Waarom ik zo weinig geblogd heb

Het is alweer een tijdje geleden dat ik aankondigde te gaan bloggen voor Marikes blog. Inmiddels is het alweer even stil. Destijds gaf ik al aan dat ik het best lastig vond om over een zo persoonlijk onderwerp te schrijven. In deze blog wil ik vertellen waarom.

Toen Marike ziek werd, was ik 28 jaar. Marike was 25. We waren geen kinderen meer, maar al te veel levenservaring hadden we beiden niet. Zeker niet als je het vergelijkt met een stel dat al dertig jaar samen is en dan de diagnose kanker krijgt. Gelukkig hebben we veel lieve mensen om ons heen, die altijd klaar staan om te helpen en advies te geven.

Dat advies is bijna altijd fijn, maar het heeft me soms ook onzeker gemaakt. Het ging dan meestal om goedbedoeld advies van mensen die wat verder van ons af stonden, maar het nieuws ook gehoord hadden. Wat te denken van deze: “Je moet sterk zijn voor Marike.” Goedbedoeld, maar het zorgde ervoor dat ik me de eerste maanden behoorlijk tekort vond schieten. Sterk zijn was op dat moment namelijk niet iets dat gemakkelijk ging. Of deze, na een flinke discussie met Marike: “Marike is ziek, dus zij heeft altijd gelijk.” En toen ik eens praatte met een sympathieke man, die in zijn omgeving ook met kanker te maken had gehad, floepte hij er ineens uit: “Als je haar ooit verlaat, kom ik achter je aan.”

In het ziekenhuis na Marikes operatie

In het ziekenhuis na Marikes operatie

Ik trek me soms te veel aan van de mening van anderen. Dat vind ik zelf best een vervelende eigenschap en de afgelopen jaren ben ik er steeds beter in geworden mijn eigen koers te varen en alleen naar de mening van mensen te luisteren die belangrijk voor me zijn. Maar je kunt je waarschijnlijk wel voorstellen dat ik door opmerkingen als die hierboven enigszins van mijn stuk gebracht was. Ga dan nog maar eens bloggen over dat je het soms allemaal ook even niet meer weet. Over dat je, juist door alle spanningen die er op dat moment in je leven zijn, nog steeds ruzie maakt, soms over kleine dingen, en daarbij soms heel onredelijk bent. Ik had er bijna voor bedankt.

Bijna. Want, zoals ik ook al schreef in mijn eerste blog, denk ik dat het heel belangrijk is om een stem te geven aan partners van kankerpatiënten, op dit blog of in het algemeen. Want ik kan me niet voorstellen dat ik de enige ben die dit soort dingen lastig vind. Maar toch hoor en lees ik maar weinig over het perspectief van de partner. Komt dit misschien zelfs door die goedbedoelde, maar soms veel te algemene adviezen als ‘je moet sterk zijn voor je partner’? Of doordat veel partners zich wegcijferen en niet vaak over hun gevoelens praten, omdat ze bewust of onbewust toch het idee hebben dat die er even niet zo veel toe doen? Ik weet het niet, maar ik wil graag eerlijk bloggen over deze dingen. Ik ben ook heel benieuwd naar jullie ervaringen hiermee. Dus laat gerust een reactie achter.

 

Met Marike in het ziekenhuis voor een van haar chemokuren

Met Marike in het ziekenhuis voor een van haar chemokuren

Weer aan het werk & 5e keer vullen van tissue expanders
Bond Girls high tea bij Centrum Cabane
Facebooktwitterpinterestmail
20 reacties op “Waarom ik zo weinig geblogd heb”
  1. Hester says:
    • riakemperman says:
      • Dennis says:
    • Dennis says:
  2. Nans Verschoren says:
    • Dennis says:
  3. @tipsbijkanker says:
    • Dennis says:
  4. Marieke says:
    • Dennis says:
  5. Je schoonmoedertje says:
    • Dennis says:
  6. Ruud Vorstermans says:
    • Dennis says:
  7. Hester says:
    • Dennis says:
  8. Dorothé says:
    • Dennis says:
  9. René says:
    • Dennis says:

Plaats een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

CommentLuv badge

Lees vorig bericht:
Goodreads 2017 reading challenge

Een van mijn favoriete websites op dit moment is Goodreads, een soort IMDB voor boekenliefhebbers, waar je allerlei informatie en reviews...

Sluiten