Mijn 3e ‘cancerversary’

2 september. Een dag die ik altijd met gemengde gevoelens zal beleven. Het is dan namelijk mijn ‘cancerversary’, zoals ze ‘kankerverjaardag’ zo mooi in het Engels zeggen. Het klinkt als iets positiefs, en dat is het ook. Je viert die dag dat je weer een jaar verder bent. Weer een jaar hebt geleefd. Ik eet dan ook elk jaar een taartje op deze dag en tel mijn zegeningen.

Ik heb veel bereikt. Ik boek mooie successen op mijn werk, ik heb veel vrienden en vriendinnen, ik heb mijn relatie weten te behouden ondanks de enorme stress die kanker op een relatie legt, ik heb een fijne familie, een fijn huis, ik maak mooie reizen, ik kan voor mezelf zorgen, ik zie er gezond en fris uit, ik doe veel leuke dingen, ik sport, ik ben vrolijk en enthousiast, ik heb veel geleerd van en over het leven. Ik ben gelukkig.

Maar wat je niet ziet, is wat borstkanker me heeft gekost. Alle late gevolgen waar ik last van heb. Voor het feit dat ik, 5 operaties later, nog steeds maar een borst heb en 0.0 gevoel in de andere. Nog steeds last heb van chronische vermoeidheid, opvliegers, een veranderd seksleven (en ja, dat willen jullie misschien niet horen maar het is wel zo en dat doet pijn). Dat ik nu geen kinderen kan krijgen. Dat ik littekens heb. Dat ik een zeldzame genetische belasting heb waarvan ik niet weet wat die me nog meer gaat brengen. Dat ik constant op mijn grenzen moet letten. Nee moet zeggen op leuke dingen. Dat ik hulp moet vragen en accepteren. Dat mijn toekomst onzeker is, want ja borstkanker is wel degelijk een dodelijke ziekte, alle roze poeha eromheen ten spijt. Dat ik nog steeds veel te vaak naar de huisarts, apotheek, fysiotherapeut, of het ziekenhuis moet. Dat ik moet dealen met onbegrip uit mijn omgeving, want ja “iedereen maakt toch wel wat mee?”, of “wel lekker dat je nooit ongesteld bent!”, of als het over gebroken nachten door kleine kinderen gaat: “daar heb je dan in ieder geval geen last van!”.

Het is zo makkelijk om te denken dat borstkanker voor mij een afgesloten hoofdstuk is. En ja: ik heb een heel fijn leven waar ik heel dankbaar voor ben. Maar dit komt me niet aanwaaien. Voor alles wat ik bereikt heb, heb ik zelf ontzettend hard gevochten en gewerkt. Doorgezet. Positief gebleven. Maar dat betekent niet dat ik nooit verdrietig ben. Borstkankerpatient ben je niet voor even, dat ben je voor heel je leven.

Genieten van een enorme red velvet cupcake in mijn nieuwe huis in Amerika om mijn cancerversary te vieren!

Superlief: mijn nieuwe roomie kocht een bloemetje voor me!