Re-integreren bij Winnock: dag 10

Afgelopen vrijdag begon ik ’s energiek de dag, om dat gevoel na één sessie al helemaal kwijt te zijn. Vervelend, maar hoe het gebeurde was wel typisch voor me en bracht me daarom ook nieuw inzicht.

De sessie ging over hoe de linker- en rechterhersenhelft verschillende functies hebben en je als persoon daarin een dominante kant kunt hebben. Mijn wetenschappelijke brein begon meteen overuren te draaien, want deze theorie is discutabel (zie bijvoorbeeld dit stuk). Ik wilde mezelf inhouden maar daarvoor moest ik wel zo’n beetje op mijn tong bijten. Gewoon een beetje afdwalen lukt mij niet. Als een collega mij bijvoorbeeld iets vertelt over een artikel komen er bij mij ook meteen 101 ideeën naar boven van wat die persoon zou kunnen doen. Hetzelfde geldt voor een vriendin die iets vertelt. Een van mijn kwaliteiten, snel denken en creatief zijn met oplossingen, is dus ook meteen een valkuil omdat 1) iemand anders soms waarschijnlijk helemaal niet op mijn adviezen zit te wachten, en 2) het me ook veel energie kost in vergelijking met gewoon luisteren.

Bij het sporten kwam mijn hardnekkige drive om mijn schema af te werken weer naar boven en had ik meteen al spijt dat ik had opgeschreven een niveautje hoger te fietsen. Na 2 minuten dacht ik al: hier ben ik echt veel te moe voor! Gelukkig heb je dan een lief groepsgenootje die voor jou het niveau gewoon weer wat omlaag zet 😉 Daarna zat ik te twijfelen of ik überhaupt wel verder ging sporten. Ik was zo ontzettend moe, het aloude gevoel van ter plekke op de grond willen gaan liggen door de vermoeidheid was weer in mijn tenen te voelen 🙁 Maar ja, als je tegen mij zegt dat ik niet klachtgericht moet sporten, dan neem ik dat heel letterlijk en zal ik dus ook niet klachtgericht sporten. Maar ja, nu ging het echt niet meer en na overleg ben ik toch maar gestopt.

Vrijdagavond voor pampus op de bank gelegen en na een interne strijd met mezelf gevoerd te hebben toch een slaappil (Zopiclon) genomen. Die neem ik normaal ongeveer eens per wéék maar zou ik eigenlijk niet nemen tijdens mijn Winnock-traject. Maar ik was zoooo moe, en had na een hele reeks gebroken nachten zo ontzettend behoefte aan slaap dat het te verleidelijk was. Bovendien ging ik zaterdag winkelen met mijn moeder en daar moest ik wel een beetje uitgerust voor zijn natuurlijk 😉 Tijdens het shoppen ook geoefend met pauzes houden en geprobeerd eens meer ‘satisficing’ in plaats van ‘maximizing’ toe te passen. Ik ben namelijk een echte maximizer: alle opties uitgebreid overwegen en vergelijken en streven naar het kiezen van de beste optie. Terwijl satisficers een aantal eisen hebben en wanneer ze een product vinden dat daaraan voldoet, stoppen met zoeken. En dan niet, zoals maximizers, blijven denken of ze wel de beste keuze hebben gemaakt. Met vakanties zoeken komt mijn ‘maximizing’ aard ook echt naar boven: ik kan uren doorbrengen met het bekijken van reviews, het vergelijken van prijzen etcetera. Best wel heel erg zonde van mijn tijd natuurlijk 😉 Goed genoeg wordt mijn nieuwe perfect!

Vanmiddag had ik de ideale tijdsbesteding voor een zondagmiddag na twee weken Winnock: een verwenmiddag voor de Bond-Girls bij inloophuis Cabane. Mijn nagels werden gelakt, ik werd mooi opgemaakt en ik heb heerlijk genoten van een ontspannende voetmassage. Ondertussen lekker gekletst met andere jonge vrouwen die kanker hebben (gehad). Een erg geslaagde middag!

Mooi in de make-up en met gelakte nagels 🙂

Morgen begint alweer mijn laatste week bij Winnock. Hoewel 3 weken me eerst erg lang leek, ben ik nu toch wel blij met deze extra week. Een van mijn doelen zal zijn om op vrijdag nog energie over te hebben. Dat wordt nog een aardige uitdaging!

Lees je weer mee komende week? Laat gerust een reactie achter!

Lees ook over dag 1 bij Winnock

… en dag 2

… en dag 3

… en dag 4

… en dag 5

… en dag 6

… en dag 7

… en dag 8

… en dag 9

Vanaf maandag 16 maart volg ik een lang intensief programma van 3 weken bij Winnock. Ik ben daar terecht gekomen via mijn werk en op verwijzing van mijn bedrijfsarts. Het doel van dit programma is om weer te re-integreren op mijn werk nadat dit moeizaam verliep door vermoeidheidsklachten en cognitieve problemen na intensieve behandelingen voor borstkanker sinds september 2013. Op mijn blog beschrijf ik elke dag mijn ervaringen met het re-integratieprogramma van Winnock.