Terugblik op 2016

Ik houd van terugblikken. Het helpt me om me te richten op het positieve doordat terugblikken op een jaar me doet beseffen hoeveel moois en goeds er is gebeurd. Ik blikte ook terug op 2015, en de wens die ik toen deed is uitgekomen: ik kwam 2016 gezond door! In deze blog deel ik de hoogte- en dieptepunten van 2016 met jullie.

Veel successen op werk

Toen ik de diagnose borstkanker kreeg op 2 september 2013, had ik precies één jaar van mijn 4-jarig promotieonderzoek erop zitten. Nu is promoveren sowieso al een uitdaging, maar ondertussen borstkanker krijgen maakt dat het soms bijna als een onmogelijke opgave voelde. Ik had best een tijd last had van een chemobrein (nu niet meer!) en vermoeidheid en doordat mijn werk zo hoog-cognitief is, wat veel focus en aandacht vraagt, verliep het re-integreren heel lastig (ik schreef daar veel over, bijvoorbeeld hier). Als superactief en ambitieus iemand moest ik de afgelopen jaren veel leren over hoe ik mijn energie het beste kon verdelen, maar vooral hoe ik mijn verwachtingen los kon laten en de angst een plek kon geven. Noodgedwongen leerde ik zo veel over productiviteit en efficient werken en in 2016 plukte ik daar de vruchten van, want wat was het een succesvol jaar! Ik sleepte twee beurzen binnen, diende twee artikelen voor mijn proefschrift in (en schreef een 3e voor een groot deel) en er werden maar liefst 3 artikelen geaccepteerd waar ik als co-auteur bij betrokken was. Ik heb een symposium georganiseerd waar ik zelf ook presenteerde (1.5 week na mijn spoedoperatie). En als klap op de vuurpeil kon ik eind augustus vertrekken naar Amerika waar ik nu voor 9 maanden werk als Visiting Scholar. Wat ik lang maar voorzichtig durfde te dromen is dan toch uitgekomen. Door twee herstelperiodes na operaties en algehele vermoeidheid heb ik gemiddeld maar zo’n 24 uur per week gewerkt maar inmiddels heb ik dat alweer kunnen opbouwen naar een uur of 30.

Trots moment! Hier krijg ik een Fulbrightbeurs uitgereikt door de minister van Onderwijs Jet Bussemaker

Mooie reizen

Ik houd ontzettend van reizen en hoewel ik zelf tijdens de chemo gewoon het vliegtuig naar Amerika pakte, moest ik toch een beetje afkicken van jaren waarin ik elk jaar meerdere reizen maakte (ik geef toe: ik was verwend!). En hoewel ik in 2016 mijn reisjes wéér om operaties heen moest plannen, lukte het om door Florida rond te reizen, met vriendinnen een topvakantie in IJsland te beleven en natuurlijk naar Texas te gaan waar Dennis en ik afgelopen week een mooi tripje naar New Orleans hebben gemaakt. We gingen ook de nodige weekendjes weg, naar Amersfoort en Woerden (waar we vooral heel rustig aandeden, maar we gingen!).

Supergelukkig: voor het eerst in ruim 2 jaar weer met 2 borsten in bikini! (helaas voor korte duur maar ach, dit moment had ik!)

Heerlijk varen rondom Woerden (inmiddels in prothese-bikini maar net zo blij!)

Media-aandacht

Liever was ik natuurlijk niet in de media gekomen (of om een heel andere reden!), maar ik werd er toch blij van dat ik aandacht kon genereren voor borstkanker op jonge leeftijd. De aflevering van Je Zal Het Maar Hebben waar ik in de zomer van 2015 opnames voor heb gemaakt, werd eindelijk uitgezonden (kijk hem hier!). Ik kreeg zo ontzettend veel fijne reacties dat ik de dag na de uitzending heel de dag blij heb rondgehuppeld voor mijn gevoel. Hoewel ik relatief weinig geblogd heb (toch nog 35 blogs geschreven samen met Dennis), groeide het aantal likes op mijn Facebookpagina tot 1.182 (WOW!), en werd mijn site toch meer dan 200.000 keer bekeken door bijna 33.000 mensen. Ik heb me ingezet voor het Nationaal AYA Platform – Jong en Kanker en voor de Borstkankervereniging. En hoewel mijn interesses inmiddels wat aan het verschuiven zijn, kijk ik terug op een jaar waarin ik veel dankbaarheid heb ervaren doordat ik iets kon betekenen voor lotgenootjes.

Ik heb erg goede herinneringen aan de opnames voor Je Zal Het Maar Hebben

Infectie en spoedoperatie

Eigenlijk was er maar één echt dieptepunt: de infectie die ik kreeg in mijn bestraalde borst waardoor de siliconen prothese met spoed verwijderd moest worden en ik ineens aan één kant weer helemaal plat ben (en er zelfs een deuk bij cadeau heb gekregen). Ik geloof niet dat ik me in de afgelopen drie jaar zo down heb gevoeld. Ik voelde me zo ontmoedigd en gefrustreerd. Wel vond ik het mooi om te merken hoeveel ik de afgelopen jaren geleerd heb. Ik stond mezelf nu veel meer toe om even heel erg verdrietig te zijn. Ik beurde mezelf op met nieuwe kleding (kon met de borstband die ik moest dragen ineens niks meer aan), en ging gewoon op vriendinnenweekend (kon dankzij mijn vriendinnen 5 dagen na mijn operatie!). En dat hielp! Want na een week was ik eigenlijk mentaal alweer bijgekomen en was het goed zo. Ik hoefde me nu tenminste niet meer druk te maken om die borst die er nooit goed uit had gezien (dus weer onbezorgd hardlopen, yes!) en ik weet zeker dat ik ooit weer twee mooie borsten krijg. Natuurlijk, soms kan ik er even van balen en denken “had ik maar…”, maar het is zoals het is en ik heb gewoon pech gehad. En hoe fijn is het dat dit eigenlijk mijn enige echte dieptepunt was in een verder heel goed jaar!

Ik word altijd blij van ijsjes na een operatie 🙂

Ik wens jullie allemaal een goed 2017 toe. Vol geluk, liefde en gezondheid. Ik wens jullie kracht om te dragen wat er op je pad komt, veel mooie momenten en dankbaarheid voor alles dat er is.