Weer aan het werk & 5e keer vullen van tissue expanders

Vanmorgen was ik al heel vroeg wakker: mijn hoofd zat gewoon te vol met indrukken waardoor ik niet meer kon slapen. Ik ben weer begonnen met werken, en de overgang van fulltime thuis zijn naar werken valt me altijd zwaar. Ik moet dan echt weer uit mijn bubbel komen, mijn grenzen ontdekken en zorgen dat mijn hoofd en lichaam weer op één lijn komen. Alle bezigheden die ik thuis heb opgepakt weer op een laag pitje zetten, en mijn werk mijn tijd en energie geven. Er komt dan ineens weer zoveel op me af, en ik vind het moeilijk te overzien waar ik moet beginnen en hoe ik werk, huishouden, werken aan mijn gezondheid en ontspanning moet combineren. Dat gaat dan ook met vallen en opstaan, met tranen en frustratie, en van overenthousiasme tot niks meer zien zitten. Het voelde als een heftige start, maar wel een waarin ik meteen veel leerde over mezelf. Ik ben blij dat ik meteen in al mijn valkuilen stapte, want dat gaf me nieuwe inzichten en herinnerde me aan alle lessen die ik bij Winnock heb geleerd. En daardoor kon ik afgelopen week al veel betere keuzes maken dan de week ervoor, en waren er veel momenten waarop ik echt kon genieten van waar ik mee bezig was.

Zoals gisterenavond een heel fijne avond met twee lieve vriendinnen, met lekker eten, goede gesprekken en en fijne afleiding van de pijn die ik voelde, omdat ik donderdagmiddag weer naar de plastisch chirurg ben geweest. Donderdag  is alleen de bestraalde kant gevuld om het verschil in grootte tussen mijn bestraalde borst en de preventieve kant te verkleinen. En hoewel ik de vorige keer goed toekwam met paracetamol en ibuprofen, heb ik nu weer veel pijn en heb ik dus ook een aantal keer Oxycodon genomen: een sterke pijnstiller die alsnog niet alle pijn kan wegnemen (maar me wel misselijk maakt).

Het hele proces van het vullen van de tissue expanders is echt zwaarder dan ik had gedacht. Van alleen de operatie zou zes weken bijkomen prima zijn, maar ik had niet ingecalculeerd dat het vullen telkens zo’n aanslag op mijn lichaam was. Pijn is vermoeiend, en alleen kunnen slapen op je rug ook (ooh ik mis het zo erg om op mijn zij te kunnen slapen!). Ook zijn de uitstapjes naar de plastisch chirurg voor mij telkens spannend, omdat doordat ik bestraald ben mijn huid moeilijk oprekt en ik een hoger risico op complicaties heb. De heftige pijn telkens helpt natuurlijk niet mee met het vertrouwen in deze methode. Ik ben dus telkens bang dat de chirurg zegt: “tot hier en niet verder”. Ik kreeg donderdag ook het gevoel dat de plastisch chirurg een beetje twijfelachtig was, en dat is logisch, dat ben ik zelf ook. Gelukkig is elke keer vullen er weer een en kom ik wel steeds meer op een punt dat ik genoegen zou nemen met de grootte van mijn nieuwe borsten. Liever kleine borsten dan nu weer een zware operatie en herstelperiode ondergaan: daar pas ik echt voor! Maar ik hoop toch wel op nog een aantal keer vullen hoor… even afwachten maar!

Gelukkig is het nu weekend en heb ik heerlijk twee dagen helemaal niks gepland, dus ik kan lekker rommelen in huis en leuke dingen doen! Alle ideeën en gedachten over werk proberen los te laten en genieten van even niks. En ik weet dat ik weer steeds meer zal wennen aan het werkritme en dat mijn hoofd de overgang werk-thuis en thuis-werk ook steeds beter kan maken. Voor nu maar even de tijd nemen om weer te wennen, en vooral genieten van het feit dat ik weer kan werken: hoe fijn is dat!!

Fijn weekend allemaal!