Update: 250 dagen na diagnose
Hallo allemaal,
Hier een (korte) update van mij. Het is inmiddels 4 weken geleden dat ik ben geopereerd, en wat zijn het een rare 4 weken geweest! Met de genezing van de wond en de beweeglijkheid van mijn arm en schouder gaat het goed. Ik ben afgelopen woensdag bij de fysiotherapeut geweest en zij vond het er heel mooi uitzien. Ik doe elke dag tussen de 2 en 4 keer een serie oefeningen voor de beweeglijkheid van mijn arm. Dat gaat ook elke dag een stukje beter. Ik kan me nu nog niet echt voorstellen dat ik liggend mijn arm gestrekt achter me kan houden, wat moet bij de bestralingen, dus nog even goed dooroefenen en dan komt dat vast goed.
De anti-hormonale therapie ben ik nu 3 weken mee bezig en dat valt me eerlijk gezegd echt zwaar. Het begon met de zeldzame bijwerking die ik kreeg, namelijk in een paar dagen tijd had ik een stuk of 10 cystes ontwikkeld bij mijn eierstokken van 3-4 cm per stuk, met ontzettende buikpijn als gevolg! Doordat die cystes hormonen aanmaakten, had ik ook zeer veel baarmoederslijmvlies ontwikkeld, met een menstruatie tot gevolg waar je u tegen zegt, inclusief een zeer chagrijnige Marike 😉 Het is daardoor wel goed gekomen met die cystes, op mijn 3e en laatste echo zag het er heel goed uit. Ik heb verder veel bijwerkingen van de anti-hormonale therapie: ik slaap heel slecht, minder eetlust, af en toe duizelig en misselijk, stijve/stramme spieren en gewrichten, een niet al te best humeur enzovoorts. Pfff ik had telkens begrepen dat ik met de chemo en de operatie het ergste achter de rug zou hebben, en over de hormoontherapie werd echt gedaan zo van: oh alleen de hormoontherapie, zo van dat doe je wel even… Nou het valt me vies tegen! Als je 26 bent is het echt geen pretje om van de een op de andere dag kunstmatig in de overgang gebracht te worden! Dus ik vond de afgelopen 3 weken best zwaar. Natuurlijk waren er ook leuke momenten en betere dagen, maar over het algemeen was het vooral veel balen… het idee dat ik minimaal 5 jaar deze medicatie moet gebruiken, helpt niet mee! Evenals dat ik waarschijnlijk zelf ook (onbewust) dacht dat deze weken wat relaxter zouden zijn. Dan valt het extra tegen. Dus ik had even niet veel zin om af te spreken of om dingen te ondernemen, te wandelen, langs werk te gaan enzovoorts. Maar ik probeer positief te blijven, en er vanuit te gaan dat als ik meer gewend ben aan deze medicatie het vast beter zal gaan.
Leuke momenten de afgelopen weken waren de lotgenotencontacten die ik heb gehad. Ik ben naar een bijeenkomst van de Stichting Jong Borstkanker geweest en naar een lunchkookworkshop van AYA, voor jongeren en jongvolwassenen met kanker. Beiden leuk en interessant, en fijn om andere mensen van mijn eigen leeftijd te ontmoeten die precies begrijpen wat ik doormaak.
Hopelijk gauw weer een positiever bericht! Ik hoop dat ik jullie niet te veel lastig val met mijn gezeur 😉 Juist daarom is die anti-hormonale therapie zo stom! Ben ik zo opgewekt geweest al die maanden, word ik door stomme medicijnen ineens niet meer mezelf.
Alle lieve berichtjes en kaartjes hebben in ieder geval zeker voor vrolijke momenten gezorgd 🙂 Bedankt!
Liefs, Marike
