Herstellen Archive

Na mijn shotje Herceptin gisteren wilde ik ’s avonds niets liever dan een slaappil nemen en heerlijk in een diepe coma raken. Maar: dan zou ik vandaag fitter zijn en dat helpt niet bij het krijgen van een realistisch beeld van wat ik op dit moment kan. Dus mijn Zopiclon toch maar

Vandaag een halve dag Winnock met op mijn vrije middag mijn driewekelijks shotje Herceptin. Een kort verslag, want de drie letters M, O en E beschrijven niet afdoende hoe ik me voel op dit moment. Wel wil ik voor mezelf even opschrijven wat ik heb geleerd vandaag, en jullie mogen weer meelezen

Vanmorgen verzuchtte ik dat ik alweer naar Winnock moest, ik was zo ontzettend moe. Ik wilde niets liever dan me daar helemaal aan overgeven door onder een dekentje op de bank te gaan liggen. Ik besefte me meteen dat dit ontzettend kenmerkend is voor het patroon waarin ik vastzit: namelijk één dag

Dag 1 van het re-integreren bij Winnock was confronterend, vermoeiend en emotioneel. Ik, die echt nooit hoef te huilen als ik over mijn ziekte praat, kon vandaag twee keer de waterlanders niet tegenhouden. Het begon bij de eerste sessie waarin we onze doelen gingen vaststellen. De mevrouw die voor mij aan het

“Hoe kan ik omgaan met vermoeidheid en beperkingen in energie?”. Het is mijn hulpvraag voor als ik morgen een intakegesprek heb voor coaching bij mijn re-integratie. Het is tevens mijn grootste struikelblok op dit moment. De talloze opvliegers elke dag, mijn oedeemarm, het slechte slapen, daar heb ik redelijk een weg in gevonden.

De dagen telde ik af. Net als een jaar geleden (toen tussen mijn chemo’s) dacht ik: ik heb nog nooit zoveel zin gehad om op vakantie naar mijn familie in Amerika te gaan. Na het nieuws dat ik Chek2-draagster ben, veel visite, en mijn re-integratieproces dat niet liep zoals ik wilde, was ik

Oud & Nieuw 2014. Locatie: Amerika. Gezelschap: mijn vriend en familie. Programma: gourmetten, Mens-erger-je-niet, zelfgebakken wafels, champagne. Alle ingrediënten voor een geslaagde avond. Waarom voelde het dan niet zo? Dat dubbele gevoel begon met alle video’s van Facebook over hoe geweldig iedereens jaar was. Ik bekeek mijn filmpje en dacht: dit doet totaal

Ik ken een meisje. Klein, kort haar. Staat haar goed, lekker pittig. Ze ziet er altijd leuk uit. Ondernemend type. Ze heeft het druk, zegt ze. Ze is pas naar Stromae geweest. Op Facebook zie ik ook dat ze regelmatig leuke reisjes maakt. Pas nog naar Cambridge. Ze zal dus ook wel weer

Het is misschien moeilijk voor te stellen, maar als kankerpatiënt kun je ook nog gewoon ziek worden. Dat heb ik deze week wel ervaren. Vorige week zijn Dennis en ik een paar dagen naar Cambridge geweest om vrienden op te zoeken en te genieten van alles dat Cambridge te bieden heeft. Ik

2 september 2013 is voor mij een keerpunt in mijn leven. In tegenstelling tot wat mensen soms denken is kanker krijgen niet iets wat je overkomt en waarna je je oude leven weer oppakt. Nee, het voelt eerder alsof ik een leven vóór en een leven ná de borstkanker heb. Neem nu