De toekomst

Toen ik ontdekte dat leven bij de dag het beste helpt om angst bij kanker tegen te gaan, werd dat mijn nieuwe motto. Niet te veel vooruit kijken. Immers: angst om weer ziek te worden, angst voor uitzaaiingen heeft allemaal te maken met de toekomst, met ‘wat als’. Kan ik daar wel mee omgaan als dat me overkomt? Kan ik mijn promotie dan wel afronden? Hoe zou dat moeten met Dennis? Enzovoorts. Leef ik bij de dag, dan speelt die angst geen rol. Heb ik geen acute aanleiding voor die angst, zoals pijn in mijn rug, dan ben ik niet bang voor de dag van vandaag.

Leven bij de dag helpt me ook om beter om te gaan met alle bijwerkingen van de behandelingen waar ik mee kamp. Als ik vooruit kijk naar 5 jaar hormoontherapie, roept dat meteen negatieve emoties op. Als ik me erg moe voel en ik me afvraag of ik ooit wel weer fulltime kan werken, dan zit ik ook alweer in de toekomst. Moet ik alleen deze dag doorkomen met opvliegers en vermoeidheid, dan is dat wel te overzien, te overleven.

Maar regelmatig is de toekomst niet te vermijden en kom ik er niet onderuit om vooruit te kijken. Neem mijn verjaardag: 5 september word ik 28. Aangezien augustus alweer half voorbij is, wordt het wel tijd om na te denken wanneer en hoe ik het wil vieren. Maar de afgelopen twee verjaardagen zitten nog vers in mijn geheugen. Mijn 26e verjaardag vierde ik 3 dagen nadat ik de diagnose borstkanker kreeg. Diezelfde dag had ik gehoord dat chemo me misschien wel onvruchtbaar kon maken en oh ja, of ik ook even gauw kon beslissen of ik met spoed een IVF-traject wilde ingaan om eicellen of embryo’s in te vriezen. Ik vierde toch mijn verjaardag en ging uit eten met mijn vader en zussen. Terwijl we praatten over die lastige keuze voelde ik me voor het nagerecht al helemaal gesloopt, zo moe van de heftige dagen die het geweest waren. Die zaterdag ging mijn geplande verjaardag toch door, maar iedereens verdriet was vers en veel te confronterend voor mij.

Het jaar erna durfde ik het toch aan mijn verjaardag te vieren. Weer zou mijn familie langskomen en ook al had ik weinig energie nadat ik enkele maanden daarvoor mijn bestralingen had afgerond, ik ging het vieren. Maar twee weken voor mijn verjaardag zat ik een hele avond op de Eerste Hulp en bleek ik (‘gelukkig maar’) een longontsteking te hebben. De ochtend voordat de visite kwam ging ik alsnog voor het eerst naar een hardloopcursus, omdat ik me zo had verheugd op eindelijk echt kunnen werken aan mijn herstel. Of dat verstandig was met een longontsteking, kon me echt even niets schelen.

Dus ja, vooruitkijken naar bijvoorbeeld mijn verjaardag is eng. Maar ik ga toch gewoon weer mijn verjaardag vieren. Het motto ‘leven met de dag’ betekent niet dat ik nooit meer vooruit kan kijken. Ja mijn toekomst is eng en onzeker. Ja ik kan weer ziek worden. Maar is niet iedereens toekomst onzeker? Kan niet iedereens leven op elk onverwacht moment compleet veranderen.

Ik ben jaloers op alle andere 27-jarigen die hier helemaal niet over nadenken. Die, gelukkig voor hen, helemaal niet beseffen hoe onzeker en eindig het leven is. Die 10-jarenplannen maken en durven te fantaseren over hoeveel kinderen ze willen en wat ze willen bereiken in hun carrière. Die nooit een stemmetje in hun hoofd horen dat zegt: “Misschien ben je er dan wel niet meer.”

Leven bij de dag is een goed motto. Maar dealen met de angst is misschien wel een betere. Onder ogen zien dat het leven onzeker is, en vertrouwen in mezelf hebben dat ik om kan gaan met wat het leven me ook brengt. Erkennen en accepteren dat vooruit kijken en plannen eng is, en daardoor ruimte bieden aan dat het ook leuk is. Dat ook ik best mag fantaseren over de toekomst. Het stemmetje in mijn hoofd niet het plezier laten vergallen dat vooruitkijken ook met zich meebrengt. Dus: op naar mijn 28e verjaardag!