Re-integratie Archive

Vanmorgen niet met een maar met twee verkeerde benen uit bed gestapt. Ontzettend gehaast om vervolgens een kwartier te vroeg te zijn. Met in mijn hoofd dat we eerst een sessie in de groepsruimte hadden en ik dus even kon oefenen met achteruitgezakt zitten 😉 Maar nee, we gingen meteen sporten. Daar

Afgelopen vrijdag ben ik om 20.45u in bed gekropen omdat ik geen boe of bah meer kon zeggen! Wat een vermoeiende en intensieve eerste week was het geweest. Het vooruitzicht dat ik zondag 5 kilometer zou gaan hardlopen bij de Utrecht Marathon leverde me dan ook al heel de week wat stress op.

    Morgen meer maar voor nu beschrijft dit precies hoe ik me voel!     Lees ook over dag 1 bij Winnock … en dag 2 … en dag 3 … en dag 4 Vanaf maandag 16 maart volg ik een lang intensief programma van 3 weken bij Winnock. Ik ben

Na mijn shotje Herceptin gisteren wilde ik ’s avonds niets liever dan een slaappil nemen en heerlijk in een diepe coma raken. Maar: dan zou ik vandaag fitter zijn en dat helpt niet bij het krijgen van een realistisch beeld van wat ik op dit moment kan. Dus mijn Zopiclon toch maar

Vandaag een halve dag Winnock met op mijn vrije middag mijn driewekelijks shotje Herceptin. Een kort verslag, want de drie letters M, O en E beschrijven niet afdoende hoe ik me voel op dit moment. Wel wil ik voor mezelf even opschrijven wat ik heb geleerd vandaag, en jullie mogen weer meelezen

Vanmorgen verzuchtte ik dat ik alweer naar Winnock moest, ik was zo ontzettend moe. Ik wilde niets liever dan me daar helemaal aan overgeven door onder een dekentje op de bank te gaan liggen. Ik besefte me meteen dat dit ontzettend kenmerkend is voor het patroon waarin ik vastzit: namelijk één dag

Dag 1 van het re-integreren bij Winnock was confronterend, vermoeiend en emotioneel. Ik, die echt nooit hoef te huilen als ik over mijn ziekte praat, kon vandaag twee keer de waterlanders niet tegenhouden. Het begon bij de eerste sessie waarin we onze doelen gingen vaststellen. De mevrouw die voor mij aan het

“Hoe kan ik omgaan met vermoeidheid en beperkingen in energie?”. Het is mijn hulpvraag voor als ik morgen een intakegesprek heb voor coaching bij mijn re-integratie. Het is tevens mijn grootste struikelblok op dit moment. De talloze opvliegers elke dag, mijn oedeemarm, het slechte slapen, daar heb ik redelijk een weg in gevonden.

Ik ken een meisje. Klein, kort haar. Staat haar goed, lekker pittig. Ze ziet er altijd leuk uit. Ondernemend type. Ze heeft het druk, zegt ze. Ze is pas naar Stromae geweest. Op Facebook zie ik ook dat ze regelmatig leuke reisjes maakt. Pas nog naar Cambridge. Ze zal dus ook wel weer

Baal jij wel eens van de zogenaamde “sleur”? Van de alledaagse routine, die zo gewoon is geworden dat het vervelend is? Dat alles voorspelbaar is? Alles gaat zijn gangetje, je hebt alles goed voor elkaar en vraagt je af: “Is dit het nou?” Je bent zeker niet de enige. Ik lees geregeld over dat mensen