Waarom ik zo weinig geblogd heb
Het is alweer een tijdje geleden dat ik aankondigde te gaan bloggen voor Marikes blog. Inmiddels is het alweer even stil. Destijds gaf ik al aan dat ik het best lastig vond om over een zo persoonlijk onderwerp te schrijven. In deze blog wil ik vertellen waarom.
Toen Marike ziek werd, was ik 28 jaar. Marike was 25. We waren geen kinderen meer, maar al te veel levenservaring hadden we beiden niet. Zeker niet als je het vergelijkt met een stel dat al dertig jaar samen is en dan de diagnose kanker krijgt. Gelukkig hebben we veel lieve mensen om ons heen, die altijd klaar staan om te helpen en advies te geven.
Dat advies is bijna altijd fijn, maar het heeft me soms ook onzeker gemaakt. Het ging dan meestal om goedbedoeld advies van mensen die wat verder van ons af stonden, maar het nieuws ook gehoord hadden. Wat te denken van deze: “Je moet sterk zijn voor Marike.” Goedbedoeld, maar het zorgde ervoor dat ik me de eerste maanden behoorlijk tekort vond schieten. Sterk zijn was op dat moment namelijk niet iets dat gemakkelijk ging. Of deze, na een flinke discussie met Marike: “Marike is ziek, dus zij heeft altijd gelijk.” En toen ik eens praatte met een sympathieke man, die in zijn omgeving ook met kanker te maken had gehad, floepte hij er ineens uit: “Als je haar ooit verlaat, kom ik achter je aan.”
In het ziekenhuis na Marikes operatie
Ik trek me soms te veel aan van de mening van anderen. Dat vind ik zelf best een vervelende eigenschap en de afgelopen jaren ben ik er steeds beter in geworden mijn eigen koers te varen en alleen naar de mening van mensen te luisteren die belangrijk voor me zijn. Maar je kunt je waarschijnlijk wel voorstellen dat ik door opmerkingen als die hierboven enigszins van mijn stuk gebracht was. Ga dan nog maar eens bloggen over dat je het soms allemaal ook even niet meer weet. Over dat je, juist door alle spanningen die er op dat moment in je leven zijn, nog steeds ruzie maakt, soms over kleine dingen, en daarbij soms heel onredelijk bent. Ik had er bijna voor bedankt.
Bijna. Want, zoals ik ook al schreef in mijn eerste blog, denk ik dat het heel belangrijk is om een stem te geven aan partners van kankerpatiënten, op dit blog of in het algemeen. Want ik kan me niet voorstellen dat ik de enige ben die dit soort dingen lastig vind. Maar toch hoor en lees ik maar weinig over het perspectief van de partner. Komt dit misschien zelfs door die goedbedoelde, maar soms veel te algemene adviezen als ‘je moet sterk zijn voor je partner’? Of doordat veel partners zich wegcijferen en niet vaak over hun gevoelens praten, omdat ze bewust of onbewust toch het idee hebben dat die er even niet zo veel toe doen? Ik weet het niet, maar ik wil graag eerlijk bloggen over deze dingen. Ik ben ook heel benieuwd naar jullie ervaringen hiermee. Dus laat gerust een reactie achter.
Met Marike in het ziekenhuis voor een van haar chemokuren
Lieve Dennis…..ik ga later reageren op je blog want ik moet nu naar school. Ik zeg alvast dat ik trots ben dat je een blog hebt geschreven. WERK ZE MET PLEZIER. ❤️❤️❤️
Hoi lieve dennis,
Vind t heel dapper van je, dat je t zo allemaal beschrijft!
Ik ben erg ontroerd,l
marike en jij zijn een sterk team!!
Heel veel liefs van ons! Xxxxxxxxxxxxxx
Dankjewel mams! Heel lief! 🙂
Dankjewel! 🙂
Hoi Dennis en Marike,
Dank je wel voor deze oprechte, moedige blogbijdrage…
Idd de partners van mensen met kanker of andere aandoeningen worden vaak te weinig betrokken bij hun zieke partner of te vaak vergeten dat ook zij te kampen krijgen met heel wat emoties en vragen, dat ook voor hen het leven plots op z’n kop staat….
Daar ik zelf al 22 jaar ziek ben begrijp ik jullie heel goed en weet dan ook uit eigen ervaring dat mensen vaak hun adviezen, raad op je afgooien…deze komen niet altijd even goed over en zijn niet altijd makkelijk om mee om te gaan.
Volg vooral je eigen hart en gevoel en als je het even moeilijk hebt laat dan ook deze emoties toe, we zijn nu eenmaal mensen met gevoelens, het is makkelijk gezegd van een buitenstaander, ” je moet sterk blijven, je moet positief blijven” maar ieder mens verwerkt de dingen op z’n eigen manier, gaat anders om met ziek zijn…
Ik vind het fijn om te zien op FB en de blog hoe jullie als koppel deze onverwachte wending in jullie leven weten aan te pakken en met ons willen delen want uiteindelijk leggen jullie toch heel wat persoonlijke dingen bloot.
Jullie zijn heel bijzondere mensen waar ik veel respect voor heb…
Geniet van het leven in kleine dingen, geniet van mekaar, laat jullie liefde stromen en vergeet niet dat jullie mensen zijn en dat je niet elke dag “sterk” moet zijn…
Warme knuffels Nans 🍀🍀🍀😘
Hoi Nans,
Dankjewel voor je reactie! Het klopt helemaal wat je zegt, iedereen gaat op zijn eigen manier met dingen om. Daarom zijn gegeneraliseerde adviezen die je vaak hoort ook niet altijd even nuttig. Maar, en dat is dan weer de andere kant, mensen zeggen het vaak met de beste bedoelingen.
Bedankt voor je lieve woorden!
Take care!
Dankjewel voor je woorden Dennis. Herkenning bieden aan mensen is goud waard. Ik hoop dat het delen jou ook weer helpt.
Ja, dat doet het zeker! Dankjewel! 🙂
Je bent zo eerlijk door dit op te schrijven. Om dit te delen. Dat maakt je tegelijkertijd kwetsbaar en sterk! Het is vechten … voor jou, voor jullie en dan niet alleen tegen de kanker.
Klopt denk ik wel ja. Dankjewel voor je reactie!
Lieve Dennis, je slaat de spijker op de kop. Je hebt zeker adviezen gekregen waar je niets mee kon. Ik realiseer me dat ik vast ook eens iets heb gezegd waarvan jij misschien dacht: wat moet ik daarmee? Jij zei regelmatig dat je niets voor Marike kon doen. Dan zei ik dat je bij haar was en dat dit genoeg was. Een compliment, maar misschien dacht jij dat je er dus voor haar MOEST blijven zijn. Marike was zeker niet altijd makkelijk om mee om te gaan. Jullie zien gelukkig altijd elkaars goede kanten en liefde vermag veel. Een dikke kus voor mijn lieve schoonzoon ( die er ook nog eens hartstikke goed uitziet)!
Hoi lief schoonmoedertje,
Dankjewel voor je lieve woorden (en complimenten haha). Het was juist goed dat je die dingen tegen me zei, want ik was (en ben) soms veel te streng voor mezelf. Maar ook dat zie je soms pas na een tijdje, nadat je ervaring met iets hebt opgedaan!
Veel liefs!
Ik ben van “Oud en borstkanker”, maar herken het nodige in jouw verhaal Dennis.
Ik ben inmiddels 8 jaar ervaringsdeskundige en bij mijn vrouw Marijke is inmiddels sprake van uitzaaiingen en dat betekent dat ze niet meer beter wordt.
Wij hebben altijd als team geopereerd en proberen dagelijks te genieten; niet altijd makkelijk, maar je hebt gewoon geen andere keus.
Feitelijk is er niemand die jou en/of Marike advies kan geven, want advies is enerzijds altijd gebaseerd op het referentiekader van de gever en anderzijds is elk mens uniek en wat voor mij of ons werkt, hoeft geen enkel effect te hebben op hoe jij of jullie het ervaren.
Daarnaast kan ik, hoewel we al 40 jaar bij elkaar zijn, met de beste wil van de wereld niet voelen wat mijn vrouw voelt, laat staan dat een buitenstaander zich hiervan een idee kan vormen.
Doe gewoon wat jij samen met Marike vindt dat er moet gebeuren, want daar begint het mee en al die lieve mensen om je heen, komen toch pas op de tweede plaats.
Hoi Ruud,
Dankjewel voor je reactie. Fijn om te horen dat je de nodige dingen herkent in deze blog.
Ware woorden, over advies. Daar ben ik het helemaal mee eens. Anderzijds, mensen geven het meestal met de beste bedoelingen en het komt vanuit een goed hart. Maar soms heb je advies nodig, maar meestal een luisterend oor. Zo is dat in elk geval bij mij. Hoe dan ook, het zijn ook lastige dingen.
Overigens heb ik ook vaak tegen Marike gezegd dat ik niet weet hoe zij zich voelt, dus ook dat herken ik. En wij zeggen vaak ook dat we een team zijn. Veel herkenning dus.
Veel sterkte voor jullie allebei! Take care!
Lieve Dennis. Wat hakken sommige adviezen er toch in he? En de een kan hier beter mee omgaan dan de ander.
Jullie relatie was nog te kort om elkaar door en door te kennen. Het is nog vaak aftasten hoe de ander met dingen omgaat. Een ruzie of discussie kan je dan onzeker maken, zeker als je partner ziek is. Mag ik ruzie maken, mijn mening uiten, boos zijn of passief , zijn dan vragen die naar boven kunnen komen. Hierin heb jij volgens mij al beter je weg gevonden. En net zoals Marike nu met haar blogs lotgenoten kan helpen, had het jou kunnen helpen als er ook blogs waren van partners.
Jij kan nu, met dit blog, iets betekenen voor hen en hopelijk heb jij dan iets aan de reacties. ❤️❤️❤️
Lieve Hes,
Dankjewel voor je reactie. Ja, dat speelde zeker ook mee. Anderhalf jaar is natuurlijk niet zo lang. Dan ben je elkaar echt nog aan het leren kennen. Dat zorgt er ook voor dat de dynamiek nog heel anders is.
Klopt, ik denk ook dat ik er steeds beter mijn weg in vind. Al gaat dat met vallen en opstaan.
Ik hoop zeker dat iemand iets uit mijn blog kan halen!!
<3
Hi Dennis,
Over het algemeen wordt er veel te gauw een mening gegeven …. de beste stuurlui weet je wel …. en je bent al zo kwetsbaar door het ziek zijn ….. dus het hakt erin. Toch is het goed dat je schrijft over wat er speelt ook voor jezelf. Publiceren is een ander verhaal en het toelaten van reacties ook. Op veel blogs kunnen reacties uitgeschakeld worden. Wat mensen er dan van vinden hoor je niet. Verder is een blog een momentopname. Zelf ben je vaak al weer veel verder dan waar je blog is. De dingen die erin staan zijn nog steeds waar maar ook al weer veranderd of verouderd.
Nou dit was mijn mening… doe er mee wat je wilt.
Groetjes, Dorothé
Hoi Dorothé,
Haha, dankjewel voor je waardevolle mening! 🙂
Wat je zegt over die momentopnames klopt zeker. Dat is ook een reden dat ik het lastig vind om te bloggen. Dat je net na het publiceren denkt: had ik het niet anders op moeten schrijven? Of: komt wat ik vind wel helder over?
Ik denk dat het belangrijk is hierover te schrijven, omdat veel voortkomt uit onwetendheid, niet uit onwil. Daarom is het denk ik altijd goed om duidelijk aan te geven wat je voelt. Mensen mogen van mij ook reageren, heel graag zelfs, want zo begrijpen we elkaar denk ik uiteindelijk een stukje beter.
Take care!
Hey Dennis, het is heel bijzonder wat er gebeurt als je partner zo’n diagnose krijgt, want die krijg je dus allebei. Volgens mij is er ook geen unieke reactie, maar doe je “onbewust” wat bij je past. Wat zijn je overtuigingen, je drijfveren, je angsten en onzekerheden. Dat is bij iedereen anders. De een schiet in de verzorgende modus, de ander gaat alles op- en uitzoeken. Weer een ander wordt bang en “rent ervan weg”. Goed is wat goed voelt, voor allebei. Fijn dat jij jouw gevoel erkent en erover schrijft of praat. Dat helpt jou en jullie. Bij mij mag je altijd aankloppen, dag en nacht, of op zijn 2015 gezegd: twentyfourseven.
René
Hoi René,
Ja, dat klopt denk ik wel. Je persoonlijkheid kun je immers niet zomaar uitschakelen als er zoiets gebeurt. Uiteindelijk zul je het toch op je eigen manier moeten doen!
Dankjewel, dat is heel waardevol voor me. En andersom is dat natuurlijk ook zo! 🙂