Mijn kankerverjaardag vandaag

Facebook laat tegenwoordig af en toe berichten zien die je die dag een x jaar geleden gedeeld hebt. Vandaag deed Facebook dat voor mij, ik zag de volgende foto:

Ik dacht: huh, die is toch van toen Dennis en ik vierden dat het precies één jaar na mijn diagnose borstkanker was? Om vervolgens in mijn agenda te kijken en te zien dat het vandaag 2 september is: precies twee jaar geleden dus!

Haha dit zegt helaas niet over mij dat ik nog maar zo weinig met borstkanker bezig ben dat ik dit helemaal vergeet. Nee, ik ben gewoon niet zo van de belangrijke data, ik vergeet ook gerust mijn jubileum met Dennis… Hoe anders is dat voor Dennis die nog precies weet wat hij aanhad toen ik de diagnose kreeg, en geen enkele datum vergeet.

Bijzonder is het om mijn blog ‘Yes – één jaar en nu verder’ terug te lezen waarin ik deelde wat ik geleerd had, grappig dat ik me hier nog steeds helemaal ik kan vinden. En ook wel heftig om te lezen wat ik in dat eerste jaar allemaal doormaakte. Pfoe, dan was afgelopen jaar toch een heel stuk beter! In die blog deelde ik ook enkele hoogtepunten van het jaar in foto’s. Dat kan ik voor afgelopen jaar natuurlijk ook doen! Hier komen ze:

Ik liep voor het eerst 5 kilometer hard! Ik, de a-sportivo, die een kwartiertje fietsen naar de uni al te vermoeiend vond en altijd lachtte om de moeilijke blikken van hardlopers. Ik deed aan twee 5 km hardloopwedstrijden mee en had er echt plezier in. Nu mag ik een tijd niet hardlopen, maar ik kan niet wachten tot ik weer mag beginnen.

Na mijn allereerste 5 km, 1 januari 2014!

Een jaar en 7 maanden na mijn diagnose kreeg ik voor het laatst immunotherapie, en hoefde ik dus niet meer (minstens) elke 3 weken naar het ziekenhuis! Ik merkte toen pas hoeveel dat ervoor zorgde dat ik bezig was met mijn ziekte, en ik voelde me ook een stuk fitter worden nadat ik die shotjes Herceptin niet meer kreeg.

Hier krijg ik de allerlaatste injectie Herceptin

Ik ben geopereerd! Mijn andere borst is preventief geamputeerd en ik ben begonnen met het reconstructieproces door middel van tissue expanders. Een grote stap, want ik heb heel lang getwijfeld over wat ik wilde.

In het ziekenhuis, net voordat ik weer van een geweldige maaltijd ga genieten…

Ik werd gevraagd om mee te doen met Je Zal Het Maar Hebben, een programma van BNN waarin jonge mensen met een ziekte, handicap of aandoening geportretteerd worden. Het was echt super om hieraan mee te doen, een bijzondere ervaring om nooit te vergeten!

Aan het filmen voor Je Zal Het Maar Hebben met presentator Tim Hofman

Ik ben nog steeds samen met mijn lieve vriendje Dennis, en we hebben samen heel veel mooie momenten meegemaakt en mooie herinneringen gecreëerd (bijvoorbeeld tijdens onze trip naar Las Vegas). En dat terwijl het absoluut geen makkelijk jaar was, waarin we samen een nieuwe balans moesten vinden nadat we niet meer geleefd werden door het ziekenhuis. Waarin het echte verwerken voor ons allebei pas begon, en we angsten en frustraties leerden te delen in plaats van op elkaar af te reageren.

Voor deze blog ging ik door de foto’s op mijn telefoon en dit was een van de vele gekke selfies van ons die ik vond!

Ik kan nog talloze foto’s van mooie momenten delen en hoogtepunten omschrijven. Maar als ik afgelopen jaar één ding geleerd heb, dan is het dan negatieve gevoelens er ook mogen zijn en ik die ook gewoon mag delen. Dus hier ook enkele dieptepunten van afgelopen jaar.

Ik kreeg te horen dat ik toch genetisch belast ben. Waardoor ik toch mijn andere borst moest laten amputeren en mijn familie hier (letterlijk) ook ineens mee belast werd.

Zo voelde dat…

Mijn hele Winnock-periode zou ik absoluut geen dieptepunt noemen, maar ik ging er wel naartoe omdat ik een dieptepunt in mijn herstel had bereikt. Ik zat vast, werd alleen maar vermoeider maar vooral gefrustreerder. Ik volgde 3 weken lang elke dag een intensief re-integratieprogramma  (waarover ik elke dag blogde), waar ik ontzettend met mezelf geconfronteerd werd maar waar ik uiteindelijk zoveel beter en sterker uitkwam dat het ook weer een hoogtepunt was!

Een van de dingen die ik leerde toen ik bij Winnock zat

Mijn operatie die niet doorging. Wat een heftige dag was dat.

Geen charmante foto, maar wel een realistische: zo zat ik erbij: verdrietig en teleurgesteld.

Een ander dieptepunt voor mezelf is dat ik nog steeds niet fulltime terug aan het werk ben. Wat is dat re-integreren toch lastig en wat speelt de vermoeidheid nog steeds een grote rol in mijn leven. Dat had ik graag anders gewild.

8 september 2014: ik ging vol goede moed weer aan het werk

Vandaag op mijn kankerverjaardag is Dennis op weg naar zijn (nieuwe!) werk, en ga ik vandaag ook lekker een paar uurtjes werken. Ik ga toch maar een taartje halen vanmiddag zodat we vanavond écht mijn kankerverjaardag kunnen vieren. Want dat ik alweer twee jaar na mijn diagnose ben is wel een feestje waard! Ik ben ontzettend dankbaar dat ik leef, dat ik zo kan genieten van het leven en dat ik zoveel fijne mensen om me heen heb. Ik hoop nog heel veel kankerverjaardagen te mogen vieren!

Vier jij je kankerverjaardag?