Re-integreren bij Winnock: dag 4

Na mijn shotje Herceptin gisteren wilde ik ’s avonds niets liever dan een slaappil nemen en heerlijk in een diepe coma raken. Maar: dan zou ik vandaag fitter zijn en dat helpt niet bij het krijgen van een realistisch beeld van wat ik op dit moment kan. Dus mijn Zopiclon toch maar in mijn medicijndoos laten zitten en mezelf vanmorgen na een brakke nacht mijn bed uitgesleept terwijl ik dacht: Ik. Wil. Niet. Weer. Naar. Winnock. Ik ben echt totaal niet meer gewend om zoveel dagen achter elkaar actief te zijn!

De dag begon in de trainingszaal, en ik vond dat ik rustig aandeed. De immunotherapie voelt voor mij als legitieme reden om rustig aan te doen, hetgeen (besef ik me nu…) vast bijdraagt aan die enorme kater die ik altijd voel na de Herceptin. Ik heb wel eens gedacht: gelukkig woensdag weer Herceptin, want dan ga ik tenminste even rustig aandoen. Enfin, de trainer vond het een goed moment voor mij om een pauzeschema op te stellen. En dan niet gaan rusten als ik echt niet meer kan, maar vooraf bepalen hoe laat en hoe lang ik pauze neem. Nadat ik dat braaf had gedaan stond de trainer toch alweer naast me… want het mochten wel wat langere pauzes zijn… Tsja, verandering komt in kleine stapjes! Toen ik bij OOFU sportte nam ik eigenlijk alleen pauze als ik me echt duizelig voelde, ik dacht altijd: ik ben hier om te sporten, niet voor een theekransje, dus ik werkte meestal mijn schema zo snel mogelijk af zodat ik weer naar huis kon om daar vervolgens in te storten. En eerlijk gezegd voelde het vanmorgen ontzettend raar en ook lichtelijk overdreven om met een tijdschrift en een kopje thee te pauzeren op de bank. Maar waar ik bang voor was, dat ik mijn schema niet af zou krijgen, bleek helemaal niet het geval. Eigenlijk was het juist wel lekker en ging het sporten daardoor ook beter. En toen ik, na wat aanmoediging, ervoor koos om toch te douchen en daardoor te laat bij de volgende sessie te komen, bleek dat eigenlijk ook wel prima.

’s Middags mocht ik tijdens een sessie van de psycholoog aan de gang met 3 stoelen. Ze representeerden drie kanten van mij: de veeleisende Marike, de neutrale Marike en mijn lichaam alias vermoeide Marike. De stoel die veeleisende Marike representeerde die kreeg geen plek bij mij in de buurt, maar daar ging ik op zitten. Veeleisende Marike voelt namelijk niet als een deel van mij, maar als mij. Juist doordat ik borstkanker heb gehad, heb ik het gevoel dat mijn leven betekenisvol moet zijn. Dat ik er alles uit moet halen. Mooi streven, maar het geeft ook veel druk. Want ruimte voelen om niks te doen, niet nuttig bezig te zijn, geef ik mezelf daardoor niet. Vermoeide Marike zat bij me op schoot en zat me vreselijk in de weg. Het liefst zette ik die buiten en ging ik alleen met mijn hoofd verder 🙂 Ik wisselde tussen de stoelen om elke kant van mij te ervaren en dit gaf wel interessante inzichten omdat het heel letterlijk de verhoudingen zichtbaar maakt. Ik zag dat ik mijn lichaam niet erken. Door mijn vermoeidheid en klachten serieuzer te nemen, en er liever en accepterender voor te zijn, zullen ze hopelijk minder voelen als ballast en zullen we minder vechten, maar naast elkaar bestaan. Waardoor hopelijk uiteindelijk die Marike vanzelf wat meer naar achteren verschuift. Veeleisende Marike kwam erachter dat door meer rust en ruimte de doelen uiteindelijk misschien juist beter worden behaald. En dat ik in ieder geval onderweg meer kan genieten. Uiteindelijk stonden de drie stoelen naast elkaar en naar die balans ga ik de komende tijd op zoek.

Aan het eind van de dag voelde ik me moe maar ook ergens al een klein stukje lichter. Onderweg naar huis heb ik mezelf verwend met een tijdschriftenpakket en bij thuiskomst heb ik eens niet uit automatisme meteen mijn mail & social media gecheckt, maar ben ik lekker op de bank gaan liggen om te lezen.

Morgen alweer de laatste dag van de eerste week!

Lees ook over dag 1 bij Winnock

… en dag 2

… en dag 3

Vanaf maandag 16 maart volg ik een lang intensief programma van 3 weken bij Winnock. Ik ben daar terecht gekomen via mijn werk en op verwijzing van mijn bedrijfsarts. Het doel van dit programma is om weer te re-integreren op mijn werk nadat dit moeizaam verliep door vermoeidheidsklachten en cognitieve problemen na intensieve behandelingen voor borstkanker sinds september 2013.