Tzatziki rook nog nooit zo lekker

“Waarschijnlijk ben ik voor twaalf uur al wel terug”, zei Marike nog toen ze laatst op een vrijdagavond op het punt stond de deur uit te gaan. Samen met wat meiden van haar blogcursus zou ze gaan stappen. Voor de meeste mensen een gewoon avondje uit, maar voor Marike geen alledaagse gebeurtenis. Sinds ze twee jaar geleden ziek werd, is ze vrijwel niet uitgeweest; te weinig energie, haar hoofd er niet naar staan, bang dat ze het niet vol zou houden!

Dus toen ik mezelf die avond op de bank nestelde, waren mijn verwachtingen niet hooggespannen. Zelf had ik een rustige avond: heerlijk gedachteloos entertainment met The Voice of Holland en om daarvoor te compenseren wat actualiteitenprogramma’s! 😉 Maar Pauw was nog niet afgelopen, of ik lag al op één oor op de bank. Om twee uur schrok ik wakker, nog steeds alleen op de bank. Marike vermaakte zich, zoveel was wel duidelijk. Het duurde niet lang, alvorens ik weer in dromenland was en om vier uur ’s ochtends herhaalde hetzelfde scenario zich. De zoveelste herhaling van het journaal was op tv, maar van Marike geen spoor te bekennen. Gelukkig loopt mijn meisje niet in zeven sloten tegelijk en was ze bovendien om de hoek, dus ik besloot de krant te downloaden en die maar te gaan lezen. Me al langzaam voorbereidend op een vermakelijk tafereel.

Een brede smile

En ja hoor, tegen half vijf zag ik de lamp aangaan en hoorde ik gestommel op de trap. Marike kwam binnen en keek verbaasd en – ik moet zeggen – niet helemaal helder uit haar ogen. “Waarom ben jij nog wakker?” Mijn antwoord ging waarschijnlijk langs haar heen, want ze herhaalde de vraag nog een keer of vijf. Toen ze naast me op de bank plofte, werd ze vergezeld van een onmiskenbare Tzatziki-geur. Uit haar vrolijke gebabbel kon ik afleiden dat ze een leuke avond had gehad, maar vijf minuten later lag ze met haar ogen dicht naast me op de bank. Ik werd er helemaal gelukkig van. Hoe vaak heb ik me de afgelopen twee jaar niet afgevraagd waarom dit alles haar heeft moeten overkomen. Terwijl de meeste andere mensen van haar leeftijd onbekommerd bezig konden zijn met carrière, liefde, vriendschappen en de heerlijke geneugten van het leven als twintiger, stonden al die dingen bij Marike heel lang op het tweede plan. Verdrongen door behandelingen, operaties, revalideren, veel thuis zitten en veel zorgen. Het is moeilijk uit te leggen hoe heerlijk het dan voelt als je vriendinnetje thuis komt met een brede smile op haar gezicht van een simpel avondje stappen.

Het kostte nog wat moeite om haar vervolgens naar bed te begeleiden. In onze badkamer liep ze zelfs nog tegen de kast aan en – zonder dat ze het geloof ik zelf door had – schudde het ding vervaarlijk op de poten en vielen er een stuk of vier, vijf tubes en potjes uit. Maar uiteindelijk, tegen vijven, lag ze eindelijk naast me in bed, meteen onder zeil uiteraard.

Het enige wat nog herinnerde aan de avond, was de geur van Tzatziki. Het heeft nog nooit zo lekker geroken! 🙂