Re-integreren bij Winnock: dag 8

Na een onrustig nachtje slapen hing er vanmorgen een enorme donderwolk boven mijn hoofd. Er gingen zo ongeveer 10 miljoen gedachten door mijn hoofd en was kwaad op Winnock, de mensen daar, op mezelf, op de muis die ik vanmorgen op 2 meter afstand van me zag lopen en die zelfs een vergeten broodje in mijn tas had gevonden (IEW!). Ik had al niet veel tijd, en toen ik toch gauw nog even lekker wilde douchen was er nauwelijks warm water omdat een van mijn huisgenoten ook aan het douchen was. Mindful blijven werd me zo wel erg moeilijk gemaakt en ik geloof dat ik dan ook een klap op de douche heb gegeven en daarbij iets heb geroepen als “wat een rothuis, ik wil verhuizen!”.

Op weg naar de bus (in de regen, ook dat nog) probeerde ik zoals ik geleerd had stil te staan bij mijn gevoelens. Ik voelde me zo ontzettend gestrest en opgefokt. Het huilen stond me nader dan het lachen en mijn hart tikte ook sneller dan goed voor me was. Ik probeerde me te bedenken waarom ik me nu zo voelde. Waar zag ik nou zo tegenop? En toen wist ik het. Gisteren vroeg de trainer ons net voordat we naar huis gingen of me morgen zwemkleding en een handdoek wilde meenemen. Dat gaf me meteen al stress. Ik houd niet van zwemmen, al helemaal niet in een prothesebikini en zeker niet met professionals die me begeleiden bij mijn re-integratietraject. Ik zou dan allerlei spullen moeten meenemen, het zou vermoeiend zijn, koud. Ik dacht zelfs dat het voorstel om te gaan zwemmen misschien een test was ofzo, om te kijken hoe we zouden reageren. Hoezo: complotdenken?! 😉 Uiteindelijk bleek dat de trainer oprecht dacht dat we dit allemaal leuk zouden vinden. Toen bleek dat dat niet voor iedereen gold, vroeg hij aan ieder van ons of we wilden zwemmen. Terwijl ik mijn tranen niet kon tegenhouden hoorde ik mezelf zeggen dat ik liever niet wilde gaan zwemmen en wat een opluchting was dat!! Ook al vond ik dat ik me niet zo aan moest stellen, dat het sneu was voor degenen die zin hadden om te gaan zwemmen, dat ik uitdagingen niet uit de weg moest gaan etcetera. Maar toen ik besloot niet te willen zwemmen voelde ik me meteen 10 kilo lichter en het gestreste en opgefokte gevoel was ook meteen verdwenen 🙂 Mooie stap gemaakt in het leren luisteren naar mijn gevoel en het stellen van grenzen.

De rest van de dag voelde ik me goed en vrolijk en heb ik daardoor goed kunnen profiteren wat er te leren viel over de balans tussen verstand en gevoel. We deden leuke oefeningen die verbazingwekkend veel inzicht geven in je gedrag, niet alleen op dat moment maar ook je gedrag op werk, of in sociale situaties. Ik haalde er onder andere uit dat ik negatieve emoties als angst niet kan wegdrukken of wegrationaliseren. Dat als ik maar gewoon doorga ik juist niks bereik. Ik stort me dan als een kip zonder kop op van alles en nog wat en uiteindelijk komt er niks uit mijn handen. Met wat meer rust en bewust stilstaan bij hoe ik me voel verspil ik echt geen tijd. Met soms bewust even ‘aarden’ (stom woord maar jullie snappen wat ik bedoel), ben ik juist sterker. Want nu ik eens wel bij mijn gevoel stilstond en daarop actie ondernam heb ik een hartstikke goede dag gehad.

Het deed me denken aan de tijd dat ik chemotherapie kreeg. Ik was van de AC-kuren ontzettend misselijk. Daar was ik vervolgens heel hard tegen aan het vechten. Toen ik het meer over me heen liet komen was de misselijkheid ook minder heftig, minder aanwezig. Die les kan ik op veel gebieden toepassen natuurlijk.

Vanavond gaan Dennis en ik lekker uit eten om ons 3-jarig jubileum te vieren! Dus nadat ik eens wat in mijn huis ga doen (3 weken Winnock is niet goed voor je huishouden haha), ga ik nog even chillen om een beetje fit van ons avondje uit te kunnen genieten!

Lees ook over dag 1 bij Winnock

… en dag 2

… en dag 3

… en dag 4

… en dag 5

… en dag 6

… en dag 7

Vanaf maandag 16 maart volg ik een lang intensief programma van 3 weken bij Winnock. Ik ben daar terecht gekomen via mijn werk en op verwijzing van mijn bedrijfsarts. Het doel van dit programma is om weer te re-integreren op mijn werk nadat dit moeizaam verliep door vermoeidheidsklachten en cognitieve problemen na intensieve behandelingen voor borstkanker sinds september 2013.