Watskeburt – recap deel 1

Lezen of bekijken jullie wel eens recaps? Een soort samenvatting van bijvoorbeeld een televisieserie? Nou hierbij recap deel 1 van de soap die “Marikes leven” heet. Het heeft alle ingrediënten van een soap: veel drama, dingen gebeuren die onmogelijk lijken, één persoon heeft onnoemelijk veel pech, emoties gaan van heel blij naar heel verdrietig en er wordt heel vaak gezegd “dit komt eigenlijk bijna nooit voor.”

De soap begint op dinsdagochtend 14 juni:

Na een heerlijke vakantie in IJsland ben ik alweer een week terug in Nederland. Ik kom maar niet op gang en ben erg moe. Ik wijt het aan de jetlag, drukte op mijn werk en weinig tijd voor mezelf. Dus op deze druilerige dinsdagochtend ga ik voor het eerst weer eens buiten een stukje hardlopen: misschien dat ik daar energie van krijg. Als er regendruppels op mijn gezicht vallen terwijl ik langs de Singel in Utrecht loop: kijk ik naar boven en voel me even intens gelukkig. Na een jaar mag ik eindelijk weer hardlopen!

Supergelukkig: voor het eerst in ruim 2 jaar weer met 2 borsten in bikini!

Als ik thuiskom en ga douchen zie ik ineens een gaatje in mijn rechterborst. De borst die ooit bestraald is, en met heel erg veel pijn en moeite met een expander is opgerekt. Ik voel meteen een knoop in mijn maag: dit is niet goed! Ik bel het ziekenhuis en kan donderdag langskomen.

De dag erna word ik onrustig wakker. Vandaag ga ik naar Den Haag, waar ik een Fulbrightbeurs krijg uitgereikt door de minister van Onderwijs. Ontzettend bijzonder natuurlijk: maar ik heb er geen zin in. Ik ben moe en gestresst en wil eigenlijk gewoon weten wat er met mijn borst aan de hand is. Als ik vervolgens thuis mijn werkmail open zie ik dat ik een Prins Bernhard Cultuurfondsbeurs heb gekregen: waar ik ontzettend blij mee ben! Uiteindelijk gaan Dennis en ik natuurlijk toch op weg naar Den Haag en maken we er een leuke dag van met veel wisselende emoties.

Trots moment! Hier krijg ik een Fulbrightbeurs uitgereikt door de minister van Onderwijs Jet Bussemaker

Donderdagochtend kan ik dan eindelijk naar het ziekenhuis.

Misselijk van de zenuwen in de tram op weg naar het ziekenhuis

Na een kwartier wachten zie ik niet mijn eigen arts, maar een andere plastisch chirurg. Als hij mijn borst heeft gezien zegt hij meteen dat hij me geen valse hoop wil geven. Dit komt eigenlijk nooit voor en de prothese moet er hoogstwaarschijnlijk uit. Ik barst in tranen uit en voel een cocktail van emoties: verdriet, frustratie, woede, machteloosheid. Mijn eigen chirurg gaat me bellen en Dennis en ik proberen onszelf op te beuren met een muffin op het station (waar ik een paar hapjes van eet). Dennis gaat toch maar naar zijn werk, en mijn collega komt naar mij toe thuis zodat we daar even kunnen werken. Uiteindelijk fiets ik toch met haar mee naar werk: beter maar meteen vertellen wat er aan de hand is. Ik weet dat ik vast ga huilen maar dat geeft niet: dit is mijn leven en mijn collega’s mogen best weten hoe zwaar dat soms is.

Vrijdag blijf ik thuis. Ik kom natuurlijk niet tot werken en dat frustreert me ontzettend. Als je al drie jaar (!!) bezig bent met borstkanker en alle gevolgen ervan wil je niet wéér alles opzij moeten zetten. Ik kijk in mijn agenda en zie alleen maar leuke en belangrijke dingen staan. Ik heb geen tijd voor weer een operatie en herstelperiode!! Pas in augustus wordt het rustiger, maar dan ga ik al naar Amerika, waar ik komend studiejaar naartoe ga voor mijn PhD. Ik ben heel de dag aan het bedenken wanneer de operatie dan het best zou kunnen plaatsvinden: wat is het minst erg om te missen?

’s Avonds ga ik naar Rihanna met o.a. een andere collega en zij neemt lekker eten mee (want ik heb nauwelijks gegeten). Als we in de rij voor de Arena staan heb ik natuurlijk net een gemiste oproep van mijn eigen chirurg. Ik stap maar uit de rij om te bellen en hij klinkt geschrokken als ik vertel dat er wel echt een gat in mijn borst zit. Ook hij zegt dat de kans 98% is dat de prothese eruit moet. En hij is het met me eens dat dat enorm klote is! We spreken af dat ik maandagochtend bel voor een afspraak. Ik zeg kort tegen de meiden met wie ik naar Rihanna ga wat ik heb besproken en dat we het er maar niet over moeten hebben. Ik slik mijn tranen in en probeer er een leuke avond van te maken. Ik mis compleet dat Rihanna het publiek bedankt waardoor het voor mijn gevoel ineens is afgelopen: mijn gedachten erbij houden lukte toch niet helemaal.

De rest van het weekend probeer ik afleiding te zoeken. Zondag ga ik naar een vriendin in Rotterdam. Ik voel me ontzettend labiel en krijg steeds meer pijn. Ik kan haast niet rechtop lopen en als ik eenmaal weer thuis compleet overstuur met mijn vader bel zegt hij me toch eens mijn temperatuur op te meten. En ja hoor: ik heb verhoging. Mijn temperatuur loopt steeds verder op totdat ik half begin te ijlen en Dennis geen fatsoenlijk gesprek meer met me kan voeren. Hij belt dan naar de spoedeisende hulp waar we een doortastende chirurg te pakken krijgen die voor mij gaat regelen dat ik maandag met spoed geopereerd word. Mijn stiefvader springt op de trein naar Utrecht en ik heb een onrustige nacht.

Maandagochtend moet ik natuurlijk 100x mijn verhaal opnieuw uitleggen. Als we dan eindelijk horen naar welk ziekenhuis we kunnen, rijdt Dennis me in een rolstoel naar de afdeling opname (lopen doet echt te veel pijn inmiddels). Ook hier moeten we weer praten als Brugman en uiteindelijk een paar uur later lig in dan eindelijk op bed te wachten op de operatie. Omdat ik een spoedgeval ben hebben ze geen idee hoe laat ik aan de beurt ben. Om half 2 word ik ineens op stel en sprong voorbereid voor de operatie en na een snelle kus word ik naar de OK gereden. Daar staat een lief team voor me klaar en ontmoet ik de arts in opleiding die me gaat opereren. Ze stelt me gerust en ik kan alleen maar denken: breng me maar onder zeil, haal dat ding eruit!!

En zo geschiedde. 1.5 uur later ben ik terug op de afdeling. Mijn temperatuur is gezakt, ik voel me misselijk van de narcose maar minder beroerd als ervoor. Voor de 5e keer in 3 jaar lig ik in een ziekenhuisbed, infuus in mijn hand en drain naast mijn bed.

Ik had zo’n zin in een Festini perenijsje na de operatie!

Om te kunnen beschrijven hoe ik me voel heb ik minstens even zoveel woorden nodig: dus dat komt in deel 2…