Nog 8 nachtjes slapen…

Nog maar 8 nachtjes slapen en dan lig ik weer op de operatietafel. Mits er geen spoedgeval tussenkomt dus nog even fingers crossed! 10 april vorig jaar werd mijn borst geamputeerd, en al meer dan een jaar loop ik dus rond met een borstprothese. Elke dag weer word ik geconfronteerd met het feit dat ik borstkanker heb gehad, en bovendien ervaar ik sinds ik weet dat ik Chek2-gendraagster meer angst over mijn ‘gezonde borst’. Ik merk ook dat ik steeds meer baal van beperkt zijn in mijn kledingkeus, en ik blijf het vervelend vinden om me bijvoorbeeld om te moeten kleden in de sportschool. Ik ben er kortom echt aan toe om met het reconstructieproces te beginnen.

Tijdens de eerste operatie, 10 juli, wordt het borstweefsel en mijn tepel van mijn gezonde borst verwijderd door de oncologisch chirurg, en plaatst de plastisch chirurg daarna tissue expanders in beide borsten. Ik schreef eerder dat ik een directe reconstructie voor mijn gezonde borst zou krijgen. Maar: dat zou betekenen dat ik maximaal de cupmaat zou kunnen krijgen die ik nu heb. En tsja, als ik dan toch één voordeeltje uit dit hele gebeuren mag halen?! Wees niet bang, een cup D gaat het niet worden. Dat kan ook niet doordat ik bestraald ben. Maar hopelijk krijg ik een mooie cup die goed past bij mijn figuur.

Het blijft namelijk spannend of ik door middel van de tissue expanders voldoende huid op kan rekken aan mijn bestraalde kant, en of dit zonder complicaties zal gaan verlopen. De kans op complicaties is zo’n 50%. Mocht het uiteindelijk toch misgaan, dan zal ik alsnog via de rugspiermethode geopereerd worden. Maar dat zou dan weer opnieuw een (zwaardere) operatie betekenen, en opnieuw herstel. Dus laten we hopen dat dat niet nodig zal zijn!

De tissue expanders worden onder de borstpier geplaatst, en dan een x aantal keren gevuld om de huid op te rekken. Uiteindelijk worden de expanders vervangen door siliconenprothesen.

Nu nog de laatste voorbereidingen treffen en klussen afronden op mijn werk. 10 juli komt erg snel en ik heb eigenlijk nog veel te veel te doen (o.a. een drammerige reviewer overtuigen), dus ik voel af en toe wel een beetje stress. Ook een soort nesteldrang, ik wil alles op orde hebben. Doet me denken aan toen ik begon met de chemo, toen had ik dat ook heel erg! Het is moeilijk voor te stellen hoe ik me straks voel en dus stel ik me erop in dat ik weken niks kan, dan kan het alleen maar meevallen toch?! Morgen ga ik een pyjama met korte mouwen en knoopjes scoren, en ik heb ook nog een post-operatieve beha nodig. En ik wil alvast wat mensen inseinen die me willen helpen af en toe in de periode van mijn herstel. Omdat de expanders kunnen verschuiven ben ik vrij beperkt in wat ik kan, ik mag bijvoorbeeld niet boven mijn hoofd reiken en tillen. Nu is Dennis thuis omdat hij geen werk meer heeft (:-(), dus die kan gelukkig helpen, maar het zou nog steeds fijn zijn als er af en toe iemand wat boodschappen kan komen brengen, kan koken, of even iets in het huishouden kan doen. En mij gezelschap houden zodat de herstelperiode sneller voorbij gaat 🙂 Maar met zoveel lieve mensen om me heen gaat dat vast lukken!