Borstkankermaand, wat moeten we ermee?
Negen vrouwen per dag overlijden aan borstkanker. Twee jaar geleden, toen ik net zelf de diagnose borstkanker had gekregen, zag ik die boodschap ineens op elke straathoek. Het was oktober, borstkankermaand. En de campagne “9 per dag” maakte mij net iets te bewust van de ziekte waar ik net zelf mee was geconfronteerd. Ja, Borstkankermaand brengt gemengde gevoelens bij mij teweeg.
Pijnlijk herkenbaar
Vorig jaar was het thema: “Borstkanker zaait zich uit naar je leven”, over de impact van borstkanker op zo’n beetje alle gebieden van je leven. Ik was toen net uit het zwarte gat aan het krabbelen waar ik in was gedonderd na de chemo, borstamputatie en bestralingen. Re-integreren ging moeilijk, ik wilde eigenlijk stoppen met de hormoontherapie en ook met Dennis moest ik een heel nieuwe balans vinden. Ik leefde dit thema en vond die herkenbaarheid weer pijnlijk.
Dit jaar is het thema ‘Jonge vrouwen’ en raakt het mij dus weer persoonlijk. Tegelijkertijd ben ik blij met dit thema, want ik heb vaak ervaren dat ‘mijn’ doelgroep extra aandacht nodig heeft. Bij jonge vrouwen wordt borstkanker vaak later ontdekt, is deze agressiever en jonge vrouwen overlijden vaker aan borstkanker. Jonge vrouwen krijgen vaak meer en ingrijpendere behandelingen. In mijn geval betekende dat én chemo én een borstamputatie én een okselkliertoilet én bestralingen én immunotherapie én hormoontherapie.
Borstkanker die in de familie zit en (misschien) geen kinderen kunnen krijgen zijn twee thema’s die voor veel jonge vrouwen met borstkanker, ook voor mij, een grote rol spelen. Ik moest met deze heftige ziekte omgaan in een levensfase waarin ik bezig wilde zijn met carrière maken, kinderen krijgen, feestjes bezoeken en mooie reizen maken. In plaats daarvan verloor ik mijn haar, mijn borsten en haalde ik geen shotjes in de kroeg, maar in het ziekenhuis. Ik werd geconfronteerd met een mogelijk dodelijke ziekte op een leeftijd waarop je doorgaans denkt dat het leven maakbaar is. Ik leerde goede levenslessen, maar het leven was meteen ook wel een heel harde leerschool. Natuurlijk ben ik veerkrachtig als twintiger. Maar ik ben ook gewoon jong, en dus heb ik minder levenservaring om om te gaan met alles dat op me afkomt.
Het campagnefilmpje van Pink Ribbon laat dit prachtig zien. Ik had de eer eraan mee te mogen werken. Ik ben diegene die het liefst onder haar dekbed wil kruipen: want omgaan met de vermoeidheid is voor mij een van de moeilijkste aspecten van borstkanker. Lees hier ook een korte blog over mij.
Ik vind het goed dat deze campagnes laten zien hoe borstkanker écht is: een serieuze ziekte waar nog veel te veel vrouwen aan overlijden. Geen roze feestje dus. Borstkanker is géén griepje en ook geen club waarvan het cool is om erbij te mogen horen (trust me!).
Borstkankermaand, mijn advies
Dus mijn advies voor deze maand: laat alle onzinnige acties aan je voorbij gaan, probeer iets te leren over borstkanker en doneer, zodat wetenschappelijk onderzoek de levenskansen voor jonge vrouwen met borstkanker verbetert! En besef je hoe ingrijpend zo’n diagnose nu echt is, hoe stoer de jonge vrouw in kwestie ook overkomt…
Borstkanker is in alle gevallen ingrijpend. Jonge vrouwen kampen vaak met een nóg grotere ziektelast en problemen rondom bijvoorbeeld vruchtbaarheid. Afwijkingen zijn moeilijker te vinden en jonge vrouwen krijgen vaker aanvullende behandelingen als chemo- en/of hormoontherapie. Ook is de kans op terugkeer bij jonge vrouwen groter en heeft het vaker overlijden tot gevolg. Daarom vragen we deze borstkankermaand extra aandacht en geld voor deze groep vrouwen!Help je mee? Word donateur: www.pinkribbon.nl/donateur
Of koop de Armband of het Lintje. www.pinkribbon.nl
Lieve Marieke,
Wat heb je een mooie blog gesprekken en dan het filmpje aan het einde! Erg heftig en mooi!
Goed dat pink ribbon, daar deze maand weer voor gaat, met een heel belangrijk thema/doelgroep. Doneren gaan we zeker doen! Thanks voor je mooie woorden!
Liefs Anne
Mooi Blog Marike. En wat een krachtige film. Ik geloof dat het voor het eerst een boodschap is die ik wèl wil horen. Mijn werkelijkheid die wordt uitgedragen, dwars tegen de ontkenning van een aantal ‘idioten’ in. Zo ben ik langzaam tot de conclusie aan het komen dat het geen zin heeft de vergeten-vrienden-die-niet-met-mijn-ziekte-om-konden-gaan nu een nieuwe kans te geven, nu ze weer van zich laten horen. Ze blijken evenmin om te kunnen gaan met het feit dat mijn leven nu ergens anders staat dan dat van hen: zonder kinderen, zonder strakke carriereladder, zonder het geloof dat al mijn dromen planbaar zijn. Ben ik er eindelijk aan toe in de spiegel van hun levens te kunnen kijken zonder groot verdriet, kunnen zij het niet… Of moet ik hen nòg een kans geven, hen tijd geven te wennen aan het confronterende gevoel dat wie ik ben blijkbaar bij hen oproept? Ik gok dat ik wel weer van die smsjes ga krijgen deze maand. Van die ‘ ik wist niet dat kanker zo heftig was…’ Boodschappen waar ik dan met een mond vol tanden blijf zitten.
Ach ja.
Ik kom deze roze maand wel weer door. Ik heb mijn borstfotocontrole vorig jaar gelukkig al verplaatst naar september, zodat ik de spanning rond die uitslag niet hoef te combineren met die op awareness gerichte campagnes én met het feestgedruis waar mijn woonplaats zich ieder jaar in stort.
Dat omgaan met contrasten, met de tegenstellingen, met planbaarheid, vanzelfsprekendheid… Het komt vast weer goed met ons.
Ik ga je blog op mijn site posten. Beter dan jij nu doet kan ik het niet vertellen 😉
Mooi geschreven Marike en het filmpje aan het einde, erg heftig, misschien dat het nu doordringt bij een groter publiek !
Ook devrouw die schreef, tipsbijkanker, heeft het goed verwoord.
Sterkte allemaal.
Beste Marike,
Allereerst complimenten voor jouw prachtige blog. Heel helder en open geschreven waardoor het herkenbaar en zeker een steun wordt voor vrouwen die in een zelfde situatie verkeren. Ik deel je blog dan ook vaak op mijn Facebookpagina’s en Twitter.
Vorig jaar deed ik een oproep op Facebook voor mijn afstudeerproject Fotografie. Ik wilde graag 6 vrouwen met borstkanker fotograferen. Dit, omdat ik in mijn vorige beroep, pedicure, vaak heb meegewerkt aan verwendagen voor kankerpatiënten.
Ik kreeg enorm veel reacties. Ook van vrouwen met een andere vorm kanker. Tja, wat ga je die zeggen. Sorry, verkeerde soort jij mag niet meedoen.
Ik denk dan ook dat het boek wat het uiteindelijk geworden is een goede afspiegeling is van de maatschappij. Dertig vrouwen staan erin, waarvan 19 met borstkanker en 11 met een andere vorm kanker.
Je zal namelijk maar 27 zijn en borstkanker hebben zoals Melissa in het boek. Ze werkt dit jaar ook mee aan het filmpje van Pink Ribbon en staat in de vrouw. Maar je zal ook maar 26 zijn en een hersentumor hebben en weten dat ze een deel hebben weggehaald, maar dat de prognose toch maar 3 tot 5 jaar is.
Je zal maar 15 zijn en leukemie krijgen. Gelukkig is Priscilla uit het boek nu 22 en heeft ze het achter haar kunnen laten.
Mijn punt is waarom niet een maand waar er aandacht is voor alle vormen kanker. Want ook de vrouwen die een andere vorm hebben voelen zich ziek en verdrietig en verdienen een stukje aandacht.
Volgende maand komt er een boek met mannen uit. Ik dacht altijd dat mannen geen praters zijn en zeker niet open over hun ziekte. Misvatting van mijn kant. De mannen hebben mij benaderd en we hebben het gemaakt. Een zeer aandoenlijk boek waar ze alles Open & Bloot op tafel gooien.
Ik blijf je blog volgen Marike.
Heel veel liefs en sterkte….
Marina Nieuwenhuijs