Re-integreren bij Winnock: dag 2

Vanmorgen verzuchtte ik dat ik alweer naar Winnock moest, ik was zo ontzettend moe. Ik wilde niets liever dan me daar helemaal aan overgeven door onder een dekentje op de bank te gaan liggen. Ik besefte me meteen dat dit ontzettend kenmerkend is voor het patroon waarin ik vastzit: namelijk één dag op, één dag af. Ik ga er een dag helemaal voor, bijvoorbeeld én werk, én sporten én met een vriendin afspreken, om vervolgens de volgende dag als een zombie op de bank te liggen. Vandaag besefte ik me dat die zogenaamde ‘rustdagen’ voor mij niet werken. Ik kan beter bezig blijven, maar dan elke dag op een iets lager niveau. Het wisselende en daardoor onvoorspelbare energieniveau maakt me juist moe.

Mijn tranen kwamen ’s ochtends in de eerste sessie al. Doordat ik al zo moe was, kon ik mijn pantser niet meer ophouden. Ik besefte me meteen dat het intensieve karakter van Winnock voor mij juist daarom heel goed is. De sessie ging over hoe je omgaat met je klachten. Ik vertelde over hoe ik me tijdens de chemo en andere behandelingen heel sterk en positief voelde. Ik stortte me op mijn behandelingen alsof het een project was, bijvoorbeeld door veel te lezen over borstkanker, om zo voor mijn gevoel toch wat controle te krijgen. Dat voor mij de klap daarna pas kwam, omdat ik – heel naïef – dacht dat ik na de intensieve behandelingen gewoon mijn leven weer kon oppakken. Dat het tempo waarin ik herstelde me zo frustreerde. Ook onderkende ik vaak niet de lichamelijke gevolgen van de zware behandelingen die ik heb gehad en daarnaast de bijwerkingen van de behandelingen die ik nog steeds heb. Ik ging er steeds beter uitzien, mijn haar groeide, mijn chemokilo’s verdwenen, maar vanbinnen voelde ik me eigenlijk juist slechter. Ondertussen bleven mensen tegen me zeggen hoe sterk ze me vonden, dat ze het zo knap vonden hoe ik met mijn borstkanker omging, dat zij dat vast niet zo hadden gekund. Heel lief bedoeld, maar voor mij ook een beetje gevaarlijk, omdat ik daardoor soms meeging in dat beeld en er niet genoeg ruimte was voor mijn angsten, verdriet, en frustraties.

Hoewel ik gisteren dacht dat op 30% te sporten echt veel te makkelijk was, voelde het vandaag meer dan zwaar genoeg. Met de inzichten van gisteren in mijn achterhoofd koos ik er daarom maar voor het gewicht waarop ik moest trainen naar beneden af te ronden, en gewoon 10 minuten op het laagste niveau te fietsen. Mijn lichaam was namelijk al zo moe van gisteren. Elke dag moeten sporten op een laag niveau helpt mij in het leren doseren.

’s Middags ging de sessie over werk. Wat ik tijdens het re-integreren vaak deed is dat als ik maar 2 uur ging werken (volgens plan), ik die 2 uur vervolgens ontzettend nuttig en productief bezig moest zijn en eigenlijk het werk van één dag in die 2 uur moest proppen. Dat blijkt een veelvoorkomende fout: het tempo opvoeren. Daarnaast telde ik dingen als praten en lunchen met collega’s niet bij die tijd. Terwijl dat natuurlijk ook bij re-integreren hoort, het zijn immers onderdelen van een normale werkdag. Het ging over het nut van een plan. Een plan geeft rust, want hoe meer je van tevoren al besloten hebt en vastlegt, hoe minder energie je kwijt bent met nadenken en keuzes maken. Dit had ik al eerder ervaren toen ik elke dag me bedacht of ik met de fiets of de bus zou gaan, aan de hand van hoe ik me voelde. Een collega gaf me al de tip om dat van tevoren te besluiten, en het gaf inderdaad veel rust toen ik besloot gewoon altijd met de fiets te gaan, tenzij het regende. Hetzelfde geldt voor de tijd waarop je begint met werken. Ik vond haasten en op een vast tijdstip beginnen een beetje onzin, want wat maakt het nu voor mijn werk uit of ik om 9 om 11 uur begin. Nou, wel veel voor mijn energie, want heel de ochtend moed verzamelen om me te gaan douchen, aan te kleden, brood te smeren enzovoorts kost ook veel energie. Terwijl als ik een afspraak bij de acupuncturist heb om half 9, me het ook lukt om daar te zijn en ik echt niet meer moe ben (eerder minder omdat de ochtend niet zo voortsleept!).

Een ander inzicht was dat ik het re-integreren koppelde aan de kalender. Bijvoorbeeld: ik had in mijn hoofd dat ik 1 september zou beginnen met re-integreren. Toen ik vervolgens eind augustus een longontsteking kreeg, ben ik toch gewoon begin september met werken begonnen. En zo heb ik ook vaker gedacht dat ik er na een vakantie helemaal voor kon gaan. Maar die kalendertijden zeggen natuurlijk niks over hoe je je voelt.

De komende weken ga ik aan de slag met mijn werkhervattingsplan. Hierin komt niet alleen te staan hoe ik het op mijn werk ga aanpakken, maar juist ook hoe ik mijn werk combineer met privé. Waar ik me vaak schuldig voelde over dat ik soms prioriteit gaf aan tijd doorbrengen met familie en vrienden en sporten, geven ze bij Winnock aan dat ze dat juist heel goed vinden. Als je klachten hebt, en je laat alles om werk draaien, gaat je herstel juist langzamer. Je mist dan activiteiten die je juist energie geven.

Het idee is dat ik doordat ik nu 3 weken lang elke dag een programma volg, ik aan het eind kan inschatten wat mijn instapniveau voor werk gaat zijn. Tussen de 8 en 12 weken gemiddeld zijn cliënten weer volledig aan het werk. En laat doemscenario’s (“kan ik ooit wel weer mijn werk uitvoeren”) nu net ook veel energie kosten, dus probeer ik daar nog maar even niet aan te denken!

Zo een heel verhaal alweer… morgen weer een nieuwe dag!! Op de enige vrije middag deze week mag ik naar het ziekenhuis voor een shotje Herceptin 😉

Lees ook over dag 1 bij Winnock

Vanaf maandag 16 maart volg ik een lang intensief programma van 3 weken bij Winnock. Ik ben daar terecht gekomen via mijn werk en op verwijzing van mijn bedrijfsarts. Het doel van dit programma is om weer te re-integreren op mijn werk nadat dit moeizaam verliep door vermoeidheidsklachten en cognitieve problemen na intensieve behandelingen voor borstkanker sinds september 2013.