. Ja zo grappig was dat, van dat ‘misgrijpen’! Haha!
Mooi omschreven Marike, ik herken het helemaal! En kijk wat je lieverd schrijft
Heel mooi en vooral herkenbaar geschreven!!
En wat fijn dat jouw Dennis je zo goed steunt en dat jullie ondanks alles de humor er proberen in te houden!
Een jaar geleden maar tien jaar wijzer… Wauw, zo mooi verwoord allemaal!!
Dat van die foto’s is héél herkenbaar! Vooral dat je jezelf zo onbezorgd en gelukkig ziet terwijl er toen al een tumor aan het groeien was. Heel onwerkelijk hè. Liefs, Mirjam
Lieve Marie. Wat heb je dit weer mooi verwoord. Ik weet nog goed dat ik jou om foto’s vroeg tijdens jullie vakantie. Je stuurde die foto in je witte jurk. En ik vind het moeilijk om naar deze foto te kijken. Ik heb dat met een hele vrolijke teamfoto. Niet wetende dat ik vier weken later de diagnose zou krijgen. Marie…je bent nog steeds mooi. Zelfs nog mooier dan je al was. ❤❤❤
Lieve Marike,
Het is zo mooi dat mensen het vermogen hebben om zelf waarde toe te kennen aan gebeurtenissen, geuren, gebaren, geluiden, kleding en herinneringen. Je hebt dat heel treffend verwoord en ook heel ontroerend en kwetsbaar. Fijn dat je dat kunt en daarmee ook een inspiratiebron voor anderen. Dat is mooi, jij bent mooi…
René x
Herkenbaar. Dat terugkijken naar die laatste foto voor de uitslag, toen het er zeker al was, zonder dat ik het wist. ik kijk stralend de camera in. Het is alsof ik naar een ander mens kijk. Alsof er iets niet klopt aan die lach op mijn gezicht. En ook eens met je conclusie.