Kankerspoken
Kankerspoken zijn als een ongenode gast op mijn feestje. Het feestje is het leven, want dat wil ik vieren. Maar telkens komen die kankerspoken als party pooper langs. Deze ongenode gast trekt mijn aandacht. Leidt me af van al het leuks op mijn feestje. Zit me in de weg. Maar bovenal maakt hij me moe. Heel erg moe.
Ik wil dat kankerspook helemaal niet op mijn feestje. Ik heb hem niet uitgenodigd en ik vind dat ik hem buiten de deur moet kunnen houden. Dus zodra hij aan komt lopen, doe ik gauw de deur dicht. Ga ik druk bezig met hapjes maken en drankjes serveren. Klets ik met mijn gasten en luister naar hun verhalen. Alles om dat kankerspook niet achter de deur te zien staan.
Maar het kankerspook laat zich niet wegsturen. Hoe harder ik roep dat hij niet op mijn feestje mag komen, hoe harder hij op de deur gaat kloppen. Hij lijkt zelfs groter te worden naarmate hij langer voor de deur staat. Hij maakt lawaai. Trekt aan me. Geeft me hoofdpijn, maakt me duizelig. Maar maakt me vooral moe. Zo moe.
Ik schaam me voor deze ongenode gast. Waarom ben ik niet sterk genoeg om hem buiten de deur te houden? Wat zullen mijn gasten van me denken als ze me met dat kankerspook zien?
Mijn gasten wil ik niet belasten met het kankerspook. Ik wil niet dat ze bang zijn, verdriet hebben. Om mij. Om mijn kankerspook.
Ik vecht heel de avond door. Ik geniet eigenlijk helemaal niet zoveel van mijn feestje. Ik ben zo druk bezig met het vermaken van alle gasten, het rennen en het dóórgaan. Ik bedenk van alles om het kankerspook buiten de deur te houden. Probeer 101 strategieën. Ik leid mijn gasten af met grapjes zodat ze niet zien waar ik mee bezig ben.
Aan het eind van de avond kan ik niet meer. Ik ben zo moe van het dóórgaan. Van het niet volledig mezelf zijn bij mijn gasten. Van het barricaderen van de deur. Telkens wanneer ik een kiertje dicht, vindt het kankerspook wel een andere ingang. En dan toont het kankerspook zich niet in zijn ware gedaante. In plaats van me angst aan te jagen, laat hij zich zien als stress, vermoeidheid, spanning en een constant opgejaagd gevoel.
Ik geef het op. Misschien ben ik niet sterk genoeg om het kankerspook tegen te houden. Of ben ik nu eindelijk sterk genoeg om het kankerspook binnen te laten? Hem welkom te heten op mijn feestje. Omdat hij alleen maar groeit wanneer hij buiten de deur moet staan. Ik vind het eng, want ik ken het kankerspook niet zo goed. Maar waarschijnlijk gaat hij gewoon in een hoekje zitten. Stil, op de achtergrond aanwezig, zonder al te veel aandacht te trekken. En doet hij dat wel? Dan heb ik al die gasten op mijn feestje. Die me vast willen helpen met de slingers ophangen. En die me aan hem voorstellen. Me laten zien dat het kankerspook niet zo eng is. Dat hij ooit mijn vriend kan worden. Op het feestje van mijn leven.
Wauw Marie…..zo mooi en treffend omschreven. En zo herkenbaar. Gebruik iedereen om je heen om de slingers voor jou op te hangen. Dat doen we met liefde. ❤️❤️❤️
Dankjewel Hes. Ja voor jou heel herkenbaar helaas… ik denk voor iedereen die met deze rotziekte te maken heeft gehad.
Ik weet precies hoe je het voelt de ziekte kanker mijn vrouw heeft gevochten als een leeuw maar heeft het verloren de kanker spoken hebben gewonnen het is een ziekte die je niemand gunt het sloopt iedereen die er mee in aanraking komt hier bij iedereen heel veel sterkte
Prachtig geschreven. En heel herkenbaar. Ik doe ook liever de deur niet open. Maar we doen het en maken er toch een mooi feestje van! Ik hou van jou, lieverd!
Dankjewel mop! Samen maken wij er zeker een mooi feestje van!!
Lieve Marike, Ik ben er stil van. Het doet me weer beseffen dat ik geen idee heb wat er werkelijk in je omgaat. Ik denk ook dat dit bijna onmogelijk is. Niet zolang jij het kankerspook buiten de deur wil houden. Misschien doen wij dat allemaal wel om onszelf te beschermen. Misschien doen wij het om jou te beschermen. Maar……als jij het spook binnenlaat, kunnen wij kennismaken en het beter leren kennen. Dikke kus!
Lief moedertje, dankjewel voor je lieve reactie…. Ik ben er zeker mee bezig om anderen aan mijn kankerspook voor te stellen!
Marike,
Wat schrijf je het toch weer mooi en treffend op. Mijn spook is ook binnen. Soms zit hij braaf in een hoekje. Maar soms springt hij naast me op de bank. Af en toe roept hij nog hard boe ook….. hij blijft me af en toe bang maken, ook na vier jaar. Maar hij maakt zeker de dienst niet uit op mijn feest. Daar geef ik hem de kans niet toe. Soms is het beter om je spook een hand te geven en binnen te laten, ik denk idd dat je hem binnen beter onder controle hebt. En ik hang graag wat slingers bij je op kanjer! Zettum op nog een paar dagen! X
Lieve Petra, dankjewel voor je superlieve reactie 🙂
Heel mooi verwoord Marike!! X
Dankjewel Mirjam!!
Lieve Marike,
Het is hard werken, maar het goede nieuws is dat het loont.
Take care en tot snel.
Liefs,
René
Dankjewel voor je reactie René 🙂
Wauw Marike, wat een ontzettend mooi blog. Ik ben er even stil van, en het is zo waar. Je bent dapper!! Welkom aan het spook(je) en wie weet wat hij naast angst ook nog met zich meebrengt.
Liefs, Karin
Ah dankjewel voor je lieve reactie Karin!! 🙂