Re-integreren bij Winnock: dag 12 & dag 13
Gisteren voelde ik me echt niet fijn. Ik voelde me gestrest en opgejaagd. Ik maakte me zorgen over hoe het verder zou gaan na de intensieve fase van het Winnock-traject. Ik zag groepsgenoten vooruitgaan qua energie en daardoor was ik bang dat de vermoeidheid bij mij toch een andere oorzaak heeft. Ik vroeg om een individueel gesprek met de psycholoog (hulp vragen: check) en dat heeft me enorm geholpen. Het deed me beseffen dat angst voor de kanker, angst voor uitzaaiingen, een veel grotere rol speelt in mijn vermoeidheid dan ik dacht. Hoe harder je negatieve emoties zoals angst probeert weg te stoppen, hoe meer dat zich uit in vermoeidheid en andere lichamelijke klachten zoals gespannen spieren. Ik wil nu voortaan eerlijker zijn over hoe ik me voel. Een eerste stap daarin kan zijn: schrijven over wat ik voel. Mijn blog van gisteren, over kankerspoken, was daar een voorbeeld van. En toen ik gisteren naar een concert ging samen met een vriend heb ik meteen eens geoefend in écht eerlijk zijn. Het begrip en de steun die ik daarvoor terugkreeg helpt me zeker om dit nieuwe gedrag vaker toe te passen!
Een ander inzicht dat ik kreeg is dat mijn lichaam nog steeds in de overlevingsstand staat. Dit zie je vaak bij mensen die iets traumatisch of heel stressvols meemaken. Net na mijn diagnose hielp die overlevingsstand me om alle nare behandelingen te verdragen en positief te blijven. De adrenaline die ik aanmaakte zorgde ervoor dat ik de stress aankon. Maar na zo’n lange periode van veel stress en spanning, past je lichaam zich daarop aan. Nu mijn leven in rustiger vaarwater terecht is gekomen, denkt mijn lichaam nog steeds dat het in opperste staat van paraatheid moet zijn. Dit te veel in actie-modus staan uit zich in constante spanning en een opgejaagd gevoel. Waar ik vervolgens weer heel erg moe van word. En om dat niet te voelen ga ik weer nog meer doen. Een spiraal waar ik in ben beland en die de afgelopen maanden me steeds verder achteruit in plaats van vooruit heeft gebracht. Ik vond erg veel herkenning in dit bericht op borstkankervragen.nl.
Wanneer ik bang ben, bijvoorbeeld omdat ik pijn in mijn rug heb (en de kankerspoken dan opspelen), zal het me helpen om daar naartoe te ademen en te benoemen dat ik bang ben. In plaats van als een gek te gaan afwassen 😉 Verder moet mijn lichaam gewoon weer wennen aan écht ontspannen. Nu dacht ik dat ik dat veel doe. Ik ben immers veel thuis en breng heel wat uren liggend op mijn bank door. Maar écht ontspannen doe ik dan niet. Mijn hoofd is totaal niet rustig. Dus af en toe zitten en écht niks doen zal mijn lichaam helpen uit die overlevingsstand te komen. Me helpen meer in contact met mijn lichaam te komen en die nieuwe balans te vinden. Stilstaan bij wat ik voel en daar mijn gedrag op aanpassen. Ik heb een aantal apps met mindfulnessoefeningen gedownload als steuntje in de rug.
Vandaag was het een halve dag bij Winnock en er stond een uitje op het programma: we gingen lasergamen en glow-in-the-dark midgetgolfen! Was erg leuk en ook wel fijn om na 2.5 week even uit het gebouw van Winnock te zijn 😉
Morgen verder met mijn werkplan. Dat vind ik vooralsnog erg lastig doordat ik niet goed weet hoe ik moet omgaan met al mijn afspraken met artsen, fysiotherapeuten, acupuncturist etcetera. En een fulltime cursus over 2 weken is ook niet zo handig gepland 😉 En hoe schat ik in wanneer ik weer volledig aan het werk kan? En 101 dingen tegelijk willen veranderen helpt ook niet echt. Lastig, maar gelukkig heb ik nog 2 dagen om een basisplan te maken.
Stoppen met doorgaan is het advies!
Lees ook over dag 1 bij Winnock
Vanaf maandag 16 maart volg ik een lang intensief programma van 3 weken bij Winnock. Ik ben daar terecht gekomen via mijn werk en op verwijzing van mijn bedrijfsarts. Het doel van dit programma is om weer te re-integreren op mijn werk nadat dit moeizaam verliep door vermoeidheidsklachten en cognitieve problemen na intensieve behandelingen voor borstkanker sinds september 2013. Op mijn blog beschrijf ik elke dag mijn ervaringen met het re-integratieprogramma van Winnock.
Lieve Marike, wat heb je toch veel om over na te denken en natuurlijk is het eng om na deze drie weken alles weer zelf te moeten doen. Ik lees wel dat je veel inzicht krijgt in je doen en laten. Dat is hard werken, want het voelde misschien veiliger om zaken weg te stoppen. Ik herken dat wel. En…je ging maar door en door.
Bedenk: het is nog steeds twee stappen vooruit en soms weer drie achteruit. Ik had maandag bij de Relaxercise een mooie oefening ter afsluiting: we kregen een waxinelichtje in onze handen en moesten naar het vlammetje kijken en intussen aan leuke dingen denken. Het werkte! Kijken naar het vlammetje hielp mij om te blijven focussen op de leuke gedachten. Ik heb in je verhalen over Winnock een heel andere Marike gezien dan de Marike die je de laatste anderhalf jaar was. Dat is soms wel schrikken, maar ik vind je heel moedig ( en ook gewoon lief). Je hebt grote stappen gezet. Ik ben beretrots op je! Dikke kus!
Hoi lief moedertje. Bedankt voor je lieve reactie. Kan me voorstellen dat het lastig is om dit zo allemaal van mij te lezen. Maar ook wel goed denk ik. Begrijp je me ook weer beter. Daar hebben we uiteindelijk allebei meer aan 🙂 Bedankt voor je steun!!
Hartstikke goed lieve Marike!! Het overleven probeert te veranderen in verder leven… Maar hoe doe je dat als er zoveel veranderd is? Volgens mij haal je echt ontzettend veel uit deze weken als ik je blog zo volg.
Heel veel succes deze twee dagen!!
Liefs Hilde
Dankjewel lieve Hilde!!
Hoi Marike,
Door het dal naar de top zeggen ze wel eens.
Ik vind jouw inzicht heel waardevol: stoppen met doorgaan.
Sterkte.
René
Zo is het René!
Haha, ik weet er alles van, van die overlevingsstand;)
Oehh ja voor heel veel herkenbaar denk ik haha 😉
Ik heb me vandaag even bij gelezen over je Winnock verhalen. Goed om te lezen dat het beter is om pauze te nemen als je je nog goed voelt. Ik betrapte me er laatst nog op dat ik dacht: O, ik voel me wel goed nog, ik kan wel even wachten met pauze nemen. Het is in mijn geval dan maar een bijbaantje, maar toch fijn om mee te lezen.
Fijn om te lezen dat je er iets aan hebt Karlan! Ja pauze nemen als je je nog goed voelt, is heeeeeel moeilijk. Maar uiteindelijk helpt het wel. Als je al te moe bent heeft pauze ook niet veel zin meer…. terwijl als je je nog goed voelt, is er ook meer ruimte voor herstel bij een pauze!