Zwanger, zeker?

“Je moet zeker heel vaak plassen nu?”. Twee blauwe ogen kijken me vragend aan. “Huh, hoezo?”, vraag ik verbaasd. “Je bent toch zwanger?”, zegt het meisje vriendelijk, en ze wijst naar mijn buik. “Ehm nee, zeg ik, “dat komt door mijn shirtje denk ik”, en druk de vouw in mijn nieuwe shirtje glad. Terwijl de kroegmuziek luid klinkt, vlucht ik de wc in. Ze zou eens moeten weten, denk ik. Dat ik in de overgang ben waardoor ik elk stuk taart net zo goed meteen op mijn buik kan plakken. Iets met een veranderde vetopslag in de overgang. Maar vooral dat het onzeker is of ik die extra vetlaag ooit in kan ruilen voor twee schoppende voetjes.

Moeder worden. Als 9-jarige was het mijn standaardantwoord op de “wat wil je later worden?”-vraag in vriendenboekjes. Als echte poppenmoeder oefende ik alvast voor later. En toen ik op mijn 13e halfzus werd van de mooiste en liefste baby die ik ooit had gezien, wist ik het al helemaal zeker. Moeder worden zou ik.

Poppenmoeder Marike

Van mijn eerste week als borstkankerpatiënt staan me een aantal momenten het meest bij. Het eerste is horen “het is toch niet goed”, en me beseffen dat ik misschien wel dood ga. Het tweede is een gynaecoloog die me vrij plompverloren meedeelt dat ik door de chemo misschien wel onvruchtbaar wordt. Terwijl de grond opnieuw onder mijn voeten wegzakt, kijkt ze op haar scherm en deelt me tussen neus en lippen een nieuwe uitslag mee. Mijn tumor is hormoongevoelig en dat betekent dat ik hoe dan ook tijdelijk onvruchtbaar ga worden door de anti-hormonale therapie. Vijf jaar. Misschien wel tien.

Ik ben die dag 26 geworden en ineens zijn al mijn toekomstplannen onzeker. Mijn verjaardagsweekend bestaat uit het nemen van een grote beslissing: neem ik het risico mijn behandeling uit te stellen om eicellen of embryo’s in te laten vriezen? Mijn zussen geven de doorslag. Zou ik het mezelf kunnen vergeven als later blijkt dat ik deze enige kans op een kind heb laten liggen?

En dus liggen er nu 10 eicellen in de diepvries van het UMC. Ze geven me maar een kleine kans op een kind. Maar ik hoop dat mijn eigen eicellen niet voorgoed in een winterslaap zijn beland. Dat ik ooit op het terras van die kroeg zit met een kinderwagen naast me. En kan lachen naar het meisje dat geen idee had wat ze me vroeg.

Samen met mijn jongste zusje a.k.a. mijn “mini-me” (nu 11 jaar)

Met mijn broertje (nu 12 jaar). Ik was altijd met mijn broertje en zusjes in de weer!